Saint Dizier naar Tweede Havendok in Antwerpen

We hebben een dok gevonden en zijn er inmiddels ook geweest, maar dat was nog geen sinecure.

Zoals we al gemerkt hadden zijn er niet veel mogelijkheden voor reparaties in grote delen van Frankrijk voor ons formaat schepen. We hebben waar we konden geïnformeerd naar de mogelijkheden maar kregen overal of een negatieve of helemaal geen reactie, bovendien is augustus in Frankrijk een lastige tijd want veel is gesloten.
Inmiddels wisten we dat we 8 september in Antwerpen terecht konden en zijn dus op ons gemak daarnaar op weg gegaan, onderweg nog een paar mogelijkheden geprobeerd maar geen succes.
Het varen zonder boegschroef ging Michel steeds beter af en ook voor de matroos werden afmeren en sluizen en andere manoeuvres steeds beter te doen, alles went, al waren er ook wel (teveel) lastige momenten. We weten nu in ieder geval wel waarom we een boegschroef willen hebben.

Via de inmiddels bekende route langs Reims zijn we naar Berry-au Bac gevaren, vroeger een knooppunt in de binnenvaart met winkels, pompstation en cafés. Nu zijn die panden verlaten en komt er behalve pleziervaart slechts een enkele spits langs. Wel is het nu een heerlijke plek om een paar dagen te liggen.

Berry-au -Bac

Vanaf hier zijn we verder gegaan via het Canal latéral à l’Aisne  en de Aisne canalisée (afwisselend rivier en gekanaliseerde rivier), een voor ons nog onbekende waterweg en erg mooi. Veel sluizen waaronder ook een dubbele of getrapte, de onderste sluis vult met het water van de bovenste en leegt dan in de rivier.

de dubbele sluis

In Soissons werden we getrakteerd op een prachtige regenboog over de oude huizen aan de haven.

regenboog boven Soissons

Hier hadden we bezoek met een auto waardoor we ook wat meer van de omgeving konden verkennen, zoals het kasteel van Pierrefonds, een zeer indrukwekkend gebouw. De meest oorspronkelijke fundamenten dateren uit de 12^e eeuw, in de 17^e eeuw is het volledig verwoest en in de 19^e eeuw geheel hersteld, met veel grandeur en luxe, door Napoleon. Het is nu nog volledig intact en een bezoek waard.

Chateau de Pierrefonds, in de buurt van Cambrai

Heel anders was het kasteel dat we een paar dagen later bezochten in Guise, waar we met de plof naar toe zijn gereden.
Anders maar zeker zo indrukwekkend is deze, deels al uitgegraven en vrijgemaakte middeleeuwse kasteel-burcht. Met vrijwilligers wordt daar, al 60 jaar, hard aan gewerkt en je kan een rondleiding krijgen door eindeloze gangen, spelonken en ruimtes terwijl nog maar 25% is bloot gelegd.

het enige overgebleven bovengrondse bouwwerk, de toren met boven in de keuken en nog zichtbare schoorsteen.

Allebei typisch kastelen om een keer met een kleinzoon naar terug te gaan :-).

Na Soissons waren we voor het eerst sinds weken zonder gasten en was het weer tijd voor alle (achterstallige) klussen zoals huishoudelijke taken, de belasting formulieren en herstel van touwwerk.

 Michel in de weer met de administratie en herstel gesleten van lijnen ( opnieuw een lus insplitsen, ook 12 strengs)

Vanuit Choissy-au-Bac zijn we naar de Clairière de l'Armistice gefietst. Een fascinerende plek middenin een bos waar op 11 november 1918 de wapenstilstand tussen Duitsland en de geallieerden werd getekend, een nederlaag voor de Duitsers, die het einde van WO-I betekende. Maar ook de wapenstilstand tussen Duitsland en Frankrijk van 22 juni 1940, een overwinning voor de Duitsers, werd hier getekend.

