Parijs - Amersfoort, de gehele reis en de nieuwe ligplaats

het laatste deel van de reis 2013

Vanwege diverse redenen was het er nog steeds niet van gekomen om het laatste deel van onze reis 2013 in het blog te verslaan.

Zoals ieder jaar als we afmeren op onze winter ligplaats worden we onmiddellijk opgenomen in het “winterleven” waardoor het varen en alles wat ermee te maken heeft al snel op de achtergrond raakt.
Deze keer niet alleen alle gezellige sociale contacten met alle familie en vrienden die we de zomer weinig of niet gezien hadden maar we werden ook onmiddellijk opgeslokt door (geplande maar daardoor niet minder ingrijpende) medische afspraken en de, volledig onverwachte en ongeplande, aankoop van een vaste ligplaats.

Inmiddels gaat het met ons allebei weer helemaal goed en is de aankoop, waarover straks meer, zo goed als afgerond. De rust is hier weer gekeerd en daarmee de tijd en aandacht om het laatste verslag te maken.

Na twee weken Parijs (we vonden het zo leuk dat we komend jaar weer gaan) zijn we vertrokken via het Canal Saint Denis, dat uitkomt op de Seine aan de NW-kant van Parijs.
Dit is duidelijk niet de toeristische route en voert door een minder mooi en welvarend deel van Parijs maar is, mede daardoor, niet minder interessant.

Vanaf de Seine over de Oise naar het noorden, met een stop in Auvers-sur-Oise, het dorp waar Vincent van Gogh en zijn broer Theodore begraven liggen.

de graven van de broers van Gogh

Ik was een beetje ontdaan dat beide graven er zeer armetierig en bijna verwaarloosd uitzagen terwijl het hele dorp draait om Van Gogh en wat er commercieel aan te verdienen is.

nog een eindje te gaan naar Nederland, en dat is over de weg!

De afstand naar Nederland is hier al aangegeven want in Zundert is van Gogh geboren.

Via het Canal du Nord, wij vinden dat geen vervelende route zoals we vaak begrijpen dat anderen er over denken, naar Antoing in België.

Vlak voor de Belgische grens kregen we pech. Bij een poging om af te meren bij een wat ondiepe kant sloeg plots de schroef volledig vast. Wat er precies gebeurde wisten we niet maar het was wel duidelijk dat er iets in de schroef was geraakt want daar zat geen beweging meer in.
Na enig beraad, heen en weer bewegen en uiteindelijk gewoon geluk was ineens de schroef weer vrij maar of er schade aan was wisten we niet.
We voeren, heel langzaam, naar de vlakbij gelegen sluis en mochten daar afmeren vanwege de pech.
We hebben overlegd met onze verzekering en die zeiden vaar maar door en als er toch blijkt iets mis te zijn dan gaan jullie maar ergens op een helling.

hulp van de VNF medewerker

De mannen van de VNF die tegenover ons bezig waren zijn nog gekomen met hun bootje om te zien of ze ons konden helpen maar ze konden er niet bij.
Van anderen hoorden we later dat zij gewoon zelf het water waren in gegaan om te kijken en te voelen maar dat komt bij ons niet eens op, wij hebben allebei een hekel aan zwemmen, vandaar.
We zijn zonder probleem doorgevaren maar een paar weken later, vlak bij Amersfoort, hoorden we ineens toch een vreemde tik, blijkbaar zat er wel iets om de schroef.
Eenmaal afgemeerd in Amersfoort heeft de brandweer, onze buren bij de haven, tijdens een oefening voor ons de schroef geïnspecteerd en tot onze verbijstering en vreugde een restant van een stalen kabel losgeknipt dat al die tijd blijkbaar om de schroefas had gezeten. Ze hebben ook de schroefbladen gevoeld en die waren niet beschadigd.

