Veurne- Astene door Historisch Vlaanderen

Na een gezellige week in Amsterdam waar ik op verschillende belangrijke familiemomenten aanwezig kon zijn, ben ik gewapend met een gaskabel en een toiletklep en nog diverse andere noodzakelijke attributen terug gekeerd op het schip.

kamer overhoop voor inbouw boiler

Michel had mijn afwezigheid benut en de boiler ingebouwd in de keuken, de rommel die dat in de kamer had gegeven was mij bespaard gebleven.

Onze warmwater voorziening is gekoppeld aan de CV, om warm water te hebben is het dus noodzakelijk dat die aanstaat.  Aangezien er binnen enkele minuten warm water uit de kraan komt als we de CV (die op diesel loopt) aanzetten is dat geen enkel probleem als je wilt douchen. In de keuken blijkt het in de praktijk toch onhandig en daarom hebben we nu een kleine elektrisch boiler, heerlijk en handig.

We hopen de toename in elektra verbruik binnen kort ook te kunnen ondervangen door op het dak van het stuurhuis zonnepanelen te plaatsen.

Dat klinkt simpeler dan het is want de in wereld van zonnepanelen tref je een oerwoud aan, vaak moeilijk te vergelijken informatie en bepaal dan maar eens welke de meest geschikte zijn.

Te oordelen naar de vragen, opmerkingen, zuchten en fronsen die we van veel andere (potentiële) gebruikers zien zijn we niet de enigen die hier moeite mee hebben; wordt vervolgd…...

scherp inparkeren

Vanaf Veurne zijn via het wel heel smalle Lo kanaal naar de IJzer gevaren. Een mooi kanaal maar lastig sturen omdat het zo smal is. Ons schip weegt 70 ton en stuwt dus erg veel water voor zich uit, dat water stroomt langs de wallenkanten terug en hoe dichterbij die wallenkanten zijn hoe groter de tegenstroom die we dus zelf creëren. Michel was dan ook wel blij dat we even voor de lunch konden afmeren bij een steiger, de enige plek breed genoeg om een ander schip te passeren want elders was dat onmogelijk geweest. Dat schip nam groot deel van de steiger al in beslag en om zelf toch van boord te kunnen moesten we wel heel dicht er tegen aan liggen.

lekke sluismuur

Het onderhoud aan veel sluizen en waterwegen laat, zeker in de niet commercieel bevaren waterwegen, vaak behoorlijk te wensen over niet alleen in België maar ook in Frankrijk.

Meestal zijn het de deuren waar het water de verkeerde kant op lekt door gaten en slecht sluiten maar bij deze sluis vlak voor Ieper stroomde het water op meerdere plekken via de muren de sluis in en over het dek, erg lastig als je een klein open jachtje bent.

In dit hele gebied is op veel plekken te zien dat hier in de 1^e wereldoorlog zo vreselijk veel veldslagen hebben plaatsgevonden, met alle gevolgen van dien.

Net als in het gebied rond de Somme zijn er onnoemelijk veel begraafplaatsen (1000 militaire- en 2000 burgerbegraafplaatsen) met heel veel al dan niet anonieme graven. Zo’n 750.000 soldaten uit het Gemenebest alleen al zijn op deze plekken gesneuveld .

Hier worden al die begraafplaatsen met heel veel zorg onderhouden door Britse verenigingen.

De enorme velden met kruizen zijn heel indrukwekkend maar de vele kleine begraafplaatsen zijn minstens zo  bijzonder.

maquette van de Menenpoort

In Ieper wordt sinds 1928 dagelijks om 20 uur de Last Post geblazen, ter herinnering aan de gesneuvelden. Dit gebeurt bij de Menenpoort die is gebouwd als Brits oorlogsmonument en waarin de muren de namen van 54.896 vermiste soldaten staan.

 Overal liggen kransen van klaprozen (plastic, verkrijgbaar bij de VVV) en soms steekt er een bloem bij een bepaalde naam in de muur

Iedere avond zijn er heel veel aanwezigen, waaronder ook nabestaanden of anderszins betrokkenen bij de hier vermelde soldaten. Zij leggen kransen of spreken een paar woorden.

