Sillery en verder, met veranderingen

de route zoals die nu is

de route zoals oorspronkelijk gepland

Zoals op deze twee kaartjes te zien is hebben we behoorlijk ingegrepen op onze route zoals oorspronkelijk gepland.

Toen we na ons verblijf in Amsterdam weer verder voeren realiseerden we ons dat we sinds we in maart uit Amersfoort vertrokken waren meer vaardagen en motoruren gemaakt hadden dan we prettig vonden, minder aan het verkennen van de omgeving waren toegekomen dan we wilden en ons gevoel van onthaasting een beetje kwijt waren (en daar is dit toch allemaal om te doen).

Bovendien was het moment daar om goed te plannen waar we wilden afspreken met degenen die binnenkort met ons komen meevaren, zodanig dat we ook met hen leuke en interessante vaarroutes hebben en niet het risico lopen dat we ergens vastlopen omdat er problemen zijn op de vaarwegen.

We hadden inmiddels gehoord dat het voor ons dit jaar niet mogelijk is om de rally op de Nivernais bij te wonen; als gevolg van de vele regenval is de Nivernais voor schepen van ons formaat dit seizoen afgesloten.

Size matters en groot is niet altijd een pre.

Eind mei was er nog altijd een blokkade bij het Canal du Centre, verschuiving van grond als gevolg van de vele regen. De kans dat die blokkade half juni was opgeheven was groot maar we hadden helemaal geen zin het risico te lopen daar vast te zitten. En er waren meer verhalen over problemen als gevolg van de vele regenval.

Last but not least was de mooie omgeving in de Champagnestreek een ontdekking. Mooi glooiend, weidse velden met koolzaad en (nog) kleine wijnranken en jonge aanplant van wijnranken. Zoveel kleuren!

nog heel laag de wijnranken

ieder veld een andere kleur, door de grond of de begroeiing

Na de terugreis uit Amsterdam hebben we de auto een dag langer gehuurd en een rondrit door de streek gemaakt. Dat wilden we met de boot nog wel even verlengen.

We hebben de reis veranderd in varen naar Toul en terug (daarover later meer) dan naar het zuiden tot ongeveer Chaumont en terug en dan via de Marne naar Parijs waar we eind augustus een week blijven liggen alvorens weer richting Nederland te gaan.

Na Sillery eerst wéér een tunnel, deze had door de hele tunnel goede verlichting langs de kant waardoor de weg nog te gaan goed zichtbaar is.

we zijn hier halverwege de tunnel

Vanaf Condé sur Marne zijn we dus begonnen aan een stuk dat we dit seizoen heen en weer varen. Vinden wij geen probleem want terug is altijd anders dan heen en dan kan je bij al die leuke plekjes waar je op de heenweg aan voorbij ging nu wel stoppen.

In Châlons-en-Champagne lagen we afgemeerd tegenover de tenten van het festival dat daar plaats vond.

Hier moesten we voor het eerst onze nieuwe staken gebruiken, althans één, omdat de voorpaal niet diep genoeg ging en we buiten bereik van een bolder lagen.

werk aan de winkel voor Michel

Helaas waren alle kaartjes  voor het circus uitverkocht maar we konden wel eten in het tentrestaurant en genieten van de sfeer en niet te vergeten de crêpe die ter plekke gebakken werd, helemaal vers. Dat zijn de lekkerste maar helaas vind je die niet vaak meer, meestal zijn ze voorgebakken.

écht lekker

een soort Parade in Chalons

In Vitry-le François, niet erg interessant maar wel een leuke brocante/vide grenier gingen we linksaf met de bedoeling tot Toul te varen en vandaar met onze gasten weer terug.

Nou dat gaat dus mooi niet door.

Toen we goed en wel op het kanaal zaten, en dus voorlopig niet kunnen keren, werd ons gemeld dat een sluis vlak voor Bar-le-Duc sinds de vorige dag kapot was en het zou even duren voor hij weer functioneerde.

Geen probleem, wij hebben geen haast.

Dat even bleek twee dagen later ruim een week te worden. Geen probleem, gaan we niet naar Toul maar keren we vlak na Bar-le-Duc. Dat houdt onthaasten ook in, geen probleem.