Brandweerduikers onder 't Majeur in de Eemhaven

Michel toont de "vangst

Bij de verbouwing een aantal jaren geleden hebben wij geïnvesteerd in een “rope-cutter”, een soort mes dat op de schroefas gemonteerd is en touwen e.d. moet snijden.
Indertijd door Michel bestempeld als het duurste stuk metaal aan het hele schip maar we denken nu dat het zijn geld wel heeft opgebracht en wie weet wat er de afgelopen jaren allemaal nog meer is doorgesneden.

Het duurste stuk metaal op het schip

voor de schroef, blijkbaar heel effectief

In Antoing hebben we de dieseltank gevuld voor de winter en gewacht op bevriende schippers die met hun boot ook daarheen kwamen.
Gezamenlijk zijn we via Brussel, de Rupel naar Antwerpen en de Biesbosch richting huis gevaren.
Inmiddels was de zomer al merkbaar voorbij, de avonden werden kouder en de ochtenden werden mistig.
Hoewel de geraniums nog moedig stonden te bloeien waren de spinnen alweer druk bezig hun webben te weven, altijd weer een prachtig gezicht als de dauw erin hangt.

En toen waren we weer in Amersfoort, na ongeveer 2400 km, 440 motoruren en 450 maal passage van een bediend kunstwerk waaronder zo’n 360 sluizen.

de volledige route

Zoals al eerder vermeld hebben we dus een ligplaats gekocht.
In onze langere termijn planning is wel opgenomen om over een jaar of wat een ligplaats te zoeken en eventueel te kopen maar op dit moment hebben we die eigenlijk niet echt nodig omdat we veel varen en ’s winters altijd wel een plek kunnen vinden.

Waarom dan toch?
Als we niet meer kunnen of willen varen willen we wel op ’t Majeur blijven wonen maar dan wel dichtbij alle dingen die wij belangrijk vinden zoals bijvoorbeeld winkels, bioscoop, theater en bibliotheek. Eigenlijk dus in de stad, maar ja we willen ook rust en groen om ons heen. Voor een schip van onze lengte een speld in een hooiberg en zie die maar te vinden.

Zoals jullie al snappen is dat gelukt, per toeval liepen we tegen deze ligplaats aan en we besloten deze kans niet te laten lopen.

Het is aan de rand van het centrum van Utrecht, slechts één sluis en een brug verwijderd van het Amsterdam-Rijnkanaal. Een heel rustige en groene buurt, 15 minuten fietsen van het station. Een goede woonplek én uitvalsbasis voor vaartochten.

de locatie van onze nieuwe ligplaats

vanaf het water, de Vaartse Rijn, gezien

en vanaf de overkant

 Bij de ligplaats hoort een schip, wij hebben nu dus een vloot.

de Gerritje, het schip wat er nu ligt en dus tot onze vloot behoort

Het schip is een Katwijker uit 1927, verbouwd tot woonschip maar verder heel origineel en goed varend te maken, alleen de motor ontbreekt.
Het schip zal verkocht worden, mocht iemand interesse hebben……
Voorlopig gaan we het schip verhuren als woning, zo wordt het nu ook gebruikt, tot het verkocht is of we besluiten dat we ‘t Majeur op die plek willen afmeren.

Alles bij elkaar hebben we een enerverende periode achter de rug de laatste maanden maar we zijn gezond en nu heel tevreden met de ligplaats in het vooruitzicht.
We gaan ons nu beraden op de tocht voor het komende jaar en hebben daar al diverse ideeën voor.
Alvorens weer te gaan varen hopen we eerst grootouders te worden van ons eerste kleinkind dat eind maart wordt verwacht.

Als het reisplan voor 2014 is uitgewerkt en de website is bijgewerkt zullen we een mailing rondsturen.

Volgend jaar, als we varen, doen we dan opnieuw via het blog verslag van onze wederwaardigheden.

Tot dan,

Rebecca en Michel

de Marne en Parijs

Dit blogverslag begint niet met een kaartje want de route tot Parijs staat al op het kaartje van het vorige blog. Verderop is wel een kaartje van de reis dwars door Parijs.

