Saint Dizier naar Tweede Havendok in Antwerpen

We hebben een dok gevonden en zijn er inmiddels ook geweest, maar dat was nog geen sinecure.

Zoals we al gemerkt hadden zijn er niet veel mogelijkheden voor reparaties in grote delen van Frankrijk voor ons formaat schepen. We hebben waar we konden geïnformeerd naar de mogelijkheden maar kregen overal of een negatieve of helemaal geen reactie, bovendien is augustus in Frankrijk een lastige tijd want veel is gesloten.
Inmiddels wisten we dat we 8 september in Antwerpen terecht konden en zijn dus op ons gemak daarnaar op weg gegaan, onderweg nog een paar mogelijkheden geprobeerd maar geen succes.
Het varen zonder boegschroef ging Michel steeds beter af en ook voor de matroos werden afmeren en sluizen en andere manoeuvres steeds beter te doen, alles went, al waren er ook wel (teveel) lastige momenten. We weten nu in ieder geval wel waarom we een boegschroef willen hebben.

Via de inmiddels bekende route langs Reims zijn we naar Berry-au Bac gevaren, vroeger een knooppunt in de binnenvaart met winkels, pompstation en cafés. Nu zijn die panden verlaten en komt er behalve pleziervaart slechts een enkele spits langs. Wel is het nu een heerlijke plek om een paar dagen te liggen.

Berry-au -Bac

Vanaf hier zijn we verder gegaan via het Canal latéral à l’Aisne  en de Aisne canalisée (afwisselend rivier en gekanaliseerde rivier), een voor ons nog onbekende waterweg en erg mooi. Veel sluizen waaronder ook een dubbele of getrapte, de onderste sluis vult met het water van de bovenste en leegt dan in de rivier.

de dubbele sluis

In Soissons werden we getrakteerd op een prachtige regenboog over de oude huizen aan de haven.

regenboog boven Soissons

Hier hadden we bezoek met een auto waardoor we ook wat meer van de omgeving konden verkennen, zoals het kasteel van Pierrefonds, een zeer indrukwekkend gebouw. De meest oorspronkelijke fundamenten dateren uit de 12^e eeuw, in de 17^e eeuw is het volledig verwoest en in de 19^e eeuw geheel hersteld, met veel grandeur en luxe, door Napoleon. Het is nu nog volledig intact en een bezoek waard.

Chateau de Pierrefonds, in de buurt van Cambrai

Heel anders was het kasteel dat we een paar dagen later bezochten in Guise, waar we met de plof naar toe zijn gereden.
Anders maar zeker zo indrukwekkend is deze, deels al uitgegraven en vrijgemaakte middeleeuwse kasteel-burcht. Met vrijwilligers wordt daar, al 60 jaar, hard aan gewerkt en je kan een rondleiding krijgen door eindeloze gangen, spelonken en ruimtes terwijl nog maar 25% is bloot gelegd.

het enige overgebleven bovengrondse bouwwerk, de toren met boven in de keuken en nog zichtbare schoorsteen.

Allebei typisch kastelen om een keer met een kleinzoon naar terug te gaan :-).

Na Soissons waren we voor het eerst sinds weken zonder gasten en was het weer tijd voor alle (achterstallige) klussen zoals huishoudelijke taken, de belasting formulieren en herstel van touwwerk.

 Michel in de weer met de administratie en herstel gesleten van lijnen ( opnieuw een lus insplitsen, ook 12 strengs)

Vanuit Choissy-au-Bac zijn we naar de Clairière de l'Armistice gefietst. Een fascinerende plek middenin een bos waar op 11 november 1918 de wapenstilstand tussen Duitsland en de geallieerden werd getekend, een nederlaag voor de Duitsers, die het einde van WO-I betekende. Maar ook de wapenstilstand tussen Duitsland en Frankrijk van 22 juni 1940, een overwinning voor de Duitsers, werd hier getekend.

de wagon in het museum

de plek waar deze beide keren stond opgesteld

In 1918 werd een restauratie treinstel het bos ingereden naar een open plek waarin de verklaring getekend werd. Later werd de wagon naar een museum in Parijs gebracht.
In 1940 verordonneerde Hitler dat de wagon terug moest komen op precies dezelfde plek en dat binnenin dezelfde opstelling moest worden gemaakt. Hitler deed er alles aan om de rollen ten opzichte van 1940 om te draaien en te benadrukken dat nu de Duitse haan victorie kraaide, tot in de details van de tafelschikking en tijdstip van aankomst en vertrek.
Na afloop gaf hij opdracht de plek te verwoesten, behalve het beeld van Marshal Foch dat er stond sinds 1918 en die nu dus alleen nog uitkeek over een kaal stuk land.

