de Marne en Parijs

Dit blogverslag begint niet met een kaartje want de route tot Parijs staat al op het kaartje van het vorige blog. Verderop is wel een kaartje van de reis dwars door Parijs.

In de eerste sluis na Orconte, waar het vorige blog eindigde, eindigde ook de reis al heel snel. Tijdens het invaren van de sluis gebaarde Michel naar mij - als ik voorop sta kunnen we alleen met gebarentaal communiceren want elkaar verstaan is niet mogelijk - dat er iets goed mis was en hij niet verder de sluis in kon.

Het bleek dat er iets geknapt was in het hydraulieksysteem, bij nadere inspectie was dat de slagdemper, waardoor er geen druk meer stond op de stuurinrichting en boegschroef.

Alle olie uit het systeem, ong 60 liter, was dus onder hoge druk de machinekamer ingespoten.

Gelukkige bijkomstigheid, de scheur zat aan de onderkant van de demper waardoor het meeste op het vlak terecht gekomen was, maar toch……ravage!

De slagdemper die 350bar moet kunnen weerstaan is als een blikje open geknald

Gelukkig was het een klein kanaal, was er verder geen enkel verkeer op het water en was het rustig weer (dit had ook kunnen gebeuren bij het invaren van bijv. de Oranjesluizen, tussen enkele hele grote commercials en bij windkracht 4).

Met het nodige geklooi hebben we het schip achteruit de sluis uit gekregen en aan de kant. Althans een meter uit de kant want het was te ondiep maar met de spudpalen en een loopplank was dat op te lossen. Geen ideale plek maar het moest maar tot probleem was opgelost.

Een meter uit de kant met de huurauto al langszij en het vat wordt aan boord gehesen

We waren die vrijdagochtend op weg naar Vitry-le-François waar we voor het weekend een auto gereserveerd hadden om een paar leuke dingen aan de wal te doen, oa vide greniers bezoeken.

Overleg met de constructeur van het hydraulisch systeem leerde dat de slagdemper vervangen kan worden door een slang van dezelfde lengte. Onze missie was dus duidelijk:

• slagdemper losmaken, dat vereiste zoveel kracht dat het ons samen bijna niet lukte, tot het moment dat we allebei zo boos werden dat we net dat laatste beetje kracht uit de tenen haalden en het kreng losliet;
• op de fiets (Michel) naar Vitry-le-François en een dag eerder de auto huren, dat kon gelukkig;
• met de slagdemper naar een gespecialiseerd hydrauliekbedrijf in Vitry, gelukkig zijn er daar genoeg van in een regio waar de boeren enorme machines met hydraulische besturing hebben;
• een vervanging laten maken, kon gelukkig ter plekke en met de slang en een drumvat met 60 liter hydrauliek olie terug naar het schip;
• weer alle kracht gebruiken om het vat uit de kofferbak te tillen, peulenschil vergeleken met die bouten losmaken en toen met behulp van de kraan het vat aan boord gehesen.
• de nieuwe slang monteren

De nieuwe slang op z’n plaats

Toen kon het weekend beginnen want we waren niet van zins om onze leuke plannen op te geven door deze pech.

Het waren de heetste dagen van de zomer en wij genoten van de omgeving in onze airco gekoelde auto, veel aangenamer dan stilliggen in een kanaaltje in de hete zon; af en toe kwamen we de auto uit voor een wandeling of bezoek aan een vide grenier.

Michel heeft die zondagnacht de machinekamer schoongemaakt, toen was het tenminste een beetje koeler en de volgende dag wachtte ons de ergste klus, de 60 liter uit het vat legen in het systeem. Helaas zit de vulopening van het systeem op een erg onhandige plek in de machinekamer, maar dat was op te lossen door een slang met trechter van buiten te laten lopen.

 een ingenieuze constructie van Michel met slangetjes en een trechter, hierdoor konden we van buitenaf naast het stuurhuis de vulopening bereiken.

Een groter probleem was hoe we dat vat konden kiepen om geleidelijk te legen zonder enig houvast aan het vat en bovendien loodzwaar.