In de eerste sluis na Orconte, waar het vorige blog eindigde, eindigde ook de reis al heel snel. Tijdens het invaren van de sluis gebaarde Michel naar mij - als ik voorop sta kunnen we alleen met gebarentaal communiceren want elkaar verstaan is niet mogelijk - dat er iets goed mis was en hij niet verder de sluis in kon.

Het bleek dat er iets geknapt was in het hydraulieksysteem, bij nadere inspectie was dat de slagdemper, waardoor er geen druk meer stond op de stuurinrichting en boegschroef.

Alle olie uit het systeem, ong 60 liter, was dus onder hoge druk de machinekamer ingespoten.

Gelukkige bijkomstigheid, de scheur zat aan de onderkant van de demper waardoor het meeste op het vlak terecht gekomen was, maar toch……ravage!

De slagdemper die 350bar moet kunnen weerstaan is als een blikje open geknald

Gelukkig was het een klein kanaal, was er verder geen enkel verkeer op het water en was het rustig weer (dit had ook kunnen gebeuren bij het invaren van bijv. de Oranjesluizen, tussen enkele hele grote commercials en bij windkracht 4).

Met het nodige geklooi hebben we het schip achteruit de sluis uit gekregen en aan de kant. Althans een meter uit de kant want het was te ondiep maar met de spudpalen en een loopplank was dat op te lossen. Geen ideale plek maar het moest maar tot probleem was opgelost.

Een meter uit de kant met de huurauto al langszij en het vat wordt aan boord gehesen

We waren die vrijdagochtend op weg naar Vitry-le-François waar we voor het weekend een auto gereserveerd hadden om een paar leuke dingen aan de wal te doen, oa vide greniers bezoeken.

Overleg met de constructeur van het hydraulisch systeem leerde dat de slagdemper vervangen kan worden door een slang van dezelfde lengte. Onze missie was dus duidelijk:

• slagdemper losmaken, dat vereiste zoveel kracht dat het ons samen bijna niet lukte, tot het moment dat we allebei zo boos werden dat we net dat laatste beetje kracht uit de tenen haalden en het kreng losliet;
• op de fiets (Michel) naar Vitry-le-François en een dag eerder de auto huren, dat kon gelukkig;
• met de slagdemper naar een gespecialiseerd hydrauliekbedrijf in Vitry, gelukkig zijn er daar genoeg van in een regio waar de boeren enorme machines met hydraulische besturing hebben;
• een vervanging laten maken, kon gelukkig ter plekke en met de slang en een drumvat met 60 liter hydrauliek olie terug naar het schip;
• weer alle kracht gebruiken om het vat uit de kofferbak te tillen, peulenschil vergeleken met die bouten losmaken en toen met behulp van de kraan het vat aan boord gehesen.
• de nieuwe slang monteren

De nieuwe slang op z’n plaats

Toen kon het weekend beginnen want we waren niet van zins om onze leuke plannen op te geven door deze pech.

Het waren de heetste dagen van de zomer en wij genoten van de omgeving in onze airco gekoelde auto, veel aangenamer dan stilliggen in een kanaaltje in de hete zon; af en toe kwamen we de auto uit voor een wandeling of bezoek aan een vide grenier.

Michel heeft die zondagnacht de machinekamer schoongemaakt, toen was het tenminste een beetje koeler en de volgende dag wachtte ons de ergste klus, de 60 liter uit het vat legen in het systeem. Helaas zit de vulopening van het systeem op een erg onhandige plek in de machinekamer, maar dat was op te lossen door een slang met trechter van buiten te laten lopen.

 een ingenieuze constructie van Michel met slangetjes en een trechter, hierdoor konden we van buitenaf naast het stuurhuis de vulopening bereiken.

Een groter probleem was hoe we dat vat konden kiepen om geleidelijk te legen zonder enig houvast aan het vat en bovendien loodzwaar.

Middels een constructie waarbij het vat op een stapel rubberbanden stond en werd gepositioneerd doordat het nog in de kraan ‘hing’ konden we het steeds een beetje meer kiepen door de banden te vieren.