de wagon in het museum

de plek waar deze beide keren stond opgesteld

In 1918 werd een restauratie treinstel het bos ingereden naar een open plek waarin de verklaring getekend werd. Later werd de wagon naar een museum in Parijs gebracht.
In 1940 verordonneerde Hitler dat de wagon terug moest komen op precies dezelfde plek en dat binnenin dezelfde opstelling moest worden gemaakt. Hitler deed er alles aan om de rollen ten opzichte van 1940 om te draaien en te benadrukken dat nu de Duitse haan victorie kraaide, tot in de details van de tafelschikking en tijdstip van aankomst en vertrek.
Na afloop gaf hij opdracht de plek te verwoesten, behalve het beeld van Marshal Foch dat er stond sinds 1918 en die nu dus alleen nog uitkeek over een kaal stuk land.

De wagon werd naar Duitsland gebracht als trofee en daar in 1945 vernietigd; wat er nu staat is een replica.

Hitler en gevolg betreden de wagon

Een plek waar het voelbaar is dat er geschiedenis is geschreven.

Aangezien we genoeg tijd hadden kozen we ervoor om via het Canal Saint Quentin terug te varen i.p.v. het Canal du Nord. Vorig jaar waren we probleemloos door de tunnel in dit kanaal gekomen, de langste (5300 meter) van Frankrijk en de enige waar je nog achter een elektrische sleper door getrokken wordt; we voorzagen niet echt problemen ook al hadden we geen boegschroef.

het kanaal Saint Quentin is beslist mooi om doorheen te varen, maar ja…… die tunnel

Helaas dat liep wat anders. Vorig jaar hadden ze vanaf de sleper middenachter één lijn die splitste voor onze boeg, we bleven zo keurig midden achter de sleper varen. Om onduidelijke redenen was nu gekozen voor een lange stugge niet gesplitste lijn en het ging helemaal fout. We deden precies wat ze zeiden maar tot 3 maal toe werd ons schip tegen de wand van de tunnel getrokken; zonder boegschroef was er niet veel te corrigeren en waren wij machteloos. We konden alleen heel hard roepen en toeteren dat ze moesten stoppen.
De schippers van de sleper werden iedere keer bozer en bozer en schreeuwden in onverstaanbaar Frans bevelen die we niet snapten waarop ze alleen maar nóg harder gingen schreeuwen.
Inmiddels hadden we wel al een verbogen scepter en behoorlijk verfschade opgelopen, dus wij ook niet blij.
Uiteindelijk waren de schippers van de sleper zo boos dat ze de lijn losgooiden en we moesten de rest (nog 5 km) maar op eigen kracht doen. Graag en geen probleem, zonder een centje pijn zijn we door de tunnel gekomen.
De schade werd later opgenomen door een VNF beambte die zei dat het al de 2^e keer in die week was en later hoorden we van 2 andere schepen dat ze dezelfde problemen hadden ondervonden.
Jammer, maar helaas en gelukkig was het alleen verf schade.
Volgende keer gaan we zeker weer door die tunnel maar alleen als we een werkende boegschroef hebben.

Voor we de grens met naar België overgingen hebben we nog een bezoekje aan Cambrai gebracht. Wat we niet wisten was dat er een kermis was die zo ongeveer de hele binnenstad in beslag nam, nog nooit zoiets gezien. Niet één spookhuis maar wel drie, niet twee of drie schiettenten maar zeker tien en zo meer.
Voor iemand als ik die al misselijk wordt bij de gedachte aan een draaimolen was het te veel, zeker het rad waarmee mensen alle kanten omgezwaaid werden hoog boven de toren van het stadhuis uit, brrrr

de kermis in Cambrai

Verder door naar het noorden, waar we in Tournai met vrienden hadden afgesproken die er met hun eigen boot waren. We hebben een tijdje opgetrokken, gevaren via het kanaal van Bossuit en de Leie, tot we in Deinze waren.
Michel en ik zijn ook nog even naar Oudenaarde gevaren en weer terug, omdat we daar nooit waren.
Het enige dat we daar gedaan hebben is een fraaie foto maken van ons schip voor de kerk en verder niets omdat het onophoudelijk stortregende. Moeten we dus nog maar eens over doen.

in Oudenaarde voor de kerk

In België zijn er veel lekkere biertjes te drinken en zeker na een fietstocht smaakt dat heerlijk.
De enige reden om onderstaande foto in dit blog te plaatsen is dat ik het zelf zo’n leuke foto vind.