Middels een constructie waarbij het vat op een stapel rubberbanden stond en werd gepositioneerd doordat het nog in de kraan ‘hing’ konden we het steeds een beetje meer kiepen door de banden te vieren.

Vanuit het vat in een grote ton, je kunt niet meteen mikken in een kleine vulopening, vanuit de ton in een jerrycan, met de jerrycan naar achteren, leeg gieten in de trechter constructie, weer naar voren en de procedure herhalen.

Als je dat zeker 25 maal moet doen in de, inmiddels brandende, zon (we hadden achteraf beter om 4 uur kunnen opstaan) is een schip van 26 meter erg lang. Een jachtje was mij op dat moment liever geweest.

De constructie op het voordek, ging wel goed maar natuurlijk niet helemaal zonder morsen

En toen kwam het uur U, de test van het systeem en vooral de test of de koppelingen van de nieuwe slang goed waren aangedraaid en de boel niet gelijk weer uit elkaar zou barsten. Met gekruiste vingers, gekromde tenen en samen geknepen billen heeft Michel de motor gestart en vervolgens heel voorzichtig druk op het systeem gezet.

We varen nog steeds dus jullie begrijpen dat de operatie geslaagd genoemd kan worden.

Na het schoonmaken van de gemorste olie, onvermijdelijk en het terugbrengen van de auto hebben we niet eens eerst een, welverdiend, biertje gedronken maar zijn onmiddellijk weggevaren van deze onheilsplek.

Via een aantal inmiddels bekende plekken, omdat we er op de heenweg al waren, zijn we doorgevaren naar Condé sur Marne en vanaf daar werd het weer een nieuwe route, verder via de Marne naar Parijs.

Tijdens het varen landen er vaak insecten op de boot, vooral op de antennes, die dan een tijdje meevaren en als ze uitgerust zijn weer doorvliegen. Het zijn vaak heel bijzondere, vooral de kleuren, die je niet zo snel ziet als ze gewoon rondvliegen. Het is leuk dat we met onze nieuwe super de luxe camera daar mooie foto’s van kunnen maken.

Een fraai oranje exemplaar

Vanaf Tour sur Marne begonnen we aan een traject waar we al naar uitgekeken hadden omdat we al vaak hadden gehoord dat de Marne zo mooi is. 

Mooi afgemeerd aan de voet van de Tour

We werden niet teleurgesteld, het is werkelijk prachtig  en ook heel rustig; we zijn maar weinig andere schepen tegen gekomen.

Dat laatste was voor ons wel fijn maar, zoals al eens eerder in dit blog gezegd, economisch gezien geen goed teken.

We keken wel even verbaasd op toen de sluisdeuren open gingen en dit bootje eruit kwam

Hoe dapper deze kanovaarder ook is om peddelend de hele Marne af te gaan, het zet niet echt zoden aan de dijk.

Van Tour sur Marne tot aan Meaux is het een aaneenschakeling van wijngaarden en wijngaarden en wijngaarden met daar tussen mooie oude dorpjes.

De kaarsrechte lijnen in ieder veld vind ik geweldig

We hebben uiteraard een champagnehuis bezocht, niet een van de hele grote waar rijen toeristen staan te wachten maar een kleine entrepreneur die zelf verbouwt, verwerkt en verkoopt en ons uitgebreid heeft rondgeleid en verteld over zijn bedrijf.

Bij ieder veld staan stenen met de naam van de producteur, hoe beroemder de naam hoe fraaier de stenen

Heel hard werken dat wel maar nog steeds een goed verkopend product. Het is ook te zien dat dit een welvarende en goed onderhouden streek is.

Uiteraard hebben we champagne gekocht en het smaakt opperbest!

We hebben prachtige wandelingen kunnen maken tussen de wijnranken door, fietsen hebben we maar gelaten voor wat het was want overal moesten we vanaf het water omhoog en vaak vrij steil. Het levert wel prachtige uitzichten op.

uitzicht over Cumières aan de Marne waar ook ’t Majeur te zien is

Langs de hele Marne waren de aanlegplaatsen steeds bezet door zwemmers en zonaanbidders, die helaas af en toe plaats moesten maken voor ons, hoewel we ons zoveel mogelijk tot de uiteinden van de steigers probeerden te beperken.

