Dole - Amersfoort en einde van het vaarseizoen

de laatste etappe

Van Gray-sur-Saône voeren we terug naar Dole omdat we daar familie aan boord kregen. Wachtend op hen hebben we er met veel plezier een week gelegen, aan de voet van de monumentale kerk, dus over uitzicht niet te klagen.

Terwijl we daar lagen was er een hele dag een triatlon voor verschillende categorieën, van klein tot groot. Het was een drukte van belang, aan de ene kant van de boot zwommen ze voorbij, aan de andere kant kwamen ze aanlopen en fietsen.

De hele dag zwemmers langs de boot Uitzicht op ’t Majeur vanaf de kerktoren

We hebben ’s zomers een zwervend leven, maar toch in een redelijke kleine wereld van mensen die hetzelfde doen. Het leuke is dat je nooit weet of en wie je om de hoek tegenkomt. Soms zijn de verrassingen groot en erg aangenaam, in Dole hebben we dagen naast onze vrienden gelegen die daar al waren met hun schip, de Dagens II. Zo worden de banden dan weer aangehaald.

Rebecca leert vilten

Ik heb op de Dagens II geleerd om te filten iets wat al lang eens wilde doen. De buurvrouw heeft me met een tas vol materiaal weer op pad gestuurd, goed voor een winteractiveit waar ik naar uitkijk om te doen.

We moesten nog ongeveer 100 km over de rivier de Saone varen en daarna 219 km kanaal met 62 opgaande sluizen en 47 dalende sluizen, de berg over dus.
Ons proleem was niet zozeer dat we zelf in tijdnood kwamen maar we liepen het risico dat we er niet door konden vanwege de lage waterstanden. Ons bereikten namelijk verontrustende berichten dat het kanaal gesloten zou worden en in ieder geval al gesloten was voor schepen dieper dan 1,20m. Vóór dat moment wilden we op het kanaal zijn - want ons daar opsluiten zouden ‘ze’ heus niet doen - dus dan kwamen we er ook wel weer af (keren is geen goede optie met onze lengte).

Bij aankomst op het kanaal werd ons niet eens gevraagd naar onze diepgang en leek er niets aan de hand te zijn. In de praktijk bleek dat toch niet helemaal te kloppen, we ondervonden wel degelijk problemen vanwege de lage waterstand. Varen moest precies in het midden, want diep genoeg en afmeren was meestal problematisch want aan de kant komen geen optie. Het kon maar op een beperkt aantal plekken.

De dag nadat we het kanaal afvoeren bleek het toch gesloten te worden, we waren het laatste schip dat over de top gegaan was, het hoogste punt was nu gesloten, beide kanten op.

Weinig marge aan de kant als het water zo laag staat

Veel afmeer plaatsen zijn ook niet bereikbaar

We hadden toch één voordeel. Al vanaf het begin van deze reis wisten we dat op dit kanaal we het allerlaagste passage-punt zouden bereiken waar we wel door zouden kunnen maar zonder marge en dan moesten er geen gekke dingen gebeuren. 

meer dan genoeg marge

Op de Saône waren een aantal sluizen waar ze een soort achteruitkijkspiegels hadden opgehangen ten behoeve van de sluiswachters in vroeger tijden. Het levert wel een leuk plaatje op van je eigen schip in de sluis en dat zien we niet zo vaak omdat we altijd aan boord zijn.

spiegelbeeld vertel eens even.......

het water kolkt de sluis in

Net als de andere foto die ik vanaf de sluisdeuren kon maken omdat op het kanaal des Vosges de afstand tussen sluizen zo klein is dat ik kon gaan lopen. Je ziet hier hoe het water rond het schip kolkt als de sluis gevuld wordt. Soms gaat dat zo heftig en snel dat we heen en weer schudden tegen de muren.

Op dit kanaal is een tunnel met een aanloop zo smal, zo ingebouwd en zo bochtig, dat alleen de wetenschap dat er al zoveel grotere spitsen door zijn gegaan voldoende vertrouwen geeft om door te gaan. Het ziet er altijd kleiner en smaller uit dan het in werkelijkheid is.

Vroeger werd ook dit kanaal bevaren door vracht vervoerende spitsen, maar die komen hier nu niet meer, alleen nog pleziervaart.

het lijkt smaller dan het is

Het verdwijnen van de commerciële scheepvaart over dit soort kleinere kanalen heeft natuurlijk ook gevolgen voor de dorpen die langs het kanaal liggen en dat zie je onder andere aan de verlaten en vervallen gebouwen die er vaak nog staan. Hoewel het een trieste gedachte is en soms ook wel een troosteloze aanblik geeft zijn sommige gebouwen ook erg mooi in hun vervallen staat.