Santé voor de lezers van dit blog!

Nou ja en toen via Gent en de Schelde, niet prettig mét tij en zonder boegschroef, naar de haven van Antwerpen waar we bij de firma Moordtgat terecht konden.
Allereerst maandagochtend achteruit inparkeren tussen de reuzen die daar liggen om in het dok te kunnen. Waar de buren alleen de kop of de kont in het dok hebben vanwege de schroef pasten wij er geheel in.
De schippers van deze schepen hebben vrij, want anderen werken aan hun schip en dus alle tijd om naar ons te kijken en commentaar te geven (allemaal aardig en positief gelukkig).

achteruit inparkeren

Omdat we geheel uit het water waren wilden we ook de grote schroef controleren, we hadden nog steeds het idee dat er toch iets niet in orde was nadat we vorig jaar die staalkabel om de schroef hadden (zie blog september 2013). Dat bleek terecht en in overleg met onze, uiterst behulpzame en meedenkende verzekering, werd de schroef gelijk onder handen genomen. Fluitje van een cent en binnen een dag klaar.

scheur en rafels in het schroefblad

de schroef wordt los gemaakt

schroef wordt helemaal door gemeten en deels met apparatuur maar ook gewoon met een ferme klap van een moker weer in model gebracht.

 

aan het eind van de dag wordt de schroef weer gemonteerd, gladder en glimmender dan wij hem ooit gezien hebben.

onze schroef was maar een kleintje en er lag nog een loods vol enorme grote schroeven, te wachten op behandeling

Waar het ons natuurlijk ook vooral om ging was de boegschroef.
Eenmaal uit het water was goed zichtbaar dat er veel troep om de schroef zat en ook dat het onbereikbaar was zolang de tralies ervoor zaten. Daar kan je wel met je hand doorheen maar onvoldoende kracht zetten om iets wat zo vast zit los te maken, dat was de duiker in het Bassin la Villette ook niet gelukt.

achter de tralies is de troep zichtbaar

Oorspronkelijk hadden we die tralies niet voor de openingen met als gevolg dat er heel vaak takken en andere troep in de schroef kwamen, meestal spoelde het er wel weer uit maar niet goed voor de schroefbladen.
Nu hebben we de tralies, veel minder last van takken en plastic zakken e.d. maar áls er dan iets vastzit kan je er niet bij.
We denken nu over iets van gaas dat verwijderd kan worden, zijn we nog niet over uit.

zie hier de vangst

Na een half uur peuteren en trekken was alles verwijderd, het bleek materiaal van een big bag met tieribs en al en wel een heleboel.

De boegschroef werd droog gedraaid en maakte wel een beetje ratelend geluid maar volgens de monteur alles goed en normaal.
De tralies weer gemonteerd en toen de grote schroef er weer op zat konden we weer te water.

laatste inspectie door de schipper, zowel in het dok als in het water zijn we zo’n beetje het formaat bijboot voor degenen die om ons heen liggen

Hoera, we gaan het water weer in. Binnen een dag de klus geklaard en we kunnen weg.
Jammer maar helaas, zo werkte het dus niet.
Eenmaal in het water bleek de boegschroef toch niet te werken, zonder tegendruk leek het wel OK maar nu was er niet of nauwelijks waterverplaatsing.
Niet de haven uit dus maar aan de kant en afwachten tot de volgende dag, iedereen ging nu naar huis.
Van binnenuit, nadat alles gedemonteerd was, kon er geconstateerd worden dat een groot onderdeel van de boegschroef, het staartstuk, vervangen moest worden. Maar daarvoor moesten we weer uit het water.