Het is deels een toeristisch aantrekkelijk gemaakt gebeuren, waar veel camera’s klikken en hele schoolklassen (veelal Engelse schoolkinderen) klierend en lawaaimakend staan te wachten tot ze eindelijk weer weg mogen. Toch is het ook heel indrukwekkend als je je realiseert, wat eigenlijk helemaal niet mogelijk is, wat hier heeft plaats gevonden.

allemaal putjes en gaten in de bakstenen

Overal in de wijde omtrek van het gebied waar wij gevaren hebben, het rondje Veurne-Ieper-Nieuwpoort, lees je op alle oude gebouwen dat deze opnieuw zijn opgebouwd nadat in de oorlog alles helemaal verwoest en platgegooid was, er stond vrijwel niets meer overeind.

Bijna alle huizen, kerken e.d. zijn toen herbouwd in de oude stijl (soms zelfs middeleeuwse stijl) waardoor het af en toe moeilijk te realiseren is dat ze nog geen 100 jaar staan.

Om te bouwen werd gebruik gemaakt van de kleigrond uit de slagvelden, die was het dichtst bij, waar alle kogels en granaatscherven nog inzaten. Dat is zichtbaar aan alle gaatjes en putten die in de bakstenen zitten waar het metaal tijdens het bakproces eruit gesmolten is.

de Ceasarboom in Lo

In het plaatsje Lo staat deze stadspoort, de enige overgeblevene van oorspronkelijk vier, daterend uit 1269. Meermalen gerestaureerd waarvan voor het laatst in 1990.

Naast de poort staat een grote taxus boom, de Ceasarboom.

Het verhaal wil dat Ceasar, op doorreis naar Brittanië, zijn paard aan deze boom heeft vast gebonden.

Toch opvallend dat waar er in de wijde omgeving nog geen schuur overeind bleef staan deze boom ongeschonden door de veldslagen is gekomen…….

Ook in andere plaatsen langs deze rondvaart, zoals bijv Diksmuide, is de overal de historie van dit stuk Vlaanderen zeer aanwezig.

aanleg van de nieuwe gaskabel

Weer terug in Wulpen zijn we een paar dagen blijven liggen aan de steiger voor het Dorstige Hart, de plaatselijke uitspanning. We hebben daar leuke contacten gemaakt en meermaals heel lekker en gezellig gegeten.

Michel heeft de tijd benut om de, uit Nederland meegebrachte, gaskabel te vervangen.

Toen we enige tijd geleden voor de Royersluis in de haven van Antwerpen, te midden van alle drukte daar met echt grote jongens, aan het manoeuvreren waren riep Michel dringend dat ik de besturing moest omzetten.

Wij hebben een binnenbesturing, het grote mooie stuurwiel, en een buitenbesturing middels een kastje met een pookje dat buiten kan worden ingeplugd naast de daar aanwezige gashandel.

Als het mooi weer is maar vooral ook in lastige situaties die optimaal overzicht vereisen staat Michel buiten te sturen.

Middels een knop naast het stuurwiel kan ofwel de binnen- ofwel de buitenbesturing geblokkeerd worden.

Gezien de situatie bij de sluis stond Michel buiten maar merkte ineens dat er niets gebeurde bij het gas geven of terugnemen. Terwijl het gevaarte naast ons al opriep of we even uit de weg wilden gaan moest Michel dus plotseling naar binnen om te sturen, de gaskabel bleek gebroken. HOERA voor dubbele besturing.

Het vervangen, wat simpel had geleken omdat er een kabelgoot ligt, bleek een nachtmerrie omdat de kabelgoot meerdere aftakkingen heeft en de kabel er dus niet goed doorging.

Uiteindelijk loopt de kabel nu via een geheel nieuw traject achterin de klerenkast en functioneert alles weer zoals het moet, zelfs soepeler.

de lift in St. Omer

Vanuit Wulpen hebben we met de auto, die stond nog in Veurne na ons tripje naar Parijs, ook een uitstapje gemaakt naar St Omer waar een niet meer werkende bootlift is. Een fraai bouwwerk maar toch niet zo mooi als de oude liften bij La Louvière in het Canal du Centre waar wij over een paar weken weer varen en die wel werken. We verheugen ons erop dat we nu helemaal rond kunnen gaan varen omdat in tegenstelling tot vorig jaar ook de laatste lift nu weer functioneert (zie ook blogverslag over die liften)

Vanuit Wulpen zijn we naar Nieuwpoort gegaan, dat kon pas eind van de dag omdat je daar te maken hebt met getijde sluizen.

zo is het bassin in Nieuwpoort

Vanuit het kanaal ga je door de sluis naar een groot bassin. Omdat het bassin in directe verbinding staat met open zee kan het alleen maar als de diepte daar voldoende is voor het schip dat binnenvaart, in ons geval 1.20 m. In het bassin komen behalve de open verbinding naar zee 3 waterwegen uit, kanaal van Plassendale /kanaal naar Duinkerken/de rivier de IJzer en middels een andere sluis vervolg je dus je weg (tenzij je de zee op gaat). We zijn daar nu verschillende keren gepasseerd en iedere keer vind ik het weer bijzonder.

