Bar le Duc en terug, via Chaumont naar Parijs

Geheel tegen de gewoonte in dit keer hetzelfde kaartje als in vorige blog. Zoals ik daar al uitlegde zijn we de afgelopen weken vooral bezig geweest met heen en weertjes, vandaar.

Totaal geen probleem want terug is anders dan heen, het gezelschap is anders en de omgeving blijft prachtig mooi.

We weten ook zeker dat we hier terug komen en dan varen we door het gehele Canal entre Campagne et Bourgogne. We weten nu ook welke plekjes de leukste zijn, welke we hebben overgeslagen maar nog willen bezoeken, welke restaurants we nog naar toe moeten, welke fietstochten we nog willen maken etc. etc.

Mussey-sur-Marne, wat een verrassing als je tijdens een fietstochtje je eigen schip zo ziet liggen

Maar eerst nog het verblijf in Bar-le-Duc. In Toul zijn we nooit aangekomen want door de kapotte sluis waren we al te lang onderweg om dan nog aan alle afspraken met onze instappers te voldoen. We hadden nog een eindje verder kunnen varen tot de eerst volgende mogelijkheid om te keren, die plekken zijn voor ons beperkt gezien de lengte, maar hebben daar van afgezien. Het was geen lekker weer, koud en regen dus voor het varen hoefde het niet. We besloten nog wat te klussen, in een stad met voldoende bricollages in de buurt in afwachting van onze gasten.

Bar-le-Duc ligt aan weerszijden van de rivier de Saulx  en het Canal de la Marne au Rhin, tegen de heuvel op gebouwd. De ene kant is de historische stad met mooie oude gebouwen en een prachtige bovenstad en de andere kant is volgebouwd met grote woonkernen, maar die hebben wel het mooiste uitzicht!

Na een wandeling door het oude deel tot helemaal bovenaan hebben we een foto gemaakt van het uitzicht op de beneden stad. Later zagen we, de toegevoegde waarde van de prachtige camera die we van al onze vrienden en familie kregen, zelfs het hijskraantje van 't Majeur was te zien, maar alleen op de foto.

Vue sur le grue, zoals Michel deze foto noemt.

We lagen afgemeerd aan de achterkant van het station, niet de meest pitoresque plek maar wel handig

één van de vele kerken van Bar-le-Duc op de achtergrond

Maar wel een veld prachtige klaprozen voor de deur.

 

Tijdens één van onze wandelingen kwamen we dit prachtige poesje tegen, ze lag in de goot onbeschaamd om aandacht te bedelen en werd op haar wenken bediend.

 

 

Bij alle kanalen waar wij op varen zijn één of meer rivieren in de buurt, die we meermaals kruisen via een Pont Canal en die ook vrijwel altijd door de steden en dorpen stromen. Sommige steden, zoals Bar-le-Duc, hebben wel vier of meer waterlopen door de stad. Dat maakt het heel levendig en geeft mooie plaatsjes zoals hier waar de rivier onder de kerk door stroomt.

We hebben er nog genoten van het Fête de la Musique, sinds 1982 spelen jaarlijks op 21 juni, de dag van de zonnewende, overal in Frankrijk, 's avonds amateur bandjes en andere muzikanten op straat. Een hele gezellige sfeer en er wordt door heel veel mensen gedanst.

Helaas heb ik de foto's hiervan gewist dus daar moet iedereen maar zelf een voorstelling van maken

Ook zijn we nog naar een concert geweest in een kerk, kortom geneugten van het leven in een meer stadse omgeving.

En toen was het tijd voor ons om met onze gasten te gaan varen.

Wij hebben veel gehoord en geleerd over Australië en we denken dat zij ook veel geleerd hebben, over het varen en leven op een schip.

Bovenal hebben ze ervaren hoe heerlijk het leven kan zijn op een schip.