Ook wij maken dankbaar gebruik van het ponton

Eenmaal van de kanalen af konden we vrijwel nergens meer gebruik maken van de palen, omdat het te glooiend is om aan de kant te komen zijn er overal pontons aangebracht  maar daardoor is het dan weer te diep om op de palen te kunnen liggen.

Hoewel ten strengste verboden wordt overal met veel bravour van de bruggen gesprongen

Na Meaux werd het minder groen, helemaal geen wijngaarden meer en meer en meer bebouwing. We naderen de grote stad.

Voordat we in Parijs gaan afmeren besluiten we dat het verstandiger is alle losse spullen van het dek te verwijderen. Zo brengen we niemand in de verleiding ze te jatten of uit balorigheid in het water te mikken.

Alles verdwijnt via het luik in het vooronder en voor het eerst laten we ook de fietsen zakken, dat was een belangrijke reden om het luik dit formaat te maken.

 
De laatste avond voor Parijs meren we af in Joinville, pal voor een tunnel. ’s Ochtends komt er een heel klein bootje langszij en wordt Michel in het Duits gevraagd of hij Duits spreekt. Het blijkt een Pools echtpaar die geen idee hebben hoe ze zich bij de tunnel kunnen aanmelden voor doorgang. Michel zegt dat ze maar achter ons aan moeten varen, want ze spreken geen woord Frans. Ze blijven vervolgens tot het punt waar wij op de Seine keren pal achter ons aanvaren (wordt vervolgd)

Wij keren om en de Polen varen verder de Seine af

En dan komen we, na die tunnel, vanaf de Marne bij Ivry ook op de Seine en zijn we echt in Parijs.

Op dit kaartje staat het laatste deel van de reis, door Parijs

We moeten bij het Canal Saint Martin van de Seine af maar besluiten dat we toch écht eerst een rondje moeten varen om alle highlights te passeren.

We hebben het allemaal al meerdere malen gezien in de loop der jaren maar op je eigen schip en vanaf het water voegt beslist een heleboel toe.

voor de Notre Dame naar rechts

 om het Ile St Louis heen

dan langs de Eiffeltoren

Het blijkt dat het verkeer op de Seine bij het Ile St Louis wordt geregeld middels een stoplicht omdat het deels éénrichting verkeer is, iets wat je vanaf de kant helemaal niet in de gaten hebt.

Het is druk op de Seine, en dan valt het als wij er zijn nog best mee. Behalve héél veel rondvaartboten in alle mogelijke maten en soorten varen er ook particuliere schepen zoals wij, ook in alle maten en soorten en maken ook de commercials gebruik van deze route.

Dat wisten we trouwens niet dat er in Parijs een kopie van het Vrijheidsbeeld staat, een fors maatje kleiner maar wel op een mooi plekje op de kop van een eiland. 

en voorbij het Vrijheidsbeeld

Dit was voor ons het keerpunt, terug langs de andere kant van het Ile de la Cité en toen wel het Canal Saint Martin in.

In de tunnel met de stralen van de lichtroosters

Dat is ook een bijzondere route, 4,5 km lang, door Parijs, allereerst een derde via een lange tunnel onder de Place de la Bastille en de Blvd Richard Lenoir door, in die  laatste zijn op meerdere plaatsen lucht en licht roosters geplaatst waar je ook van bovenaf de boten onder de straat kunt zien varen.

Een lichtrooster, van onderaf gefotografeerd

In de tunnel staat op de muur steeds ter hoogte van welke zijstraat je vaart.

Als je uit de tunnel komt vaar je meteen de eerste van 4 dubbele sluizen in, het Bassin de la Villette ligt 25 meter hoger dan de Seine.

Het Canal, sinds 1825, zelf is heel pittoreske en loopt dwars door woon-, werk- en winkel wijken. Behalve toeristen zijn er ook veel mensen die langs de kant hun lunch eten of een boekje zitten te lezen.

Meestal zijn het rondvaartboten die langs varen dus wij hadden zeer veel bekijks en mensen liepen met ons mee naar de volgende sluis.