2 van de 3 sluizen in Nieuwpoort

Via een tussenstop in Beernem, het was alleen om te overnachten maar zo’n lekker plekje dat we langer bleven, weer in Astene aangekomen.

Vorig jaar waren we hier tijdens de sas-feesten van het café (zie ook blog hierover) naast de sluis, heel gezellig maar ook heel druk.

een bruggetje voor de monumentenlijst

Ook hier gaat helaas de automatisering zin intrede doen. Het fraaie oude bruggetje wordt tot nu toe met de hand bediend maar vandaag zijn er heren van de waterwegen komen kijken om in kaart te brengen hoe voortaan de brug electrisch en mogelijk zelfs vanuit een of andere commandopost ergens ver weg bediend kan worden, helaas.

moeder meerkoet met 2 kleintjes

de fuut op haar eieren

 Nu is het hier heel rustig en vredig, naast het schip een nest met een broedende fuut en een nest met 2 piepkleine meerkoeten en aan de andere oever meerdere nesten met hele jonge eendjes. Het meeste lawaai komt van de ouders als deze of gene vindt dat een ander te dicht bij het hun nest komt, veel geflap van vleugels en gesnater maar al snel is dan de rust weer hersteld.

Omdat we de auto in Veurne moesten ophalen hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt een bezoek te brengen aan het plaatsje Mater (vlak bij Oudenaarde, tussen Kortrijk en Gent). Vorig jaar was ik al op het bestaan daarvan geattendeerd maar toen was het er niet van gekomen.

Waarom het Mater heet weet ik niet maar het is een van de aardigere dorpen met mooie huizen en veel groen.

een beetje vertekening misschien maar hij is écht heel krom

Behalve dat staat er ook een grote brouwerij, Roman, gehuisvest in een fraai oud complex met middenin een schoorsteen die echt zo krom is.

Hier worden vele soorten bier gebrouwen waar onder ook het witbier Mater.

zoals Michel zei toen hij een dop verboog: "ik heb een deuk in een Mater geslagen"

Is het toeval dat ik, waar ik in Nederland nooit bier gedronken heb (en nog steeds niet), hier in België als sinds vorig jaar het bier heb ontdekt als lekkere drank?

Met plezier probeer ik waar we ook komen het plaatselijk bier uit, en er zijn er heel veel verschillende plaatselijke bieren.

Amersfoort-Veurne

Hoewel er nog geen vier weken voorbij zijn na het laatste blog is er alweer heel veel gebeurd.

Onze planning dit jaar was tot nu toe wel erg overvol en druk, niet handig maar het liep nou eenmaal zo.

Droogdog - werk op de werf - trouwerij aan boord – Oostende voor Anker – DBA rally in Parijs (zonder boot) – Rebecca naar Amsterdam voor enkele dagen, achter elkaar en tussendoor varen van de ene plek naar de andere.

Allemaal leuke, nieuwe, nuttige, gezellige en bijzondere gebeurtenissen maar het geeft niet het gevoel van onthaasting waarover wij tot nu toe zo geroemd hebben.

Ook dit hoort erbij en de rest van het vaarseizoen gaan we heéééééél langzaam en echt wel onthaasten.

heel anders dan Malka maar ze zag er net zo gelukkig uit

Het vorige blog schreef ik over de trouwerij aan boord en daarbij wou ik niet onderstaande foto plaatsen maar nu toch nog wel.

Een paar dagen voor het feest werden bij ons aan boord  foto’s gemaakt van een andere bruid, ze stonden eerst op de kant maar op het schip was leuker. Deze jurk was ter gelegenheid van haar Hennafeest, het burgerlijk huwelijk had al eerder plaats gevonden en het echt grote feest is binnenkort in Turkije (en wij dachten dat 2 gebeurtenissen al veel was).

Na vertrek uit Amersfoort zijn we via Randmeren, de Amstel, het Aarkanaal en de Gouwe naar Gouda en vandaar naar Dordrecht gevaren.