Allen zijn verk(n)ocht en willen in de toekomst hun eigen schip, we hopen onze nieuwe barge vrienden nog vaak tegen te komen op het water.

Eerst zijn we van Bar-le-Duc terug gevaren naar Vitry le François, gelukkig zonder kapotte sluis dit keer en vandaar richting het zuiden, een stuk dat ook voor Michel en mij nog onbekend was.

Toch ging het niet zonder slag of stoot want al snel lagen we voor een brug, die met de hand moest worden opgedraaid, te wachten zonder dat er iets gebeurde en met ons wachtten nog een paar bootjes.

De VNF (waterbeheer) kwam ons melden dat helaas, helaas de brug kapot was sinds een uur en niet meer open kon er moest een specialist komen en dat kon wel dagen duren. De kleine bootjes keerden om en gingen terug naar St Dizier, de stad waar we net door waren, maar ja..... met onze lengte. Eerst maar eens een nacht slapen en dan verder overleggen en voorwaar de volgende dag was er de oplossing.

Inmiddels was er een vrachtvaarder gearriveerd en voor hen doet de VNF wat ze niet voor pleziervaart doet, met een truc eenmalig de brug openen en ja toen mochten we mee passeren.

onze reddende commercial mocht natuurlijk wel als eerste passeren. Dit is niet de kapotte brug maar een veel oudere vergane en niet meer gebruikte brug ervoor.

Op de terugweg, een paar weken later, was de brug nog steeds kapot maar stond nu permanent open, vervelend voor het verkeer maar gelukkig voor ons.

Nu waren we dus op het Canal entre Champagne et Bourgogne, zoals eerder gezegd heel mooi en het smaakt naar meer.

Het was inmiddels ook mooi warm zomer weer geworden, sinds 1 juli hebben we niets meer te klagen.

Dat is aan de natuur ook te zien, ineens bloeit ervan alles en ook gelijk uitbundig, niet in de laatste plaats alle geraniums aan boord.

Langs een sluiskade zag ik deze boom, geen idee wat de naam is maar ik heb hem wel vaker gezien met die mooie diep rode blaadjes alleen nooit eerder met zulke roze bloeiende wolken.

Ook de boeren zijn onmiddellijk in de weer gegaan op het land, het is een drukte van belang en overal liggen deze enorme rollen hooi, ik vind dat ieder jaar weer een prachtig gezicht.

Heel vaak zien we de lokale jeugd zwemmen in de kanalen maar aangezien we ook heel vaak dode dieren, vooral vissen en hertjes, zien drijven wagen wij ons er niet aan. Het water is wel, meestal, heel helder en overal grote en kleine vissen.

In Amsterdam moet je een stevige rekening betalen in een beauty salon om je voeten te laten beknabbelen door visjes, hier bungel ik gewoon in het kanaal, kost niks en je drankje wordt nog gekoeld ook.

Nadat onze eerste gasten van boord waren heel hebben we twee lange dagen gemaakt om in Chaumont te komen. Omdat we laat afmeerden en vroeg weggingen namen we niet de moeite om netjes af te meren, er komt toch niemand langs als de sluizen dicht zijn. Zolang wij maar een punt hebben om op en af te stappen is het best en dan ligt de rest maar dwars door het kanaal, geen probleem met spudpalen.

gewoon dwars, kan ons wat schelen

Behalve van de spudpalen, we hebben sinds we in Frankrijk zijn nauwelijks nog gebruik gemaakt van de touwen om af te meren, is ook de nieuwe zonnetent een groot succes en erg makkelijk.

Voor de brug of tunnel even naar beneden en erna weer omhoog.

Als het nodig is kan hij superlaag en zelfs dat behoeft geen ingewikkeld af- en opbouwwerk,

varen met de wind in je haren

En nog zo'n aanwinst, de zonnepanelen, we draaien het aggregaat heel veel minder en er zijn nog verbeteringen aan te brengen.