Heel veel bekijks in het Canal Saint Martin, vanaf de prachtige boogbruggen

Uiteindelijk na de laatste sluis, bij de Place de Stalingrad, het Bassin de la Villette, waar vroeger de schepen afmeerden met goederen voor de Hallen. 

Onze plek in het Bassin de la Villette

Nu is het een plek waar veel Parijzenaren na het werk komen om te picknicken, te jeu de boulen en andere spellen te spelen of gewoon te zitten kletsen. Het is er levendig en heel erg gezellig, vlak voor wij aankwamen was er een paar weken Paris Plage geweest.

Een geweldige uitvalsbasis voor tochten door Parijs en een heerlijke plek om twee weken te ‘wonen’.

Ons uitzicht op de Rotonde de la Villette met rechts van de bomen nog net de Eiffeltoren zichtbaar.

Als we net zijn afgemeerd komt dat hele kleine bootje met de Polen weer aanvaren, maar vanaf de andere kant omdat ze waren doorgevaren over de Seine en weer teruggegaan via het Canal Saint Denis. Ze willen weer langszij komen om van ons te horen hoe ze naar België kunnen komen. Michel vertelt ze dat ze dan weer moeten omkeren omdat ze een verkeerde afslag hebben genomen en nu naar het zuiden varen. Als hij ze vraagt of ze geen kaarten hebben (inderdaad, vanuit Polen gekomen zonder kaarten) zijn ze beledigd en varen weg. In de goede richting, dat wel.

We hebben in die twee weken heel Parijs doorgecrosst op de fiets, ze hebben een perfect fietshuurplan waarbij je van ‘station’ naar ‘station’ fietst en als je het goed uitkient niet hoeft bij te betalen. De metro is veel duurder en minder leuk.

één van de vele fiets stations, soms heb je pech en staat er nog maar 1 fiets of zelfs geen enkele, dan moet je naar volgende station doorlopen of even wachten.

Parijs is behoorlijk fiets vriendelijk, alle busbanen zijn ook fietspad en er wordt heel veel gefietst.

We zijn zelfs over de Champs Elysée naar de Arc de Triomphe gefietst en daar vervolgens een rondje omheen en weer terug.

Dat echter was eens maar nooit meer omdat er geen fietspaden zijn en auto’s daar als gekken om de Arc rijden, maar je moet het eens gedaan hebben!

Rondje Arc de Triomphe

Na twee weken was de koek op en moesten we weer verder varen.

We hadden besloten via het Canal Saint Denis door te varen naar de Seine hoewel we veel geluiden hadden gehoord dat het er verschrikkelijk vies, vervallen en onaangenaam is. We wilden het allemaal meemaken.

Het viel ons erg mee maar het contrast met de tocht over de Seine en naar het Bassin is wel groot.

Je vaart hier door de achterbuurten van Parijs, alhoewel ook hier veel gebouwd en opgeknapt wordt en het over een paar jaar wel heel anders al zijn.

Er wonen veel zwervers en het is wel triest te zien dat caravanbewoners er hun was doen in het, niet bepaald schone, water van het kanaal terwijl hun kinderen in een badje spelen, ongetwijfeld gevuld met water uit het kanaal.

De was wordt gedaan in kanaal water, maar of het daar nou schoon van wordt......

De sluis waardoor je het kanaal in vaart is heel smal en hoog en heeft één enorme deur die naar binnen openzwaait en een poort in de muur opent.

Het voelde symbolisch voor ons afscheid van Parijs, maar we komen volgend jaar vast en zeker terug.

De ‘poort’ naar het Canal Saint Denis

Inmiddels zijn we langzaamaan op de terugweg naar Nederland. Het weer doet er alles aan om ons voor te bereiden op herfst en winter want het is plotseling koud en nat.

Hopelijk is dat van tijdelijke aard en kunnen we nog even genieten in België en Nederland voor we afmeren in Amersfoort voor de winter.

Meer daarover in het volgende en dan laatste blog van dit jaar.