De beschadiging was veroorzaakt doordat een peniche (niet die van de foto) had liggen heen en weer gaan in de sluis.

genoeg ruimte voor ons om heen en weer te gaan in de sluis, let op de dwarsbalken in de deuren

met zulk soort ankers tillen je die deuren wel uit hun voegen

Op de foto is te zien dat er voor ons nog ruimte zat is vóór, en ook achter, maar een peniche heeft nauwelijks speling in de lengte en breedte in deze sluizen. Héél belangrijk dus dat ze hun lijnen goed in de gaten houden, want door de kolking van het water ligt een schip niet stil in de sluis.

Blijkbaar was dat mis gegaan want de ankers, niet van het schip op de foto, waren onder de dwarsbalken van de deuren gekomen en hadden die bij het schutten mee omhoog genomen. Tja en dan werkt een sluis dus niet meer.

Het Canal du Marne au Rhin is weer heel andere omgeving, meer heuvels, meer bossen, meer vakwerkhuizen, duidelijk al richting Elzas.

Van het begin van het kanaal tot vlak voor Toul zijn er 70 sluizen (op een afstand van 85 km) de berg op.

Tot Bar-le-Duc zijn het er 30. Dat alleen al haalt het vaartempo omlaag.

meer goen, meer bomen en vooral méér sluizen

We kruipen nu door het kanaal en hebben meer dan genoeg tijd voor fietstochten, óók heuvel op en af!

Mooie dorpen met veel oude huizen en kerken en een waterput waar je de fles voor de hond kan vullen. 

mooie oude dorpen

handig zo'n waterput

Naast het kanaal stromen diverse riviertjes, er zijn dus veel Ponts Canal waar ze elkaar kruisen en een groot gebied er tussen wat een beetje moerassig is, een marais. Daar is veel natuurschoon en je kunt er fietsen maar moet wel af en toe pootje baden. Voor Panache zijn dit soort uitjes een groot feest.

wie Michel kent weet dat hij hier een heldendaad verricht, met blote voeten door het koude water, hij hááááát dat

De kanten in dit kanaal zijn erg glooiend waardoor wij niet goed tegen de kant kunnen afmeren, we lopen vast voor we er zijn (de weinige kades en steigers die er zijn laten we in principe vrij voor kleinere boten).

We zijn er inmiddels zeer bedreven in geworden om met de huijkraan de loopplank buiten boord te brengen en zodanig op ons trapje te bevestigen dat we makkelijk een meter uit de kant kunnen liggen.

Met een paar jaar ervaring zorgen we nu steeds beter dat we het juiste materiaal hebben en er ook gebruik van kunnen maken. Sommige dingen maken het leven dan ook beslist aangenamer.

bijna een meter uit de kant, geen probleem, genoeg ruimte ook voor ander verkeer (niet dat er veel anderen zijn)

Gisteren hebben we een prachtige fietstocht gemaakt naar de Abdij in Trois Fontaines, althans de ruïne van de abdij in een groot mooi park en de voormalige bijgebouwen en huizen rond de abdij en park zijn hersteld en nu bewoond.

In 1118 gebouwd door en voor de cisterciënzer monniken die er tot de Franse revolutie woonden.

Dat is één van de dingen waar we hier steeds met veel plezier naar kijken al die dorpen met oude kerkjes en prachtige panden.

de entree en de bijgebouwen van het klooster

deze ruïne is groot, drie verdiepingen, dus wat denk je van de bomen

Wat een schrik toen we terug waren en bij de volgende sluis ineens de nieuwbouw zagen die er plomp verloren in weer zo’n mooi dorpje geplaatst was.

Het valt zo vreselijk uit de toon dat je het niet eens gewoon lelijk kunt noemen maar vooral ongelooflijk dat iemand dat zo heeft bedacht.

lief, loom en landelijk aan de ene kant

nog één leuk huis aan de andere kant en dan die rare metalen blokken.

Links het dorp aan de ene kant van de sluis en rechts de voormalige sluiswachterwoning en daarachter een stuk of 20  geschakelde dozen afgewerkt met glanzende metalen golfplaten.

We varen voorlopig nog even door op dit kanaal, volgende blog over het Canal de la Marne à la Saône.