Michel maakt nu iedere ochtend de panelen schoon om de opbrengst te optimaliseren.

Het gebeurt niet zo vaak dat er foto’s zijn waar Michel en ik samen op staan dus ik kan het niet laten deze te plaatsten. Het is ook een bijzondere plek aan de voet van dit indrukwekkende "spoor-duct”, op de onderste etage kan je lopen en over de bovenste rijdt de trein.

Vlak voor Chaumont is een tunnel en om te laten zien dat niet alle tunnels horrors zijn plaats ik er een foto van, soms kun je het eind gewoon al zien voor je erin gaat, deze is zelfs zo breed dat het tweerichting verkeer is en er ook nog fietsers doorheen mogen.

Op de terugweg van Chaumont, weer naar het noorden, werden we gestopt door de VNF, de eerst volgende sluis was geblokkeerd want er lagen sinds enige uren twee boten in, bij laag water, en de deuren gingen niet dicht. Het was een drukte van jewelste want alle plaatselijke jeugd was gekomen en lekker aan het zwemmen en allemaal VNF personeel, die veel handjes met elkaar schudden en die twee boten met hun opvarenden nog aan boord.

Ik begrijp niet dat je in die hitte aan boord blijft in zo'n nauwe lege sluis, maar ja zij wel dus.

dan lig je uren voor joker in een sluis

Na enige tijd was ook dat probleem weer opgelost en konden ook wij verder varen.

In Sint Dizier lagen we afgemeerd langs een kade en toen Michel 's morgens vroeg in het stuurhuis kwam zag hij hoe een auto uit het water getakeld werd, vlak voor de boeg.

het scheelde echt niet veel

Bij navraag bleek dat de chauffeur die nacht de plomp in was gereden na een achtervolging door de politie. Niet alleen wij hadden er niets van gehoord maar ook onze gasten niet en zij slapen voorin. Blijkbaar lekkere bedden :-)

Ik moet er niet aan denken dat we een paar meter meer naar voren hadden afgemeerd, dan was de auto op de voorplecht terecht gekomen.

zeker 40 vissers op een rijtje

Gelukkig hadden we ook niet aan de overkant afgemeerd, zoals we even overwogen hadden, want de ochtend van Quatorze Juillet zat aan de overkant een lint van vissers, een concours. Dat is een serieuze zaak en er wordt hard gewerkt de hele dag. De visser recht tegenover ons heeft gewonnen, dat lag vast aan de goede vibraties van de boot.

op iedere plek stond voor een kapitaal aan spullen en ze sjouwden zich allemaal een breukom het heen en weer te brengen

We hebben een paar dagen aan deze kade gelegen, onder andere omdat we het vuurwerk op Quatorze Juillet wilden zien en als het begon te schemeren keken we steeds vol bewondering naar zwaluwen die af en aan onder de kade rand vlogen om dat ze daar blijkbaar hun nesten hebben. Pas de laatste avond realiseerden we ons dat wij waarschijnlijk al een paar dagen met onze 26 meter een aantal nesten geblokkeerd hadden de afgelopen dagen, we voelden ons wel schuldig op dat moment.

ze doken steeds weg onder die rand

Dat we in een wijnstreek zijn kan ons niet ontgaan, er zijn overal caves en champagne huizen en natuurlijk wijngaarden.

Een van de mooiste caves is toch wel deze met een mozaïek muur en een deur als een wijnvat. Wat jammer dat er dan zo'n lelijk reclamebord opgehangen wordt, er was ook een witte brief op de deur gehangen maar die kon ik weg photoshoppen,  het reclamebord is nog een stap te ver, misschien volgend jaar.

Dachten we nou toch echt dat we inmiddels genoeg geblokkeerde sluizen hadden gehad, maar nee hoor.

Weer op weg werden we al snel gestopt door de VNF, we konden niet verder want er lag een auto in de sluis.