Overleg met de verzekering (de VNN was weer zeer behulpzaam), onderzoek door een expert, overleg met de leverancier in Nederland en dan wachten op de aflevering van het pakketje.

het nieuwe staartstuk met nieuwe propellerbladen

Vrijdag konden we het water weer uit, tralies weer losbranden, staartstuk vervangen, tralies weer monteren, verven en toen de verf droog was eindelijk weg.

Alles doet het zoals het moet en er zijn  geen rare geluiden of merkwaardige vibraties.

Hoewel iedereen even aardig en behulpzaam was en wij zelf niet eens zo heel veel konden doen waren het vermoeiende dagen, niet in de laatste plaats omdat de haven van Antwerpen een 24-uurs bedrijf is en dat merk je om je heen.

Na een uurtje varen waren we op het kanaal Schoten naar Dessel en hebben we afgemeerd bij de eerste de beste groene en rustige plek, even bijkomen!

De laatste etappe en blog dit jaar wordt van hier naar Amersfoort, daarover later meer.

Gent naar Saint Dizier via Oostende en Parijs

Van mijn goede voornemen om wat vaker een korter blog te schrijven komt ook dit jaar niet veel terecht. Het leven hier aan boord is druk en vol en het blog schiet erbij in. Maar als ik er dan voor ga zitten wordt het weer een heel verhaal, hopelijk toch wel leuk om te lezen. Die arme Michel moet alleen steeds zo’n lap tekst vertalen.
 Na een lange dag op de Schelde, waarbij we ons verkeken hadden op het tij en het toch verder was dan gedacht, moesten we op toch de Schelde afmeren in plaats van na sluis Merelbeke  Gent. Het was laat en werd al donker en we meerden af aan een ponton dat eigenlijk te licht voor ons schip was. De voorzitter van de bijbehorende club kwam al snel, gealarmeerd door buren. Nadat we hem konden aantonen dat we genoeg lijnen naar de kant hadden uitgebracht om het ponton niet te beschadigen en samen een biertje hadden gedronken liet hij ons gelukkig liggen voor die nacht.
We hebben ons voorgenomen om voortaan de Schelde niet meer in één dag te willen varen tussen Gent en Antwerpen. Het is een mooi stuk en je moet ervan kunnen genieten.

samen met de Shell V in centrum Gent op de Lindelei

De volgende dag kwamen dan toch in Gent waar we met beide boten, want we voeren nog steeds samen met onze vrienden van de Shell V, een mooi plekje midden in de stad aan de Lindelei vonden.
Wat een leuke stad is Gent toch, heel geschikt voor een paar dagen shoppen, lekker eten, café bezoek en de kapper.

't Majeur als 4e van de kant naast een héle grote.

Van Gent was het niet ver meer naar Oostende, we kwamen er aan voor de grote intocht van de andere schepen waardoor dat allemaal te zien was vanaf een goede positie.
Al snel lag de hele havenkom weer helemaal vol met hele grote en hele kleine schepen en iedereen was klaar voor een paar dagen feest. Het weer werkte optimaal mee en we hebben het weer heel gezellig gehad met vrienden en bekenden die er ook waren en meer nieuwe vrienden en bekenden ontmoet.

het allerkleinste scheepje in Oostende, was op een trailer gekomen maar de schipper sliep wel aan boord

Het thema van deze keer Oostende voor Anker was de 70^e verjaardag van de bevrijding van Oostende. Ter gelegenheid daarvan kwamen 20 “little Dunkirk” schepen overvaren uit Engeland. Deze schepen hadden deelgenomen aan de operatie “Dynamo” in 1940.

alleen de schepen die hebben deelgenomen aan de evacuatie mogen deze plaquette voeren

Met een armada van 700 privé schepen lukte het de Britse Admiraliteit  om in mei/juni 1940 vanuit Ramsgate meer dan 338.000 Britse, Franse en Belgische soldaten te evacueren van de stranden tussen de Panne en Duinkerken. Alleen met deze kleine schepen was het mogelijk om dicht genoeg onder de kust te komen voor die evacuatie.
Deze, tenminste 70 jaar oude, schepen worden door vrijwilligers liefdevol onderhouden en in de vaart gehouden.
Als eregast was ook de zoon van Lord Mountbatten aanwezig.