Vanuit het vat in een grote ton, je kunt niet meteen mikken in een kleine vulopening, vanuit de ton in een jerrycan, met de jerrycan naar achteren, leeg gieten in de trechter constructie, weer naar voren en de procedure herhalen.

Als je dat zeker 25 maal moet doen in de, inmiddels brandende, zon (we hadden achteraf beter om 4 uur kunnen opstaan) is een schip van 26 meter erg lang. Een jachtje was mij op dat moment liever geweest.

De constructie op het voordek, ging wel goed maar natuurlijk niet helemaal zonder morsen

En toen kwam het uur U, de test van het systeem en vooral de test of de koppelingen van de nieuwe slang goed waren aangedraaid en de boel niet gelijk weer uit elkaar zou barsten. Met gekruiste vingers, gekromde tenen en samen geknepen billen heeft Michel de motor gestart en vervolgens heel voorzichtig druk op het systeem gezet.

We varen nog steeds dus jullie begrijpen dat de operatie geslaagd genoemd kan worden.

Na het schoonmaken van de gemorste olie, onvermijdelijk en het terugbrengen van de auto hebben we niet eens eerst een, welverdiend, biertje gedronken maar zijn onmiddellijk weggevaren van deze onheilsplek.

Via een aantal inmiddels bekende plekken, omdat we er op de heenweg al waren, zijn we doorgevaren naar Condé sur Marne en vanaf daar werd het weer een nieuwe route, verder via de Marne naar Parijs.

Tijdens het varen landen er vaak insecten op de boot, vooral op de antennes, die dan een tijdje meevaren en als ze uitgerust zijn weer doorvliegen. Het zijn vaak heel bijzondere, vooral de kleuren, die je niet zo snel ziet als ze gewoon rondvliegen. Het is leuk dat we met onze nieuwe super de luxe camera daar mooie foto’s van kunnen maken.

Een fraai oranje exemplaar

Vanaf Tour sur Marne begonnen we aan een traject waar we al naar uitgekeken hadden omdat we al vaak hadden gehoord dat de Marne zo mooi is. 

Mooi afgemeerd aan de voet van de Tour

We werden niet teleurgesteld, het is werkelijk prachtig  en ook heel rustig; we zijn maar weinig andere schepen tegen gekomen.

Dat laatste was voor ons wel fijn maar, zoals al eens eerder in dit blog gezegd, economisch gezien geen goed teken.

We keken wel even verbaasd op toen de sluisdeuren open gingen en dit bootje eruit kwam

Hoe dapper deze kanovaarder ook is om peddelend de hele Marne af te gaan, het zet niet echt zoden aan de dijk.

Van Tour sur Marne tot aan Meaux is het een aaneenschakeling van wijngaarden en wijngaarden en wijngaarden met daar tussen mooie oude dorpjes.

De kaarsrechte lijnen in ieder veld vind ik geweldig

We hebben uiteraard een champagnehuis bezocht, niet een van de hele grote waar rijen toeristen staan te wachten maar een kleine entrepreneur die zelf verbouwt, verwerkt en verkoopt en ons uitgebreid heeft rondgeleid en verteld over zijn bedrijf.

Bij ieder veld staan stenen met de naam van de producteur, hoe beroemder de naam hoe fraaier de stenen

Heel hard werken dat wel maar nog steeds een goed verkopend product. Het is ook te zien dat dit een welvarende en goed onderhouden streek is.

Uiteraard hebben we champagne gekocht en het smaakt opperbest!

We hebben prachtige wandelingen kunnen maken tussen de wijnranken door, fietsen hebben we maar gelaten voor wat het was want overal moesten we vanaf het water omhoog en vaak vrij steil. Het levert wel prachtige uitzichten op.

uitzicht over Cumières aan de Marne waar ook ’t Majeur te zien is

Langs de hele Marne waren de aanlegplaatsen steeds bezet door zwemmers en zonaanbidders, die helaas af en toe plaats moesten maken voor ons, hoewel we ons zoveel mogelijk tot de uiteinden van de steigers probeerden te beperken.