Diemen naar Sillery

Tot nu toe hadden we vermeden om over het Amsterdam-Rijnkanaal te varen.
Lang geleden waren we eens met een bevriende schipper een eind over het kanaal gegaan en we herinnerden het ons als druk en heel erg klotsend met vervelende golven. Aangezien we dat ook van vrijwel alle andere schippers hoorden in de loop der jaren hebben we het altijd vermeden en voeren liever een eindje om via de Amstel (ook wel een leukere route).

We hadden nu echter geen keus omdat via de Amstel gestremd was, ook wachten tot de rustigere zondag was geen optie dus daar gingen we.

Zoals al vaker is gebleken je ziet vooral op tegen het onbekende, dat overkwam ons later weer een keer, in de praktijk valt het dan erg mee.

Het is geen leuke route, wel druk, behoorlijke golfslag af en toe maar toch prima te doen. We vergeten af en toe dat we geen klein bootje zijn en je schiet wel lekker op.

Na een kort verblijf in Meerkerk zijn we doorgestoomd naar de kade bij Thieu. We hadden afspraken om met verschillende opstappers tweemaal een rondje langs de Belgische kunstwerken te varen.

De route daarheen is inmiddels bekend terrein voor ons, niet meer opwindend maar daardoor niet minder leuk. Het eerste Belgische pintje, dit keer in Klein Willebroek, was ook weer erg smakelijk.

Dat Michel de tijd in de bak omhoog bij het Hellend vlak van Ronquières gebruikt om even de mail bij te werken is echter wel erg blasé.

in de bak omhoog, Hellend vlak van Ronquières

We waren ruimschoots op tijd in Thieu en hebben onze tijd daar goed gebruikt om het hele schip schoon te maken, van binnen en van buiten, en de plantenbakken weer te vullen en een nieuw tafelblad te maken.

Dat was er na de winter en het verblijf in Groningen nog niet van gekomen. Het was tot dan toe ook te koud en te nat, gelukkig hadden we daar, half april, een periode van goed weer.

Ook tijd voor een paar klussen, zoals het nu helemaal kaal halen van de wand naar onze slaapkamer. Al sinds de bouw blijken daar een akelig soort “houtwormen” te wonen, die alleen triplex lusten. We hebben al van alles gedaan, zie meerdere blogverslagen in afgelopen jaren, maar zonder succes. Nu pakken we het rigoureus aan, kaal halen en veel hele vieze troep erop smeren om ze te verdelgen. Wel frustrerend om alles wat je geschilderd hebt er weer af te schuren.

nog een eind te gaan maar nu is het kaal

Na alle werken mochten we weer gaan varen, ook de oude en nieuwe liften zijn niet nieuw voor ons maar wel weer elke keer imponerend. Wat het extra leuk maakt is dat het voor de opstappers nieuw was. We hebben ook weer andere plekken gevonden om te overnachten, nieuwe plekken bezocht en de route moeten aanpassen omdat niet alle liften werkten.

We lagen een nacht pal voor deze verlichte lift en er landde ineens vanuit een liftdeur een kreeft op het dek.

voor de lift

een onverwachte opstapper

We wilden van Thieu via het Spierekanaal naar Lille varen. We willen er nog een keer doorvaren omdat het een leuke route is maar ook omdat het openhouden van dit kanaal voor een proefperiode van vijf jaar is. Als er niet genoeg boten passeren laten ze het weer dichtslibben, zoals het tot 2011 het geval was (zie blog augustus 2011) en dat willen we graag helpen voorkomen.

Helaas ging het niet door omdat er aan de Belgische kant een, tijdelijke, stremming was waar we niet op wilden wachten. Nu gaan we in principe op de terugweg erdoor.

We hebben een paar dagen in Antoing gelegen, daar is een bunker boot waar we onze tanks gevuld hebben, 3000 liter diesel en 2000 liter water. Alles was leeg waardoor we, na het vullen, gelijk 10 cm dieper lagen.
We hadden zo weinig diesel dat we in Thieu 4 jerrycans moesten gaan vullen bij een pompstation.

De fietskar kraakte in zijn voegen bij het terug rijden.

Antoing op de foto

Antoing, artist's impression

Vanuit Antoing met de trein naar Tournai, daar waren we twee jaar geleden doorheen gevaren maar niet gestopt. Een mooie stad, de oudste van België, veel historie en prachtige gebouwen, een Belfroi met 276 treden om boven te kome

bovenop de Belfroi, niet slecht voor iemand met hoogtevrees

en een leuk museum waar dit gezellige nijlpaard hing boven een veld, op zonnepaneeltjes bewegende, zonnebloemen.