 

alle 'little Dunkirkships' in de haven van Oostende

Na Oostende is Michel samen met de Shell V doorgevaren naar Veurne terwijl Rebecca een paar dagen terug ging naar Amsterdam, o.a. om een nieuwe watermeter voor de drinkwatertanks te kopen.

Eenmaal terug in Veurne bleek de installatie ervan toch wel erg veel voeten in de aarde te hebben. Het lukte Michel niet omdat zijn handen te groot zijn voor de beschikbare ruimte, dus waagde Rebecca ook een poging. Dat lukte redelijk totdat er echt kracht gezet moest worden en dat niet meer ging in de krappe opening. 

1e poging van Rebecca

Dan maar grof geweld en daar kwam de slijptol aan te pas. Na enig wikken en wegen besloot Michel een stuk uit een spant te slijpen. Spannend, alles afdekken in verband met brandgevaar want de vonken spatten om de oren. Prima gelukt allemaal en de watermeter kon nu goed worden bevestigd op de tank. Ook weer gelukt!
Maar………de watermeter doet het niet en we varen dus rond zonder en houden gewoon een beetje bij hoeveel we verbruiken en dat gaat prima:-).

dan maar de slijptol erop

Inmiddels was de buurboot al vertrokken en wij gingen nu alleen verder op weg naar Parijs waar we elkaar weer zouden treffen.
We wilden graag naar Bergues, daar waren we niet eerder en we hebben met zoveel plezier gekeken naar de film “Bienvenue chez les Ch’ti” die daar speelt en is opgenomen. Voor wie de film niet kent: een aanrader.

Zodra Bergues en met name de muur die deel uit maakt van de vestingwerken, in zicht kwam herkende ik het en wist ik dat we er wel degelijk al eens geweest waren maar dan met de auto, blijkbaar zo iets anders dat ik het me niet herinnerde toen we de tocht via het water planden. Wel een leuk stadje en een mooie plek om te liggen.

een deel van de vestingmuur rond Bergues

Hierna moesten we gewoon een paar dagen doorvaren over de grote vaarwegen en tussen de vele commercials om verder naar het zuiden te gaan. Het is prettig te merken dat de commerciële vaart toeneemt, zij geven zelf ook aan dat er weer werk is en wij ondervinden geen probleem met het delen van de vaarwegen.
Helaas is het dan wel zo dat er een enorme file ontstaat als er op één van de drukste vaarwegen, het Canal du Nord, oponthoud is door een kapotte sluis. Dat kost uren, zo niet dagen, wachttijd maar ja dat geldt voor iedereen en dus ook voor ons.

jut en jul op de scooter

We konden wel ergens de scooter van boord hijsen en hebben, voor de eerste keer, gebruik gemaakt van de mogelijkheid de wat wijdere omgeving te verkennen. Michel rijdt en Rebecca achterop, ik moet mij er nog toe zetten zelf te proberen te rijden.

zo lijkt de zeppelin niks maar hij is heel groot

Na het Canal du Nord voeren we verder zuidelijk over de Oise, een rivier. Geen sterke stroming maar het maakt toch verschil en is ook qua landschap en omgeving anders dan een kanaal. Langs de gehele tocht over de Oise zagen we iedere avond een enorme zeppelin overvliegen, statig en langzaam. Je snapt waarom ze luchtschepen worden genoemd.