De Gouwe was heel erg druk o.a. met veel, erg grote, commerciële vaart waardoor het konvooi varen werd omdat zij niet erg snel gaan en de hefbruggen alleen voor alle tegelijk omhoog gingen.

konvooi varen onder hefbrug en hopen dat deze niet valt

Eén van de bruggen was vervangen door een pontje, degene die vorig jaar vanuit geheven stand naar beneden viel en op een haar na een passerend jacht miste. Blijkbaar wordt er wel een nieuwe gebouwd, het geheel zag eruit als een kunstwerk van Cristo.

Cristo op de Gouwe

Net als met het rijden in een auto is ook op het water vaak gevaarlijker en bedreigender wat een ander doet dan hoe jezelf bezig bent. Vooral kleinere schepen nemen veel risico en brengen zo andere ook in de problemen, ze hebben vaak geen notie van de beperkte wendbaarheid en remvermogen van een groot zwaar schip en houden daar zeker geen rekening mee.

rakelings ervoor langs, je moet er niet aan denken wat kan gebeuren

Ons schip weegt 70 ton en dat leg je niet zomaar stil of slinger je de hoek om, nog afgezien van de lengte waardoor kop en kont niet gelijk dezelfde kant opgaan; kan je bedenken hoe dat is voor commerciële schepen die nog fors veel groter zijn dan wij.

Deze foto toont een fraai staaltje stupiditeit van het zeilschip, dat het goed afliep was niet dankzij hen.

Van de mensen die achter het grote schip voeren hoorden we later dat zij bedolven werden onder zwarte rook doordat het schip vol achteruit moest slaan, alleen maar omdat het zeilschip zo nodig even voor hem langs moest.

In Dordrecht kregen we gezelschap van vrienden, met hun eigen schip, vandaar gingen we gezamenlijk en op tempo door om op tijd in Oostende te komen.

Als ervaren schippers, ha ha, waren we lang niet zo onder de indruk van de enorme havens van Antwerpen als vorig jaar, in tegenstelling tot onze vrienden want voor hen was het de eerste keer.

 

Er was zelfs tijd en ontspanning om een beetje te spelen met het, nieuwe, fototoestel hoewel de andere foto dan wel weer toont wat een guppie wij zijn vergeleken met die enorme schuiten.

helemaal links zijn wij foto genomen vanaf de Twister, het schip van onze vrienden

 Bij Antwerpen gingen we door de sluis naar de Schelde, eerst wachten tot het tij goed is en tot alle schepen die van het goede tij gebruik willen maken aan de beurt komen in die ene, niet al te grote Royerssluis.

Je moet je aanmelden en krijgt dan een nummer waarmee je wordt opgeroepen. Niet noodzakelijkerwijs op volgorde want de sluismeester maakt een puzzel om zoveel mogelijk schepen tegelijk te kunnen schutten.

Met laag water de Schelde op en met stroom mee richting Gent, nou dat doet een boel voor je snelheid, 16,5 km per uur zonder volle toeren te hoeven draaien, het lijkt wel een speedbootJ

We (lees Rebecca) hadden, gezien de sterke stroming, nogal opgezien tegen de Schelde maar dat viel alleszins mee. Het ging prima, was rustig varen, vooral dankzij de goede schipper en er was genoeg rust en tijd om rond te kijken en te zien dat iemand een vliegtuig in de tuin had staan….

ik heb liever bloemen

Ter hoogte van Brugge kwamen er steeds meer boten bij die over het enige kanaal dat toegang geeft tot Oostende gingen, weer konvooi varen en allemaal tegelijk door bruggen en in sluizen.

Allemaal vrolijke mensen op weg naar een feestje, de stemming zat erin.

konvooi op de ringvaart bij Brugge

propvolle sluizen

In het kanaal rond Brugge waren ook een aantal opvallende kunstwerken (zo worden sluizen en bruggen genoemd), bruggen die openen volgens een systeem dat wij nog niet eerder gezien hebben.
Het zijn toch een soort hefbruggen dus bepaald geen staande mast route.
Alle zeilschepen moeten de mast strijken of over zee komen.

het gehele wegdek omhoog maar een kwartslag gedraaid ten opzichte van gebruikelijk

zwaaiend van links naar rechts en terug, als een kermisatractie

Om Oostende te kunnen binnenvaren moet je vanaf het kanaal de sluis door naar zee, althans een stuk water dat een open verbinding met zee is en dan weer een sluis door om in de binnenhaven te komen.