Hoewel het ook hier, net als elders in Europa, nog veel te koud is en er onwaarschijnlijk veel regen valt zijn er gelukkig ook veel tekenen van lente.

Er bereiken ons steeds meer berichten van wateroverlast en daardoor afsluitingen op de rivieren en kanalen zuidelijker in Frankrijk. Deels ook op de route die wij gaan varen, we zijn dus ook blij dat we geen haast hebben. We weten van vorige jaren dat het ook snel kan omslaan van wateroverlast naar problemen als gevolg van te lage waterstand.

We merken het wel, kunnen er toch geen invloed op uitoefenen en als onze plannen doorkruist worden passen we ze wel aan. 

bloesem in Tournai

familie zwaan

eindeloze velden knalgeel koolzaad

eendjes zonder moeder, maar ze waren wel op tijd weg

We zijn dus via Valenciennes gevaren, waar we niet gestopt zijn, dat bewaren we voor een volgende keer.

Wel hebben we een paar dagen in Cambrai gelegen, gefrustreerd wachtend op twee simkaarten die we bij SFR besteld hadden. De ene bleek achteraf in de verkeerde brievenbus beland te zijn en de ander hebben we nog niet in handen, maar alles gaat goed komen.

In Cambrai lagen meer bekenden en dat betekent dan gezellige afspraken en contacten onderhouden.

Het Canal Saint Quentin is een mooie route en er is weinig verkeer. Hier is het commerciële verkeer duidelijk sterk afgenomen in de laatste jaren.

We passeerden de begin-stromen van de Schelde en de Somme, beide rivieren hebben we bevaren, maar hier zijn het kleine lieve beekjes.

de Somme

de Schelde

En toen kwamen we in dit kanaal bij de Tunnel de Macquincourt, de langste tunnel in Frankrijk 5,67km. We zagen er nogal tegenop om hier doorheen te gaan omdat hij zolang is en je er niet op eigen kracht door gaat maar gesleept moet worden door een elektrische sleper. Er doen nogal wat indianen verhalen de ronde en het is moeilijk om je daardoor niet te laten beïnvloeden.

We moesten ’s morgens om 9.30 uur klaar liggen voor de ingang dus waren de nacht ervoor al vlakbij afgemeerd. We hadden zo goed zicht op de “tramlijn” die gespannen is van een kilometer voor tot een kilometer na de tunnel.

Zoals gezegd was er weinig ander verkeer en we waren dan ook de eerste en enige sleep, dat was prettig omdat we geen rekening hoefden te houden met een schip achter ons en de sleper heeft een zeer stabiele koers, die zwalkt niet. Er was een sleeplijn van 30m en met een slakkengang zijn we door de tunnel gegaan. Het duurt vooral lang, ruim 2 uur en is erg koud in de tunnel. Hoewel het dus zeker meeviel waren we toch erg blij toen we aan de andere kant waren, het blijft inspannend.

in afwachting van de sleep

de tramlijn

daar passen we vast niet in

valt reuze mee

gelukkig, licht aan het eind van de tunnel

Na deze tunnel hadden we een grote hobbel genomen maar er wachtte er ons nog één waar we tegenop zagen.

De tunnel de Braye-en-Laonnois waar we twee jaar geleden forse averij aan de zonnetent hadden opgelopen.  Die schade hebben we vorig jaar laten herstellen, die zonnetent zijn we vervolgens in september verloren door een windhoos en nu hebben we ons supersonische elektrische nieuwe dak.

Zoals al meermalen deze reis bleek weer hoe makkelijk en effectief de nieuwe constructie is, bovendien zijn wij inmiddels meer ervaren en hebben meer vertrouwen in het schip en onszelf.

Deze 2,3km tunnel ging dus ook zonder probleem, maar spannend was het wel.

Panache houdt helemaal niet van tunnels en staat bijna de hele tijd geplakt tegen het been van Michel die in het gangboord staat te sturen. Zoals Michel zegt: ‘het is akelig koud in die tunnels maar mijn been is warm’.

