Parijs - Amersfoort, de gehele reis en de nieuwe ligplaats

het laatste deel van de reis 2013

Vanwege diverse redenen was het er nog steeds niet van gekomen om het laatste deel van onze reis 2013 in het blog te verslaan.

Zoals ieder jaar als we afmeren op onze winter ligplaats worden we onmiddellijk opgenomen in het “winterleven” waardoor het varen en alles wat ermee te maken heeft al snel op de achtergrond raakt.
Deze keer niet alleen alle gezellige sociale contacten met alle familie en vrienden die we de zomer weinig of niet gezien hadden maar we werden ook onmiddellijk opgeslokt door (geplande maar daardoor niet minder ingrijpende) medische afspraken en de, volledig onverwachte en ongeplande, aankoop van een vaste ligplaats.

Inmiddels gaat het met ons allebei weer helemaal goed en is de aankoop, waarover straks meer, zo goed als afgerond. De rust is hier weer gekeerd en daarmee de tijd en aandacht om het laatste verslag te maken.

Na twee weken Parijs (we vonden het zo leuk dat we komend jaar weer gaan) zijn we vertrokken via het Canal Saint Denis, dat uitkomt op de Seine aan de NW-kant van Parijs.
Dit is duidelijk niet de toeristische route en voert door een minder mooi en welvarend deel van Parijs maar is, mede daardoor, niet minder interessant.

Vanaf de Seine over de Oise naar het noorden, met een stop in Auvers-sur-Oise, het dorp waar Vincent van Gogh en zijn broer Theodore begraven liggen.

de graven van de broers van Gogh

Ik was een beetje ontdaan dat beide graven er zeer armetierig en bijna verwaarloosd uitzagen terwijl het hele dorp draait om Van Gogh en wat er commercieel aan te verdienen is.

nog een eindje te gaan naar Nederland, en dat is over de weg!

De afstand naar Nederland is hier al aangegeven want in Zundert is van Gogh geboren.

Via het Canal du Nord, wij vinden dat geen vervelende route zoals we vaak begrijpen dat anderen er over denken, naar Antoing in België.

Vlak voor de Belgische grens kregen we pech. Bij een poging om af te meren bij een wat ondiepe kant sloeg plots de schroef volledig vast. Wat er precies gebeurde wisten we niet maar het was wel duidelijk dat er iets in de schroef was geraakt want daar zat geen beweging meer in.
Na enig beraad, heen en weer bewegen en uiteindelijk gewoon geluk was ineens de schroef weer vrij maar of er schade aan was wisten we niet.
We voeren, heel langzaam, naar de vlakbij gelegen sluis en mochten daar afmeren vanwege de pech.
We hebben overlegd met onze verzekering en die zeiden vaar maar door en als er toch blijkt iets mis te zijn dan gaan jullie maar ergens op een helling.

hulp van de VNF medewerker

De mannen van de VNF die tegenover ons bezig waren zijn nog gekomen met hun bootje om te zien of ze ons konden helpen maar ze konden er niet bij.
Van anderen hoorden we later dat zij gewoon zelf het water waren in gegaan om te kijken en te voelen maar dat komt bij ons niet eens op, wij hebben allebei een hekel aan zwemmen, vandaar.
We zijn zonder probleem doorgevaren maar een paar weken later, vlak bij Amersfoort, hoorden we ineens toch een vreemde tik, blijkbaar zat er wel iets om de schroef.
Eenmaal afgemeerd in Amersfoort heeft de brandweer, onze buren bij de haven, tijdens een oefening voor ons de schroef geïnspecteerd en tot onze verbijstering en vreugde een restant van een stalen kabel losgeknipt dat al die tijd blijkbaar om de schroefas had gezeten. Ze hebben ook de schroefbladen gevoeld en die waren niet beschadigd.

Brandweerduikers onder 't Majeur in de Eemhaven

Michel toont de "vangst

Bij de verbouwing een aantal jaren geleden hebben wij geïnvesteerd in een “rope-cutter”, een soort mes dat op de schroefas gemonteerd is en touwen e.d. moet snijden.
Indertijd door Michel bestempeld als het duurste stuk metaal aan het hele schip maar we denken nu dat het zijn geld wel heeft opgebracht en wie weet wat er de afgelopen jaren allemaal nog meer is doorgesneden.

Het duurste stuk metaal op het schip

voor de schroef, blijkbaar heel effectief

In Antoing hebben we de dieseltank gevuld voor de winter en gewacht op bevriende schippers die met hun boot ook daarheen kwamen.
Gezamenlijk zijn we via Brussel, de Rupel naar Antwerpen en de Biesbosch richting huis gevaren.
Inmiddels was de zomer al merkbaar voorbij, de avonden werden kouder en de ochtenden werden mistig.
Hoewel de geraniums nog moedig stonden te bloeien waren de spinnen alweer druk bezig hun webben te weven, altijd weer een prachtig gezicht als de dauw erin hangt.

En toen waren we weer in Amersfoort, na ongeveer 2400 km, 440 motoruren en 450 maal passage van een bediend kunstwerk waaronder zo’n 360 sluizen.

de volledige route

Zoals al eerder vermeld hebben we dus een ligplaats gekocht.
In onze langere termijn planning is wel opgenomen om over een jaar of wat een ligplaats te zoeken en eventueel te kopen maar op dit moment hebben we die eigenlijk niet echt nodig omdat we veel varen en ’s winters altijd wel een plek kunnen vinden.

Waarom dan toch?
Als we niet meer kunnen of willen varen willen we wel op ’t Majeur blijven wonen maar dan wel dichtbij alle dingen die wij belangrijk vinden zoals bijvoorbeeld winkels, bioscoop, theater en bibliotheek. Eigenlijk dus in de stad, maar ja we willen ook rust en groen om ons heen. Voor een schip van onze lengte een speld in een hooiberg en zie die maar te vinden.

Zoals jullie al snappen is dat gelukt, per toeval liepen we tegen deze ligplaats aan en we besloten deze kans niet te laten lopen.

Het is aan de rand van het centrum van Utrecht, slechts één sluis en een brug verwijderd van het Amsterdam-Rijnkanaal. Een heel rustige en groene buurt, 15 minuten fietsen van het station. Een goede woonplek én uitvalsbasis voor vaartochten.

de locatie van onze nieuwe ligplaats

vanaf het water, de Vaartse Rijn, gezien

en vanaf de overkant

 Bij de ligplaats hoort een schip, wij hebben nu dus een vloot.

de Gerritje, het schip wat er nu ligt en dus tot onze vloot behoort

Het schip is een Katwijker uit 1927, verbouwd tot woonschip maar verder heel origineel en goed varend te maken, alleen de motor ontbreekt.
Het schip zal verkocht worden, mocht iemand interesse hebben……
Voorlopig gaan we het schip verhuren als woning, zo wordt het nu ook gebruikt, tot het verkocht is of we besluiten dat we ‘t Majeur op die plek willen afmeren.

Alles bij elkaar hebben we een enerverende periode achter de rug de laatste maanden maar we zijn gezond en nu heel tevreden met de ligplaats in het vooruitzicht.
We gaan ons nu beraden op de tocht voor het komende jaar en hebben daar al diverse ideeën voor.
Alvorens weer te gaan varen hopen we eerst grootouders te worden van ons eerste kleinkind dat eind maart wordt verwacht.

Als het reisplan voor 2014 is uitgewerkt en de website is bijgewerkt zullen we een mailing rondsturen.

Volgend jaar, als we varen, doen we dan opnieuw via het blog verslag van onze wederwaardigheden.

Tot dan,

Rebecca en Michel