met 16 km per uur, in de bocht, een zwaar beladen collega voorbij racen

En dan aan het eind van de Oise slaan we links af de Seine op, bijna in Parijs.
Ook de Seine is een druk bevaren rivier en de afmetingen voor de commerciële vaart hier zijn veel groter dan op Canal du Nord en Oise. Hier komen ook schepen die vanuit Le Havre komen. Geen probleem zolang iedereen zich aan de, duidelijke, regels houdt. Als er echter een hele grote jongen, ongeladen, met een véél te hoge snelheid niet alleen ons, wij zijn maar klein, maar ook een grote en zwaar beladen collega voorbij wil stuiven kan het af en toe best spannend zijn.

beetje thuiskomen in Parijs

Via het Canal Saint Denis zijn we Parijs ingevaren en hebben afgemeerd in het Bassin la Villette. Precies dezelfde plek als waar we vorig jaar lagen, een beetje thuis komen. Er lag al een, Nederlands, schip afgemeerd en na een dag kwam ook de Shell V aan. Ook hier dus weer gezelligheid en sociaal verkeer.

Hoewel de Parijzenaren toch heus wel wat gewend zijn trekt 't Majeur iedere keer genoeg bekijks, hier zelfs een hele klas die, in opdracht van de leraar, het schip moet tekenen.

Niet alleen het schip trekt bekijks, dat geldt ook voor Panache en hij weet precies hoe hij zich op het achterdek moet opstellen om zoveel mogelijk aandacht en Oeh’s en Aaah’s van voorbijgangers te krijgen. Er zijn ontelbaar veel foto’s gemaakt van hem en hij geniet ervan. 

Helaas werd de eerste nacht al een fiets gestolen van boord. We dachten dat we alles goed hadden gezekerd en uit het zicht hadden gezet maar toch……

Michel maakt uithouders waarmee we het schip 's nachts ruim een meter uit de kant kunnen leggen

zo werkt het systeem

Het voordeel is dat Rebecca nu een nieuwe fiets heeft waar ze eigenlijk lekkerder op rijdt, het nadeel is dat er een forse deuk in ons onbezorgde en vrije gevoel is geslagen. Dat is nog het ergste al zal het wel slijten terwijl de hogere alertheid wel moet blijven.

jut en jul met hond

Ook in Parijs hebben we veel en met plezier gebruik gemaakt van de scooter, het perfecte vervoermiddel daar. Niet alleen met z’n tweeën maar ook met Panache in de krat om naar een park te rijden waar hij lekker kon rondhollen.
Laat er geen misverstand over zijn, Panache vindt het geweldig in die bak net zoals hij dol is op varen in de dinghy.

René doet een dappere, tevergeefse, poging

In het Canal Saint Denis hadden we al gemerkt dat er troep in de boegschroef was gekomen. Die deed het niet goed meer en bij verhalen in het Bassin de la Villette bleek helaas de boegschroef helemaal niet meer te werken.
Onze schoonzoon heeft een goede poging gedaan om vanuit het bootje de schroef te bereiken maar dat mocht niet baten.

ook de duiker had geen succes

Ook de duiker die in het Bassin aan het werk was en zo vriendelijk om ons te helpen, kon de schroef niet van alle rotzooi ontdoen. Wel een deel, het blijkt om synthetische textiel te gaan, maar het meeste zit zo strak eromheen dat we echt uit het water zullen moeten. Bovendien is inmiddels de boegschroef ook geblokkeerd.

Panache waakt over de pup

Niet alleen onze schoonzoon was in Parijs op bezoek maar ook dochter en kleinzoon Nathan.
Panache is dol op Nathan en vanaf het moment dat hij aan boord was heeft Panache de rol van bewaker en beschermer van de puppy op zich genomen.