Panache past op Michel

Tot ons genoegen merkten we dat vanaf Saint Quentin er toch meer commercieel verkeer, spitsen, op het water was en zeker beduidend meer dan twee jaar geleden toen we hetzelfde traject voeren.

Dat is een goed teken als dat inderdaad betekent dat vervoer over het water weer toeneemt, het is ‘groener’ en leidt er toe dat kanalen beter onderhouden worden.

passerende peniche

We liggen nu afgemeerd in Sillery, iets ten zuiden van Reims. We laten het schip hier, in de stromende regen, achter terwijl wij een weekje naar Amsterdam gaan.

Hopelijk is het toch echt lekker weer als we terug komen en kunnen we doorvaren in de zon zonder problemen als gevolg van wateroverlast.

Wordt vervolgd!

Wat is er nu nieuw?

In Groningen is héél veel werk verzet.
Michel is in de bittere kou op het dak van het stuurhuis bezig geweest om zonnepanelen te installeren en Willem de Vries heeft een nieuw frame gemaakt voor de zonnetent.

eerste passing van het nieuwe frame

De nieuwe zonnetent kan elektrisch bediend worden, met een druk op de knop gaat hij op of neer, simpel, snel en heel makkelijk. Op onderstaand filmpje een demonstratie.

Op het frame uiteraard ook een geheel nieuw zeildoek, we konden nu alle mogelijke verbeteringen, die we bedacht hadden tijdens het gebruik van het vorige exemplaar, aanbrengen.

We hebben nu ook 4 zonnepanelen op het dak van het stuurhuis. Ze maken onze kruiplijn iets hoger, ongeveer 15cm, maar we hopen zeer dat dit nadeel wegvalt tegen het voordeel van de energie opbrengst en dus minder gebruik van de aggregaat.
We hopen op een goede opbrengst, de praktijk zal leren hoeveel het oplevert. Meer hierover aan het eind van het seizoen.

installatie van de zonnepanelen

Tenslotte hebben we nu ook een goede satellietschotel en voldoende koppen om lekker naar de radio te kunnen luisteren of tv te kijken, waar we ook zijn. Het geheel is gemonteerd op een voet die makkelijk is neer te klappen.

Platzak maar heel tevreden zijn we klaar voor vertrek. Morgen verlaten we Diemen, naar het zuiden en op zoek naar de zon!

We zijn weer op weg, eerst nog even naar Groningen

Wat eerder dan oorspronkelijk de bedoeling zijn we afgelopen woensdag uit Amersfoort vertrokken.

Voordat we naar het zuiden kunnen afzakken, naar la douce France, moeten we eerst “even” naar Groningen op en neer ( we hebben daar zo langzamerhand een jaar abonnement).

Vorig jaar heb ik geen blog geschreven over ons laatste deel van de reis, dat zal ik nu inhalen en dan wordt ook duidelijk waarom eerst Groningen.

 

Vorig jaar zijn we dus de Sambre afgevaren tot Landrecies, daar moesten we keren omdat de route tot Parijs is versperd door een kapotte brug. Het leuke is wel dat een vaarweg de ene kant op beslist anders is dan de andere kant op, dus heen en weertjes zijn geen probleem.

Er was genoeg te beleven tijdens dit  ongeveer 190 kilometer lange traject, heen en terug naar Charleroi.

We hebben onderweg fietsers opgepikt die een stukje meegevaren zijn en van het gastenverblijf gebruik maakten, een Duitse vader en dochter die van Magdenburg naar Parijs fietsten, cadeautje voor haar 13^e verjaardag, op haar verzoek.

 

’t Majeur fungeerde als springplank voor de plaatselijke jeugd in Thuin, een plaats die helemaal tegen de berg op gebouwd is

het schip links is 't Majeur

waardoor je van bovenaf een prachtig uitzicht op de rivier, en op dat moment ook ’t Majeur, hebt.

't Majeur, de Goede Verwachting en de Emmanuel in Berlaimont

In Berlaimont hebben we, volgens afspraak, vrienden ontmoet die met hun schip ook over de Sambre voeren en een gezellige avond doorgebracht.

In Berlaimont hebben we kennis gemaakt met mensen die de voormalige pastorie bewonen, een prachtig huis dat ons bijna aan het twijfelen bracht over wonen op een boot, met zelfs achter aan de tuin een eigen eiland in de Sambre. Een geweldige plek voor barbecue, gezelligheid en Franse conversatie.