Voor ’t Majeur was dit de eerste keer in zout water en heel even konden we doen alsof we het zeegat uitvoeren maar toch maar liever niet, het schip is niet echt zeewaardig.

even rechtdoor en we zitten op open zee

Oostende voor Anker is een jaarlijks terug kerend schepenfestijn tijdens het laatste weekend van mei.

Alle zeiljachten die normaal gesproken in de binnenhaven liggen moeten gedurende die dagen de haven verlaten en de steigers worden grotendeels afgebroken, alleen die parallel aan de kades blijven liggen.

De binnenhaven wordt compleet gevuld met tjalkjes, sloepen, grote en kleine platbodems, motorboten (mooie) en diverse andere schepen die de moeite waard zijn om naar te kijken. Ze liggen een paar rijen dik.

In de buitenhaven, open verbinding met zee, liggen alle tall ships (enorme driemasters er waren er minstens 5), stoomschepen, kotters en marineschepen.

in het centrum van Oostende met uitzicht op het fraaie stationsgebouw

hutje mutje maar wel erg gezellig

De schippers worden onthaald en verwend door de gemeente Oostende en het publiek (jaarlijks zo’n 250.000 mensen) flaneert door de stad en over de kades, bekijkt de schepen en komt soms ook aanboord.

Er zijn stands met van alles en nog wat en overal wordt muziek gemaakt. Dit jaar waren het drie dagen i.v.m. Pinksteren en alle dagen was het stralend mooi weer.

Wij lagen als derde schip van de steiger, het voordeel was dat niet iedereen de moeite na om over de andere schepen te klimmen om bij ons aan boord te komen. Hoewel er genoeg waren die het wel deden.

Om toch de informatie over ’t Majeur te verstrekken hebben we, volgens voorbeeld van degenen die al vaker komen, snel een informatie bord gemaakt. Foto’s en uitleg over het schip en de geschiedenis, het zag er goed uit en werd veel gelezen.

er is heel wat te vertellen over 't Majeur

Zodra Oostende was afgelopen zijn we naar Veurne gevaren waar, in overleg met de havenmeester, we de boot konden laten liggen terwijl wij naar Parijs gingen (en arme Panache in een kennel achter lieten).

In Parijs was een rally van de DBA ( Dutch Barge Association) een Engelse vereniging van mensen met boten,  meest van het formaat als wij hebben of narrow boats.

Om hun 20 jarig bestaan te vieren was er, behalve feesten in Engeland, ook deze rally.

Ruim 30 barges, variërend in lengte van 15-30 meter, van mensen die maanden per jaar over de binnenwateren van het continent varen, waren samengekomen in het Bassin la Villette in Parijs.

alle barges in het Bassin

Het Bassin la Villette is een enorme bak met water in het noorden van Parijs waar het Canal St Martin, dat een bocht van de Seine afsnijdt, in uitkomt.

Volgens een speciale afspraak tussen de DBA en het gemeente bestuur was het 5 jaar geleden voor het eerst mogelijk om in het Bassin af te meren en dat werd, met name door de Parijsenaren, zeer gewaardeerd.

Tot dan toe was die enorm bak water, waar vroeger de schepen die vlees kwamen uitladen bij de abattoirs aan de ene kant afmeerden en schepen met hout aan de andere kant, een kale bedoening sinds  in 1974 de zakelijke bedrijvigheid stopte.

Nu, vijf jaar later, komt er langzaamaan meer levendigheid in het Bassin en kon de DBA er weer een rally organiseren.

Het waren drukke en gevulde dagen, we logeerden aan boord bij vrienden en hebben heel veel nieuwe mensen ontmoet. Deelgenomen aan vele activiteiten zoals een boot-hindernis-race in het Bassin en een grote lunch op de kade maar er was ook tijd om even echt Parijs op te snuiven.

een lunch voor ruim 100 mensen op de kade, iedereen had wat gemaakt

ontbijt met koffie en croissant in een café, dan ben je echt in Parijs

Op de laatste dag zijn we, op het schip van onze vrienden, meegevaren door het Canal St Martin tot de Seine daar afgestapt en terug gereisd naar ons eigen schip in België.

Dit kanaal is een prachtig oud stukje Parijs met mooie ijzeren voetbruggen. Het laatste stuk is een lange tunnel onder boulevard Richard Lenoir  die uitkomt in het Arsenal, de haven van Parijs aan de Seine, een bijzonder tochtje.