De wagon werd naar Duitsland gebracht als trofee en daar in 1945 vernietigd; wat er nu staat is een replica.

Hitler en gevolg betreden de wagon

Een plek waar het voelbaar is dat er geschiedenis is geschreven.

Aangezien we genoeg tijd hadden kozen we ervoor om via het Canal Saint Quentin terug te varen i.p.v. het Canal du Nord. Vorig jaar waren we probleemloos door de tunnel in dit kanaal gekomen, de langste (5300 meter) van Frankrijk en de enige waar je nog achter een elektrische sleper door getrokken wordt; we voorzagen niet echt problemen ook al hadden we geen boegschroef.

het kanaal Saint Quentin is beslist mooi om doorheen te varen, maar ja…… die tunnel

Helaas dat liep wat anders. Vorig jaar hadden ze vanaf de sleper middenachter één lijn die splitste voor onze boeg, we bleven zo keurig midden achter de sleper varen. Om onduidelijke redenen was nu gekozen voor een lange stugge niet gesplitste lijn en het ging helemaal fout. We deden precies wat ze zeiden maar tot 3 maal toe werd ons schip tegen de wand van de tunnel getrokken; zonder boegschroef was er niet veel te corrigeren en waren wij machteloos. We konden alleen heel hard roepen en toeteren dat ze moesten stoppen.
De schippers van de sleper werden iedere keer bozer en bozer en schreeuwden in onverstaanbaar Frans bevelen die we niet snapten waarop ze alleen maar nóg harder gingen schreeuwen.
Inmiddels hadden we wel al een verbogen scepter en behoorlijk verfschade opgelopen, dus wij ook niet blij.
Uiteindelijk waren de schippers van de sleper zo boos dat ze de lijn losgooiden en we moesten de rest (nog 5 km) maar op eigen kracht doen. Graag en geen probleem, zonder een centje pijn zijn we door de tunnel gekomen.
De schade werd later opgenomen door een VNF beambte die zei dat het al de 2^e keer in die week was en later hoorden we van 2 andere schepen dat ze dezelfde problemen hadden ondervonden.
Jammer, maar helaas en gelukkig was het alleen verf schade.
Volgende keer gaan we zeker weer door die tunnel maar alleen als we een werkende boegschroef hebben.

Voor we de grens met naar België overgingen hebben we nog een bezoekje aan Cambrai gebracht. Wat we niet wisten was dat er een kermis was die zo ongeveer de hele binnenstad in beslag nam, nog nooit zoiets gezien. Niet één spookhuis maar wel drie, niet twee of drie schiettenten maar zeker tien en zo meer.
Voor iemand als ik die al misselijk wordt bij de gedachte aan een draaimolen was het te veel, zeker het rad waarmee mensen alle kanten omgezwaaid werden hoog boven de toren van het stadhuis uit, brrrr

de kermis in Cambrai

Verder door naar het noorden, waar we in Tournai met vrienden hadden afgesproken die er met hun eigen boot waren. We hebben een tijdje opgetrokken, gevaren via het kanaal van Bossuit en de Leie, tot we in Deinze waren.
Michel en ik zijn ook nog even naar Oudenaarde gevaren en weer terug, omdat we daar nooit waren.
Het enige dat we daar gedaan hebben is een fraaie foto maken van ons schip voor de kerk en verder niets omdat het onophoudelijk stortregende. Moeten we dus nog maar eens over doen.

in Oudenaarde voor de kerk

In België zijn er veel lekkere biertjes te drinken en zeker na een fietstocht smaakt dat heerlijk.
De enige reden om onderstaande foto in dit blog te plaatsen is dat ik het zelf zo’n leuke foto vind.

Santé voor de lezers van dit blog!