Bar le Duc en terug, via Chaumont naar Parijs

Geheel tegen de gewoonte in dit keer hetzelfde kaartje als in vorige blog. Zoals ik daar al uitlegde zijn we de afgelopen weken vooral bezig geweest met heen en weertjes, vandaar.

Totaal geen probleem want terug is anders dan heen, het gezelschap is anders en de omgeving blijft prachtig mooi.

We weten ook zeker dat we hier terug komen en dan varen we door het gehele Canal entre Campagne et Bourgogne. We weten nu ook welke plekjes de leukste zijn, welke we hebben overgeslagen maar nog willen bezoeken, welke restaurants we nog naar toe moeten, welke fietstochten we nog willen maken etc. etc.

Mussey-sur-Marne, wat een verrassing als je tijdens een fietstochtje je eigen schip zo ziet liggen

Maar eerst nog het verblijf in Bar-le-Duc. In Toul zijn we nooit aangekomen want door de kapotte sluis waren we al te lang onderweg om dan nog aan alle afspraken met onze instappers te voldoen. We hadden nog een eindje verder kunnen varen tot de eerst volgende mogelijkheid om te keren, die plekken zijn voor ons beperkt gezien de lengte, maar hebben daar van afgezien. Het was geen lekker weer, koud en regen dus voor het varen hoefde het niet. We besloten nog wat te klussen, in een stad met voldoende bricollages in de buurt in afwachting van onze gasten.

Bar-le-Duc ligt aan weerszijden van de rivier de Saulx  en het Canal de la Marne au Rhin, tegen de heuvel op gebouwd. De ene kant is de historische stad met mooie oude gebouwen en een prachtige bovenstad en de andere kant is volgebouwd met grote woonkernen, maar die hebben wel het mooiste uitzicht!

Na een wandeling door het oude deel tot helemaal bovenaan hebben we een foto gemaakt van het uitzicht op de beneden stad. Later zagen we, de toegevoegde waarde van de prachtige camera die we van al onze vrienden en familie kregen, zelfs het hijskraantje van 't Majeur was te zien, maar alleen op de foto.

Vue sur le grue, zoals Michel deze foto noemt.

We lagen afgemeerd aan de achterkant van het station, niet de meest pitoresque plek maar wel handig

één van de vele kerken van Bar-le-Duc op de achtergrond

Maar wel een veld prachtige klaprozen voor de deur.

 

Tijdens één van onze wandelingen kwamen we dit prachtige poesje tegen, ze lag in de goot onbeschaamd om aandacht te bedelen en werd op haar wenken bediend.

 

 

Bij alle kanalen waar wij op varen zijn één of meer rivieren in de buurt, die we meermaals kruisen via een Pont Canal en die ook vrijwel altijd door de steden en dorpen stromen. Sommige steden, zoals Bar-le-Duc, hebben wel vier of meer waterlopen door de stad. Dat maakt het heel levendig en geeft mooie plaatsjes zoals hier waar de rivier onder de kerk door stroomt.

We hebben er nog genoten van het Fête de la Musique, sinds 1982 spelen jaarlijks op 21 juni, de dag van de zonnewende, overal in Frankrijk, 's avonds amateur bandjes en andere muzikanten op straat. Een hele gezellige sfeer en er wordt door heel veel mensen gedanst.

Helaas heb ik de foto's hiervan gewist dus daar moet iedereen maar zelf een voorstelling van maken

Ook zijn we nog naar een concert geweest in een kerk, kortom geneugten van het leven in een meer stadse omgeving.

En toen was het tijd voor ons om met onze gasten te gaan varen.

Wij hebben veel gehoord en geleerd over Australië en we denken dat zij ook veel geleerd hebben, over het varen en leven op een schip.

Bovenal hebben ze ervaren hoe heerlijk het leven kan zijn op een schip.

Allen zijn verk(n)ocht en willen in de toekomst hun eigen schip, we hopen onze nieuwe barge vrienden nog vaak tegen te komen op het water.

Eerst zijn we van Bar-le-Duc terug gevaren naar Vitry le François, gelukkig zonder kapotte sluis dit keer en vandaar richting het zuiden, een stuk dat ook voor Michel en mij nog onbekend was.