Ook wij maken dankbaar gebruik van het ponton

Eenmaal van de kanalen af konden we vrijwel nergens meer gebruik maken van de palen, omdat het te glooiend is om aan de kant te komen zijn er overal pontons aangebracht  maar daardoor is het dan weer te diep om op de palen te kunnen liggen.

Hoewel ten strengste verboden wordt overal met veel bravour van de bruggen gesprongen

Na Meaux werd het minder groen, helemaal geen wijngaarden meer en meer en meer bebouwing. We naderen de grote stad.

Voordat we in Parijs gaan afmeren besluiten we dat het verstandiger is alle losse spullen van het dek te verwijderen. Zo brengen we niemand in de verleiding ze te jatten of uit balorigheid in het water te mikken.

Alles verdwijnt via het luik in het vooronder en voor het eerst laten we ook de fietsen zakken, dat was een belangrijke reden om het luik dit formaat te maken.

 
De laatste avond voor Parijs meren we af in Joinville, pal voor een tunnel. ’s Ochtends komt er een heel klein bootje langszij en wordt Michel in het Duits gevraagd of hij Duits spreekt. Het blijkt een Pools echtpaar die geen idee hebben hoe ze zich bij de tunnel kunnen aanmelden voor doorgang. Michel zegt dat ze maar achter ons aan moeten varen, want ze spreken geen woord Frans. Ze blijven vervolgens tot het punt waar wij op de Seine keren pal achter ons aanvaren (wordt vervolgd)

Wij keren om en de Polen varen verder de Seine af

En dan komen we, na die tunnel, vanaf de Marne bij Ivry ook op de Seine en zijn we echt in Parijs.

Op dit kaartje staat het laatste deel van de reis, door Parijs

We moeten bij het Canal Saint Martin van de Seine af maar besluiten dat we toch écht eerst een rondje moeten varen om alle highlights te passeren.

We hebben het allemaal al meerdere malen gezien in de loop der jaren maar op je eigen schip en vanaf het water voegt beslist een heleboel toe.

voor de Notre Dame naar rechts

 om het Ile St Louis heen

dan langs de Eiffeltoren

Het blijkt dat het verkeer op de Seine bij het Ile St Louis wordt geregeld middels een stoplicht omdat het deels éénrichting verkeer is, iets wat je vanaf de kant helemaal niet in de gaten hebt.

Het is druk op de Seine, en dan valt het als wij er zijn nog best mee. Behalve héél veel rondvaartboten in alle mogelijke maten en soorten varen er ook particuliere schepen zoals wij, ook in alle maten en soorten en maken ook de commercials gebruik van deze route.

Dat wisten we trouwens niet dat er in Parijs een kopie van het Vrijheidsbeeld staat, een fors maatje kleiner maar wel op een mooi plekje op de kop van een eiland. 

en voorbij het Vrijheidsbeeld

Dit was voor ons het keerpunt, terug langs de andere kant van het Ile de la Cité en toen wel het Canal Saint Martin in.

In de tunnel met de stralen van de lichtroosters

Dat is ook een bijzondere route, 4,5 km lang, door Parijs, allereerst een derde via een lange tunnel onder de Place de la Bastille en de Blvd Richard Lenoir door, in die  laatste zijn op meerdere plaatsen lucht en licht roosters geplaatst waar je ook van bovenaf de boten onder de straat kunt zien varen.

Een lichtrooster, van onderaf gefotografeerd

In de tunnel staat op de muur steeds ter hoogte van welke zijstraat je vaart.

Als je uit de tunnel komt vaar je meteen de eerste van 4 dubbele sluizen in, het Bassin de la Villette ligt 25 meter hoger dan de Seine.

Het Canal, sinds 1825, zelf is heel pittoreske en loopt dwars door woon-, werk- en winkel wijken. Behalve toeristen zijn er ook veel mensen die langs de kant hun lunch eten of een boekje zitten te lezen.

Meestal zijn het rondvaartboten die langs varen dus wij hadden zeer veel bekijks en mensen liepen met ons mee naar de volgende sluis.