Vanaf de Sambre weer naar het noorden waar we tweemaal, met verschillende gasten, het rondje Belgische kunstwerken hebben gevaren. Het is zo leuk en bijzonder dat het ons ook niet verveelt om het meerdere malen te doen. We hebben het dit jaar dan ook weer opgenomen als mogelijkheid om mee te varen, zie hiervoor deze pagina op de website

Voor de Amsterdammers onder de lezers: het Canal du Centre tussen de oude liften wordt schoon gehouden door een bootje met opschrift: “houd het IJ vuilvrij”.

Vervolgens zijn we via de Dender weer naar het noorden gevaren, dit was echt het jaar van de herhaalde routes. Ook nu weer heel anders dan de route naar het zuiden. Dit niet in de laatste plaats omdat we twee weken samen gevaren hebben met onze Engelse vrienden op hun schip, de Esme.

 

In Ath wordt jaarlijks een optocht van reuzen gehouden. Enorme rieten reuzen die worden voortbewogen door de mensen die erin zitten. Een toeristische trekpleister waar duizenden mensen op af komen.

Wij hadden veel geluk want nu, in het naseizoen, werd weer een optocht gehouden vanwege het honderdjarig bestaan van een van de verenigingen. Wel het feest, wel alle prachtige reuzenpoppen en helemaal geen toeristen behalve wij en de poppen werden op de kade bij ons voor de boot opgetuigd, geweldig!

Nog een paar dagen in Antwerpen, alwaar ook weer gezellig bezoek en het is een hele leuke stad om te zijn. Fraaie ligplaats in de haven aan de voet van het MAS.

Inmiddels was het eind september en van Antwerpen gingen we naar Amersfoort, de zomer liep op z’n eind en de wintergeneugten van een paar maanden op een vaste plek lokten ook weer.

We hebben Antwerpen verlaten met rustig weer en planden een ligplaats voor de nacht in Dinteloord, dat is ook gelukt.

Helaas trok de wind nogal aan onderweg, niet zodanig dat we niet konden doorvaren maar het was niet erg rustig varen.

Toen we op het Volkerak voeren werden we verrast door een krakend lawaai, wij stonden binnen en het geluid kwam van buiten. Toen we naar achteren keken bleek het complete zonnedak verdwenen, door een windhoos losgerukt uit de borgingen. Vierentwintig vierkante meter stalen frame met zwaar zeildoek bespannen, inclusief de plantenbakken die eraan hingen, de koperen bel en de lichtslang. Op het moment dat zoiets het water raakt loopt het vol en zinkt gelijk, we hebben het alleen horen gebeuren en niet meer gezien.

't Majeur zonder zonnetent

Dat het een windhoos moet zijn geweest en niet gewone rukwind leiden we af uit het feit dat alles wat op het achterdek stond, stoeltjes, barbecue, kandelaars, niet eens verschoven was dus geen wind onder het afdak door. Via de marifoon hoorden we dat een commerciële vaarder de andere kant op twee luikenkappen verloor op dezelfde wijze.

Vandaar dat we nu dus op weg zijn naar Groningen waar Willem de Vries ons nieuwe zonnedak gaat maken.

We hebben het in Amersfoort zeer naar ons zin gehad en zijn van plan om daar komende winter weer terug te keren, maar éérst nog een lange, hopelijk warme zomer in Frankrijk en een hopelijk even aangenaam voor- en naseizoen op de heen en terug weg.

Na een jaar varen zien mijn handschoenen er zo uit maar ik ben er helemaal klaar voor, nieuw seizoen nieuwe handschoenen.

De website update is klaar en onze plannen staan erop.
Ook veel nieuwe foto's en overzichtskaartjes kun je daar bekijken.

Binnenkort begin ik ook weer met het blog en zal ik zelfs de laatse etappe van vorig jaar nog toevoegen, dat was er bij in geschoten.
Jammer want wel een spannend verhaal. In september werd onze zonnetent weggezogen door een windhoos, terwijl we aan het varen waren op het Volkerak.

Ik zal het allemaal beschrijven, in geuren en kleuren, hou dit blog in de gaten!