Een verlaten en vervallen fabriek zou in Nederland al lang zijn afgebroken maar mag hier gelukkig blijven staan.

Het was inmiddels begin september en de dagen werden alweer merkbaar korter, de avonden killer. We hoorden en zagen steeds vaker bomen die werden omgezaagd en zagen overal de houtstapels opgebouwd worden. Voorbereidingen voor de winter waar wij nog even niet aan wilden denken. We hadden de canicule ( hittegolf) nog maar net achter ons gelaten.

Groeiende houtstapels

Onderweg komen we natuurlijk allemaal verschillende boten tegen en daar zijn soms wel opvallende exemplaren  bij waar de eigenaar ook echt zijn best op heeft gedaan om het een heel eigen boot te maken en ook wel heel ingenieuze, zoals deze.

de caravan op de pont

Een oud pontje waar de eigenaren hun caravan op rijden en zo varen ze rond met hun huisje op de boot. Als ze genoeg hebben van het varen halen ze hun auto op en hangen de caravan daarachter, zo wisselen ze varen en rijden af.

Panache had deze zomer een rare gewoonte ontwikkeld, we hebben geen idee waarom (warmte tic?) of hoe maar het werd zo’n obsessie voor hem dat het zorgwekkend werd.

Zowel tijdens varen als tijdens stilliggen stond hij als een standbeeld, bijvoorkeur boven de uitlaat, naar het water te staren en wilde niet weg.

Panache vertoont junkie gedrag

junkie gedrag vanachter de barricade

Zelfs bij het wandelen op de kant keerde hij als een speer terug, als hij de kans kreeg, om daar te gaan staan. We hebben uiteindelijk die plek gebarricadeerd waardoor hij tenminste niet meer boven de uitlaat de rook stond in te ademen. Gelukkig is het nu over maar het blijft vreemd.

Na het Canal des Vosges zijn we via Toul naar het Canal de la Meuse gevaren, het begin van de Maas. Ook hier speelde de lage waterstand ons nog wel parten maar gelukkig steeds minder en dat was helemaal over toen we eenmaal op het rivier-deel waren.

We voeren nog steeds in een deel van Frankrijk waar we niet eerder waren en kwamen dus ook in, voor ons, nieuwe steden zoals bijvoorbeeld Sedan en Verdun. In Sedan staat het grootste kasteel van Europa, zeer imposant.

We hadden over Verdun al veel verhalen gehoord omdat in deze regio WOI grote impact heeft gehad en veel sporen heeft nagelaten. De herinnering hieraan is op veel plaatsen zichtbaar.

Op de scooter hebben we een tour langs een aantal van deze monumenten gemaakt en het was zeer indrukwekkend.

Kippenvel als je bij een geschutskoepel staat en naar het prachtige glooiende landschap kijkt. Eerst waren we in de bunker onder deze koepel waar duidelijk werd hoe soldaten hier bivakkeerden, hoe zinloos alle partijen elkaar bevochten en hoe kapotgeschoten en allerminst prachtig de omgeving er toen uitzag.

Vele vele kruizen op de graven

In de bossen zijn de loopgraven goed zichtbaar

Hoewel de lage waterstanden ons nu wat ongemak gegeven hadden zijn er ook veel periodes waar de waterstanden zo hoog zijn dat de gevolgen daarvan heel groot zijn.

In een sluis op de Maas is zichtbaar gemaakt wat een aantal van de hoogste waterstanden in de afgelopen jaren waren en als je dat ziet kan je je alles voorstellen bij problemen voor de omgeving.

en dat zijn dan alleen nog de meest recente

Wij hadden gepland om een paar dagen te stoppen in Fumay, vlak voor de Frans-Belgische grens. Hier waren we weer op bekend terrein en we wisten dat daar een mooie kade is waar je ook goed wat klusjes kunt verrichten. Bovendien kan je dan nog even de laatste boodschappen doen, het Franse internet opgebruiken etc.

Bij aankomst bleken we niet de enigen die dat hadden bedacht en troffen meerdere grote boten aan, allen bekenden.

Het leek wel een spontane kleine rally en leverde dit leuke plaatje op

foto Carol Greenwood / ’t Majeur, La Tulipe, Esme en Quo Vadis.

We voeren niet voor de eerste keer op dit deel van de Maas dus de verrassing was eraf maar het blijft indrukwekkend om onderlangs deze gigantische rotsen te varen, een heel ander landschap dan we de afgelopen maanden zagen.

je voelt je klein hier naast

Groot was wel onze verbazing toen we zagen dat het gezonken schip in de Maas er nog net zo bij lag als een aantal jaren geleden, zouden ze denken dat het een toeristische attractie is?

te oordelen aan het stuurhuis was het een groot schip

Iets ten zuiden van Dinant varen we onder de Route Charlemagne door; als zo hoog boven je een drukke autoroute is realiseer je je weer eens goed dat we op het water in een heel andere wereld zitten.

de boven- en de benedenwereld

Tijdens een paar dagen verblijf in Namen kwam onze kleinzoon met zijn ouders op bezoek, wat een feest om hem (nou ja hen alledrie :-)) weer te zien na zoveel maanden.