Toch ging het niet zonder slag of stoot want al snel lagen we voor een brug, die met de hand moest worden opgedraaid, te wachten zonder dat er iets gebeurde en met ons wachtten nog een paar bootjes.

De VNF (waterbeheer) kwam ons melden dat helaas, helaas de brug kapot was sinds een uur en niet meer open kon er moest een specialist komen en dat kon wel dagen duren. De kleine bootjes keerden om en gingen terug naar St Dizier, de stad waar we net door waren, maar ja..... met onze lengte. Eerst maar eens een nacht slapen en dan verder overleggen en voorwaar de volgende dag was er de oplossing.

Inmiddels was er een vrachtvaarder gearriveerd en voor hen doet de VNF wat ze niet voor pleziervaart doet, met een truc eenmalig de brug openen en ja toen mochten we mee passeren.

onze reddende commercial mocht natuurlijk wel als eerste passeren. Dit is niet de kapotte brug maar een veel oudere vergane en niet meer gebruikte brug ervoor.

Op de terugweg, een paar weken later, was de brug nog steeds kapot maar stond nu permanent open, vervelend voor het verkeer maar gelukkig voor ons.

Nu waren we dus op het Canal entre Champagne et Bourgogne, zoals eerder gezegd heel mooi en het smaakt naar meer.

Het was inmiddels ook mooi warm zomer weer geworden, sinds 1 juli hebben we niets meer te klagen.

Dat is aan de natuur ook te zien, ineens bloeit ervan alles en ook gelijk uitbundig, niet in de laatste plaats alle geraniums aan boord.

Langs een sluiskade zag ik deze boom, geen idee wat de naam is maar ik heb hem wel vaker gezien met die mooie diep rode blaadjes alleen nooit eerder met zulke roze bloeiende wolken.

Ook de boeren zijn onmiddellijk in de weer gegaan op het land, het is een drukte van belang en overal liggen deze enorme rollen hooi, ik vind dat ieder jaar weer een prachtig gezicht.

Heel vaak zien we de lokale jeugd zwemmen in de kanalen maar aangezien we ook heel vaak dode dieren, vooral vissen en hertjes, zien drijven wagen wij ons er niet aan. Het water is wel, meestal, heel helder en overal grote en kleine vissen.

In Amsterdam moet je een stevige rekening betalen in een beauty salon om je voeten te laten beknabbelen door visjes, hier bungel ik gewoon in het kanaal, kost niks en je drankje wordt nog gekoeld ook.

Nadat onze eerste gasten van boord waren heel hebben we twee lange dagen gemaakt om in Chaumont te komen. Omdat we laat afmeerden en vroeg weggingen namen we niet de moeite om netjes af te meren, er komt toch niemand langs als de sluizen dicht zijn. Zolang wij maar een punt hebben om op en af te stappen is het best en dan ligt de rest maar dwars door het kanaal, geen probleem met spudpalen.

gewoon dwars, kan ons wat schelen

Behalve van de spudpalen, we hebben sinds we in Frankrijk zijn nauwelijks nog gebruik gemaakt van de touwen om af te meren, is ook de nieuwe zonnetent een groot succes en erg makkelijk.

Voor de brug of tunnel even naar beneden en erna weer omhoog.

Als het nodig is kan hij superlaag en zelfs dat behoeft geen ingewikkeld af- en opbouwwerk,

varen met de wind in je haren

En nog zo'n aanwinst, de zonnepanelen, we draaien het aggregaat heel veel minder en er zijn nog verbeteringen aan te brengen.

Michel maakt nu iedere ochtend de panelen schoon om de opbrengst te optimaliseren.

Het gebeurt niet zo vaak dat er foto’s zijn waar Michel en ik samen op staan dus ik kan het niet laten deze te plaatsten. Het is ook een bijzondere plek aan de voet van dit indrukwekkende "spoor-duct”, op de onderste etage kan je lopen en over de bovenste rijdt de trein.

Vlak voor Chaumont is een tunnel en om te laten zien dat niet alle tunnels horrors zijn plaats ik er een foto van, soms kun je het eind gewoon al zien voor je erin gaat, deze is zelfs zo breed dat het tweerichting verkeer is en er ook nog fietsers doorheen mogen.