Heel veel bekijks in het Canal Saint Martin, vanaf de prachtige boogbruggen

Uiteindelijk na de laatste sluis, bij de Place de Stalingrad, het Bassin de la Villette, waar vroeger de schepen afmeerden met goederen voor de Hallen. 

Onze plek in het Bassin de la Villette

Nu is het een plek waar veel Parijzenaren na het werk komen om te picknicken, te jeu de boulen en andere spellen te spelen of gewoon te zitten kletsen. Het is er levendig en heel erg gezellig, vlak voor wij aankwamen was er een paar weken Paris Plage geweest.

Een geweldige uitvalsbasis voor tochten door Parijs en een heerlijke plek om twee weken te ‘wonen’.

Ons uitzicht op de Rotonde de la Villette met rechts van de bomen nog net de Eiffeltoren zichtbaar.

Als we net zijn afgemeerd komt dat hele kleine bootje met de Polen weer aanvaren, maar vanaf de andere kant omdat ze waren doorgevaren over de Seine en weer teruggegaan via het Canal Saint Denis. Ze willen weer langszij komen om van ons te horen hoe ze naar België kunnen komen. Michel vertelt ze dat ze dan weer moeten omkeren omdat ze een verkeerde afslag hebben genomen en nu naar het zuiden varen. Als hij ze vraagt of ze geen kaarten hebben (inderdaad, vanuit Polen gekomen zonder kaarten) zijn ze beledigd en varen weg. In de goede richting, dat wel.

We hebben in die twee weken heel Parijs doorgecrosst op de fiets, ze hebben een perfect fietshuurplan waarbij je van ‘station’ naar ‘station’ fietst en als je het goed uitkient niet hoeft bij te betalen. De metro is veel duurder en minder leuk.

één van de vele fiets stations, soms heb je pech en staat er nog maar 1 fiets of zelfs geen enkele, dan moet je naar volgende station doorlopen of even wachten.

Parijs is behoorlijk fiets vriendelijk, alle busbanen zijn ook fietspad en er wordt heel veel gefietst.

We zijn zelfs over de Champs Elysée naar de Arc de Triomphe gefietst en daar vervolgens een rondje omheen en weer terug.

Dat echter was eens maar nooit meer omdat er geen fietspaden zijn en auto’s daar als gekken om de Arc rijden, maar je moet het eens gedaan hebben!

Rondje Arc de Triomphe

Na twee weken was de koek op en moesten we weer verder varen.

We hadden besloten via het Canal Saint Denis door te varen naar de Seine hoewel we veel geluiden hadden gehoord dat het er verschrikkelijk vies, vervallen en onaangenaam is. We wilden het allemaal meemaken.

Het viel ons erg mee maar het contrast met de tocht over de Seine en naar het Bassin is wel groot.

Je vaart hier door de achterbuurten van Parijs, alhoewel ook hier veel gebouwd en opgeknapt wordt en het over een paar jaar wel heel anders al zijn.

Er wonen veel zwervers en het is wel triest te zien dat caravanbewoners er hun was doen in het, niet bepaald schone, water van het kanaal terwijl hun kinderen in een badje spelen, ongetwijfeld gevuld met water uit het kanaal.

De was wordt gedaan in kanaal water, maar of het daar nou schoon van wordt......

De sluis waardoor je het kanaal in vaart is heel smal en hoog en heeft één enorme deur die naar binnen openzwaait en een poort in de muur opent.

Het voelde symbolisch voor ons afscheid van Parijs, maar we komen volgend jaar vast en zeker terug.

De ‘poort’ naar het Canal Saint Denis

Inmiddels zijn we langzaamaan op de terugweg naar Nederland. Het weer doet er alles aan om ons voor te bereiden op herfst en winter want het is plotseling koud en nat.

Hopelijk is dat van tijdelijke aard en kunnen we nog even genieten in België en Nederland voor we afmeren in Amersfoort voor de winter.

Meer daarover in het volgende en dan laatste blog van dit jaar.