Vlak voor de Belgisch-Nederlandse grens kregen we de Belgische politie aan boord voor controle van papieren en dergelijke. Dat doen ze regelmatig, we hadden dat al van veel collega schippers gehoord maar wij hadden in de afgelopen jaren nog nooit controle gehad en daar waren deze agenten zelf ook verbaasd over.

Ze voeren al een tijdje achterons toen ze ons op de radio opriepen dat we ze aan boord moesten laten en hadden dus zeker gezien dat Michel aan het roer stond. Omdat hij de papieren moest pakken nam ik het roer even over, we konden gewoon doorvaren tijdens de controle. Als onderdeel van de controle moest ik, als roerganger, een alcohol blaastest doen. Ik bleek, om 11 uur ’s morgens, niet te hebben gedronken maar ze zullen nooit weten of Michel niet eigenlijk zwaar over de limiet zatJ, toch een beetje raar.

Ik vond het wel leuk want ik had ook nog nooit eerder een blaastest gedaan.

in vol ornaat met pistolen  en  handboeien

Nog een paar dagen in Maastricht, we hadden door het late seizoen en slechte weer ruim plaats aan de kade in de Maas (meestal ligt die bomvol) net als la Tulipe, dus ook nog sociale gezelligheid.

in het centrum van Maastricht

Maar nu moesten we toch verder want er wachtten ons nog een aantal bijzondere activiteiten voor we konden afmeren in Amersfoort.

Een laatste logeerpartij in Den Bosch, Australische vrienden op weg van hun boot naar de volgende zomer down-under voor ze weer de zomer hier komen. En dan door naar Meerkerk voor de rally.

Meerkerk voor Anker,  georganiseerd door onze vrienden van de Shell V. Een rally waaraan 8 schepen deelnamen en in totaal 17 personen.

We hadden prachtig weer en hebben 3 hele gezellige dagen gehad met bekenden en nieuwe vrienden gemaakt. Samen eten, wandelen en een echte Jeu de Boules competitie op het baantje voor de plaatselijke supermarkt.

Een panorama opname van alle deelnemende schepen in het Merwedekanaal

Vanuit Meerkerk in hoog tempo door naar Amsterdam voor een bijzondere gebeurtenis.

foto Maarten Reinboud / tussen de bedrijven door nog tijd gehad een bruidstaart te maken

5 Oktober trouwde in die stad mijn broer en wij konden na de trouwceremonie met het bruidspaar en de daarbij aanwezige gasten een vaartocht door Amsterdam maken; die tocht was geslaagd en iedereen vond het leuk.

foto Maarten Reinboud /een tochtje over de Amstel

De extra bonus voor ons was dat we met ’t Majeur dwars door Amsterdam voeren en voor Carré lagen afgemeerd wat we nog niet eerder gedaan hadden.

We hebben een heerlijk vaarseizoen achter de rug en ontspannen kunnen genieten zonder problemen en malheur.

We hebben genoten van bekende en vooral veel nieuwe trajecten, van de sociale contacten met hen die we gepland en ongepland tegenkwamen en geboft met over het algemeen heerlijk weer. 

Op onderstaande kaart is de hele route te zien die we dit jaar gevaren hebben met nog een paar weetjes betreffende deze route.

route 2015

Dit is een niveaugrafiek van de hele reis, te zien is dat we toch een aantal toppen gepasseerd zijn. Het hoogste punt is op het Canal des Vosges (390 meter hoger dan Amersfoort), daarna zijn we via de Maas weer snel afgedaald naar niveau Nederland.

over bergen en langs dalen

Nu zijn we weer in Amersfoort en liggen op de vertrouwde plek afgemeerd voor de komende maanden.

We vinden het best zo en verheugen ons op alle activiteiten die bij deze periode horen, niet in de laatste plaats de tijd die we met deze vrolijke snuiter zullen doorbrengen en we kijken uit naar de kennismaking met ons tweede kleinkind in februari.

Voorlopig wordt er niet gevaren en geen blog meer geschreven maar ik weet nu al dat het in maart weer gaat kriebelen en we in april hier zullen vertrekken en ook volgend vaarseizoen zal ik proberen een blog bij te houden.

Voor nu groet ik allen die dit gelezen hebben, hopelijk tot volgend jaar.