Nou ja en toen via Gent en de Schelde, niet prettig mét tij en zonder boegschroef, naar de haven van Antwerpen waar we bij de firma Moordtgat terecht konden.
Allereerst maandagochtend achteruit inparkeren tussen de reuzen die daar liggen om in het dok te kunnen. Waar de buren alleen de kop of de kont in het dok hebben vanwege de schroef pasten wij er geheel in.
De schippers van deze schepen hebben vrij, want anderen werken aan hun schip en dus alle tijd om naar ons te kijken en commentaar te geven (allemaal aardig en positief gelukkig).

achteruit inparkeren

Omdat we geheel uit het water waren wilden we ook de grote schroef controleren, we hadden nog steeds het idee dat er toch iets niet in orde was nadat we vorig jaar die staalkabel om de schroef hadden (zie blog september 2013). Dat bleek terecht en in overleg met onze, uiterst behulpzame en meedenkende verzekering, werd de schroef gelijk onder handen genomen. Fluitje van een cent en binnen een dag klaar.

scheur en rafels in het schroefblad

de schroef wordt los gemaakt

schroef wordt helemaal door gemeten en deels met apparatuur maar ook gewoon met een ferme klap van een moker weer in model gebracht.

 

aan het eind van de dag wordt de schroef weer gemonteerd, gladder en glimmender dan wij hem ooit gezien hebben.

onze schroef was maar een kleintje en er lag nog een loods vol enorme grote schroeven, te wachten op behandeling

Waar het ons natuurlijk ook vooral om ging was de boegschroef.
Eenmaal uit het water was goed zichtbaar dat er veel troep om de schroef zat en ook dat het onbereikbaar was zolang de tralies ervoor zaten. Daar kan je wel met je hand doorheen maar onvoldoende kracht zetten om iets wat zo vast zit los te maken, dat was de duiker in het Bassin la Villette ook niet gelukt.

achter de tralies is de troep zichtbaar

Oorspronkelijk hadden we die tralies niet voor de openingen met als gevolg dat er heel vaak takken en andere troep in de schroef kwamen, meestal spoelde het er wel weer uit maar niet goed voor de schroefbladen.
Nu hebben we de tralies, veel minder last van takken en plastic zakken e.d. maar áls er dan iets vastzit kan je er niet bij.
We denken nu over iets van gaas dat verwijderd kan worden, zijn we nog niet over uit.

zie hier de vangst

Na een half uur peuteren en trekken was alles verwijderd, het bleek materiaal van een big bag met tieribs en al en wel een heleboel.

De boegschroef werd droog gedraaid en maakte wel een beetje ratelend geluid maar volgens de monteur alles goed en normaal.
De tralies weer gemonteerd en toen de grote schroef er weer op zat konden we weer te water.

laatste inspectie door de schipper, zowel in het dok als in het water zijn we zo’n beetje het formaat bijboot voor degenen die om ons heen liggen

Hoera, we gaan het water weer in. Binnen een dag de klus geklaard en we kunnen weg.
Jammer maar helaas, zo werkte het dus niet.
Eenmaal in het water bleek de boegschroef toch niet te werken, zonder tegendruk leek het wel OK maar nu was er niet of nauwelijks waterverplaatsing.
Niet de haven uit dus maar aan de kant en afwachten tot de volgende dag, iedereen ging nu naar huis.
Van binnenuit, nadat alles gedemonteerd was, kon er geconstateerd worden dat een groot onderdeel van de boegschroef, het staartstuk, vervangen moest worden. Maar daarvoor moesten we weer uit het water.

Overleg met de verzekering (de VNN was weer zeer behulpzaam), onderzoek door een expert, overleg met de leverancier in Nederland en dan wachten op de aflevering van het pakketje.

het nieuwe staartstuk met nieuwe propellerbladen

Vrijdag konden we het water weer uit, tralies weer losbranden, staartstuk vervangen, tralies weer monteren, verven en toen de verf droog was eindelijk weg.

Alles doet het zoals het moet en er zijn  geen rare geluiden of merkwaardige vibraties.

Hoewel iedereen even aardig en behulpzaam was en wij zelf niet eens zo heel veel konden doen waren het vermoeiende dagen, niet in de laatste plaats omdat de haven van Antwerpen een 24-uurs bedrijf is en dat merk je om je heen.

Na een uurtje varen waren we op het kanaal Schoten naar Dessel en hebben we afgemeerd bij de eerste de beste groene en rustige plek, even bijkomen!

De laatste etappe en blog dit jaar wordt van hier naar Amersfoort, daarover later meer.