Nathans voorrecht

Zoals we al hadden gedacht accepteert Panache veel van Nathan, zelfs paardje rijden en waarschijnlijk zal Nathan hem straks ongestoord aan zijn staart en oren kunnen trekken.

spelletje spelen met de babyfoon om op het kistje

Rond het Bassin de la Villette zijn dagelijks heel veel mensen die daar picknicken, muziek maken en ook spelletjes spelen. We hebben ons daar bij aangesloten en zijn Mölkky gaan spelen, een spel dat we vorig jaar in Parijs hebben leren kennen.
Mensen in onze omgeving die het spel ook speelden kwamen informeren of dat witte ding op het kistje iets speciaals was voor de puntentelling, maar nee… het is de babyfoon.

Nathan vindt het allemaal leuk

ook Panache mag mee, varen in de dinghy is favoriet bij hem

Voor Nathan waren er veel dingen te beleven en eerste keren, zoals met een zwemvest aan samen met zijn ouders in de dinghy gaan varen.

hier kan hij nog lang plezier aan beleven

In de schommel die we speciaal voor hem in de kraan hadden gehangen, hij kon zijn lol niet op en had vanaf de kant veel bekijks

en dan ook nog zijn eerste Wimbledon finale kijken bij opa op schoot; volgens Michel kan hij niet vroeg genoeg leren dat tennis en vooral Wimbledon belangrijk is.

Wimbledon finale bij opa op schoot

En toen was het verblijf in Parijs voorbij en zijn we verder gevaren via de Marne. Zonder boegschroef, het blijkt niet mogelijk om die te laten repareren in Frankrijk. In het gebied waar wij nu varen zijn niet veel werven die schepen van ons formaat aan kunnen en die er zijn hebben geen plaats.
We hebben dus besloten de route te veranderen en gaan langzaam aan weer naar België waar het wel gaat lukken in Antwerpen of Namen.

de onhandige plek waar we dus in stikke donker naar terug moesten

Op 14 juli werken de sluizen in Frankrijk niet vanwege de nationale feestdag, we hadden dus een leuk plekje op de Marne op het oog om voor die dag af te meren. Omdat er al een schip aan het ponton lag konden we maar een deel gebruiken en lag het voorste deel in de bomen met lijnen naar de kant. Met boegschroef een beetje lastig afmeren, zonder boegschroef erg lastig afmeren. Geen probleem het lukte keurig.
Toen we goed en wel lagen afgemeerd kwam men ons vertellen dat ’s avonds op die plek het vuurwerk zou worden afgestoken en dat we om 23 uur dus weg moesten varen voor ongeveer een half uur.
Het wegvaren zelf was het minste probleem maar om in het donker een half uur op de stromende rivier rond te dobberen en dan weer op die onhandige plek afmeren en dat zonder boegschroef was een echte ‘uitdaging’. Het was niet de eerste en zeker niet de laatste test op manoeuvreren zonder boegschroef maar tot nu toe gaat het goed en worden we, zeker Michel, er steeds bedrevener in.

bij toerbeurt bleef er iemand draaien, het was wel heerlijk vlees

lunch met de locals

De volgende dag was het feest in het dorp, Reuil, er was een lunch voor iedereen waar een varken en een lam voor werden geroosterd. Het automatische draaideel van het spit was kapot en de hele ochtend, vanaf 5 uur, heeft iemand met de hand het spit gedraaid. Er waren spelletjes en er was vooral veel wijn en champagne. Het werd een gezellige dag en na afloop werden wij bedankt dat we hadden deelgenomen!

Saint-Dizier

Inmiddels zijn we aangekomen in Saint Dizier, vanaf hier gaan we terug varen.

Wijs geworden door de ervaring in Parijs proberen we nu, zeker in grotere steden een eindje uit de kant af te meren. Met onze spudpalen kan dat heel goed in de kanalen. We leggen dan het loopplankje uit en ’s avonds sluiten we de burcht door de loopplank op te halen en kunnen dan rustig gaan slapen.

We varen rustig verder en volgende keer meer over hoe het gaat met het vinden van een werf.