Canal St Martin, een bezoek waard ook om langs te wandelen

Nu nog een weekje klussen in Veurne, voor Michel, en een paar dagen Amsterdam, voor Rebecca, en dan gaan we België verder verkennen.

De trouwdag

Na veel voor bereidingen zoals: proeftaarten bakken (en er niet teveel van eten), de definitieve taart maken met alles erop en eraan, het schip spic en span maken en versieren en vooral en heel belangrijk de zonnetent rondom helemaal wind en regendicht maken, want het weer dreigde ons in de steek te gaan laten, werd het dan toch de grote dag

René in vol ornaat op het, hier goed zichtbaar, afgesloten achterdek

Malka wou, heel traditioneel, de laatste nacht als ongetrouwde vrouw in haar ouderlijk huis doorbrengen. Hoewel zij nooit op het schip gewoond heeft gold dat toch als zodanig en voor de gezelligheid kwam ook Steven logeren dus ineens sliepen we weer als gezin onder één dak (hoewel, dek in dit geval).

Op de dag zelf moest iedereen mooi worden aangekleed en opgemaakt, Michel had zelfs een nieuw pak voor de gelegenheid, een pak dat Steven ook wel wou hebben.

Michel wordt door Steven in zijn jasje geholpen

Malka was een beeldschone en stralende bruid en hoewel Michel eerder toen hij haar zag had gezegd: “zonde om weg te geven” heeft hij deze taakgoed volbracht en haar vol vertrouwen overgedragen aan de, even stralende en zeer gedistingeerd uitziende, bruidegom.

vader en dochter

René is militair en droeg voor deze gelegenheid het speciale gala uniform van zijn eenheid compleet met een sabel, daarmee  werd later ook de bruidstaart aangesneden.

De officiële ceremonie vond plaats op ’t Majeur wat voor die gelegenheid, gedurende twee uur, een openbare ruimte was als uitbreiding van het gemeente huis. De trouwambtenaar kwam, met toga en al aan boord en had er zelf ook plezier in, weer eens wat anders.

de ambtenaar in toga

Hoewel  het weer ’s morgens vroeg nog somber leek, bleef het steeds droog en brak zelfs tijdens de ceremonie de zon door.

ze zeiden allebei IK WIL

Nou toen waren ze dus getrouwd en was het tijd voor champagne en taart, gelukkig voor mij vond iedereen de taart mooi en lekker want hoewel erg leuk om te doen was het ook heel veel werk geweest om te maken.

3 lagen taart met bovenop het bruidspaar en 2 katten

De taart werd, volgens voorgeschreven rituele handelingen, aangesneden met de sabel van René. Dat wil zeggen, ze bewogen de sabel door de snede die reeds met een mes gemaakt was want met de sabel kon je nog geen pakje zachte boter aansnijden.

de taart wordt aangesneden

En dan kan ik voor deze keer ook iet nalaten om deze foto te plaatsen van de ouders en broer van de bruid.

Terwijl iedereen champagne en taart had brak er een absolute wolkbreuk los, de regen spatte omhoog in het water en het gaf een oorverdovend lawaai op de zonnetent ( als dat tijdens de ceremonie was gebeurd was de ambtenaar onverstaanbaar geweest). Niemand had er problemen mee want we stonden allemaal droog.

een gigantische stortbui

Zoals al eerder gemeld werkte het weer eigenlijk de gehele dag goed mee en de zon begon weer te schijnen toen de taart op was zodat we toch nog een eindje konden gaan varen zoals we van plan waren.

Uit- en toe gezwaaid door brugwachters en passanten zijn we de haven uitgevaren en na ruim een uur weer binnengekomen.

met mooi weer konden we toch nog lekker even varen

Wij zijn nog een paar dagen in Amersfoort gebleven en werden meerdere malen aangesproken door voorbijgangers die het huwelijk, de boot en of het bruidspaar hadden gezien en iedereen was het erover eens dat het allemaal super romantisch was. Een bewoonster van de haven had zelfs tegen haar vriend gezegd dat ze zijn aanzoek zou accepteren als het op deze manier kon.

Ook het bruidspaar was tevreden over hoe de dag verlopen was en dat was het aller belangrijkste.

Dhr. en Mw. Lelieveld-de Lange

  

Nu zijn we vertrokken uit Amersfoort en op weg naar Oostende waar we deelnemen aan “Oostende voor Anker” een schepenfestival, hierover meer in het volgende blog.