Op de terugweg van Chaumont, weer naar het noorden, werden we gestopt door de VNF, de eerst volgende sluis was geblokkeerd want er lagen sinds enige uren twee boten in, bij laag water, en de deuren gingen niet dicht. Het was een drukte van jewelste want alle plaatselijke jeugd was gekomen en lekker aan het zwemmen en allemaal VNF personeel, die veel handjes met elkaar schudden en die twee boten met hun opvarenden nog aan boord.

Ik begrijp niet dat je in die hitte aan boord blijft in zo'n nauwe lege sluis, maar ja zij wel dus.

dan lig je uren voor joker in een sluis

Na enige tijd was ook dat probleem weer opgelost en konden ook wij verder varen.

In Sint Dizier lagen we afgemeerd langs een kade en toen Michel 's morgens vroeg in het stuurhuis kwam zag hij hoe een auto uit het water getakeld werd, vlak voor de boeg.

het scheelde echt niet veel

Bij navraag bleek dat de chauffeur die nacht de plomp in was gereden na een achtervolging door de politie. Niet alleen wij hadden er niets van gehoord maar ook onze gasten niet en zij slapen voorin. Blijkbaar lekkere bedden :-)

Ik moet er niet aan denken dat we een paar meter meer naar voren hadden afgemeerd, dan was de auto op de voorplecht terecht gekomen.

zeker 40 vissers op een rijtje

Gelukkig hadden we ook niet aan de overkant afgemeerd, zoals we even overwogen hadden, want de ochtend van Quatorze Juillet zat aan de overkant een lint van vissers, een concours. Dat is een serieuze zaak en er wordt hard gewerkt de hele dag. De visser recht tegenover ons heeft gewonnen, dat lag vast aan de goede vibraties van de boot.

op iedere plek stond voor een kapitaal aan spullen en ze sjouwden zich allemaal een breukom het heen en weer te brengen

We hebben een paar dagen aan deze kade gelegen, onder andere omdat we het vuurwerk op Quatorze Juillet wilden zien en als het begon te schemeren keken we steeds vol bewondering naar zwaluwen die af en aan onder de kade rand vlogen om dat ze daar blijkbaar hun nesten hebben. Pas de laatste avond realiseerden we ons dat wij waarschijnlijk al een paar dagen met onze 26 meter een aantal nesten geblokkeerd hadden de afgelopen dagen, we voelden ons wel schuldig op dat moment.

ze doken steeds weg onder die rand

Dat we in een wijnstreek zijn kan ons niet ontgaan, er zijn overal caves en champagne huizen en natuurlijk wijngaarden.

Een van de mooiste caves is toch wel deze met een mozaïek muur en een deur als een wijnvat. Wat jammer dat er dan zo'n lelijk reclamebord opgehangen wordt, er was ook een witte brief op de deur gehangen maar die kon ik weg photoshoppen,  het reclamebord is nog een stap te ver, misschien volgend jaar.

Dachten we nou toch echt dat we inmiddels genoeg geblokkeerde sluizen hadden gehad, maar nee hoor.

Weer op weg werden we al snel gestopt door de VNF, we konden niet verder want er lag een auto in de sluis.

We zijn afgemeerd en snel op de fiets naar de betreffende sluis gereden want zoiets moet je zien. We waren net op tijd om te zien hoe de auto er uit getakeld werd en vervolgens op straat te pletter viel omdat de kabel van de kraan brak.

Je hoeft je niet te vervelen op de Franse kanalen!

 

  

De duikers die nu toch al te water waren hebben gelijk de sluis schoongemaakt en met een emmertje werden de nodige brokken steen opgetakeld.

We liggen nu een paar dagen in Orconte, aan walstroom, zodat er lekker veel wasmachines kunnen draaien en er is een prettig schaduwrijk plekje om het blog te schrijven.

 

Van hier gaan we naar Parijs waar we de laatste week van augustus gereserveerd hebben, we hebben er zin in.

Meer daarover in het volgende blog.