We zijn afgemeerd en snel op de fiets naar de betreffende sluis gereden want zoiets moet je zien. We waren net op tijd om te zien hoe de auto er uit getakeld werd en vervolgens op straat te pletter viel omdat de kabel van de kraan brak.

Je hoeft je niet te vervelen op de Franse kanalen!

 

  

De duikers die nu toch al te water waren hebben gelijk de sluis schoongemaakt en met een emmertje werden de nodige brokken steen opgetakeld.

We liggen nu een paar dagen in Orconte, aan walstroom, zodat er lekker veel wasmachines kunnen draaien en er is een prettig schaduwrijk plekje om het blog te schrijven.

 

Van hier gaan we naar Parijs waar we de laatste week van augustus gereserveerd hebben, we hebben er zin in.

Meer daarover in het volgende blog.

Sillery en verder, met veranderingen

de route zoals die nu is

de route zoals oorspronkelijk gepland

Zoals op deze twee kaartjes te zien is hebben we behoorlijk ingegrepen op onze route zoals oorspronkelijk gepland.

Toen we na ons verblijf in Amsterdam weer verder voeren realiseerden we ons dat we sinds we in maart uit Amersfoort vertrokken waren meer vaardagen en motoruren gemaakt hadden dan we prettig vonden, minder aan het verkennen van de omgeving waren toegekomen dan we wilden en ons gevoel van onthaasting een beetje kwijt waren (en daar is dit toch allemaal om te doen).

Bovendien was het moment daar om goed te plannen waar we wilden afspreken met degenen die binnenkort met ons komen meevaren, zodanig dat we ook met hen leuke en interessante vaarroutes hebben en niet het risico lopen dat we ergens vastlopen omdat er problemen zijn op de vaarwegen.

We hadden inmiddels gehoord dat het voor ons dit jaar niet mogelijk is om de rally op de Nivernais bij te wonen; als gevolg van de vele regenval is de Nivernais voor schepen van ons formaat dit seizoen afgesloten.

Size matters en groot is niet altijd een pre.

Eind mei was er nog altijd een blokkade bij het Canal du Centre, verschuiving van grond als gevolg van de vele regen. De kans dat die blokkade half juni was opgeheven was groot maar we hadden helemaal geen zin het risico te lopen daar vast te zitten. En er waren meer verhalen over problemen als gevolg van de vele regenval.

Last but not least was de mooie omgeving in de Champagnestreek een ontdekking. Mooi glooiend, weidse velden met koolzaad en (nog) kleine wijnranken en jonge aanplant van wijnranken. Zoveel kleuren!

nog heel laag de wijnranken

ieder veld een andere kleur, door de grond of de begroeiing

Na de terugreis uit Amsterdam hebben we de auto een dag langer gehuurd en een rondrit door de streek gemaakt. Dat wilden we met de boot nog wel even verlengen.

We hebben de reis veranderd in varen naar Toul en terug (daarover later meer) dan naar het zuiden tot ongeveer Chaumont en terug en dan via de Marne naar Parijs waar we eind augustus een week blijven liggen alvorens weer richting Nederland te gaan.

Na Sillery eerst wéér een tunnel, deze had door de hele tunnel goede verlichting langs de kant waardoor de weg nog te gaan goed zichtbaar is.

we zijn hier halverwege de tunnel

Vanaf Condé sur Marne zijn we dus begonnen aan een stuk dat we dit seizoen heen en weer varen. Vinden wij geen probleem want terug is altijd anders dan heen en dan kan je bij al die leuke plekjes waar je op de heenweg aan voorbij ging nu wel stoppen.

In Châlons-en-Champagne lagen we afgemeerd tegenover de tenten van het festival dat daar plaats vond.

Hier moesten we voor het eerst onze nieuwe staken gebruiken, althans één, omdat de voorpaal niet diep genoeg ging en we buiten bereik van een bolder lagen.

werk aan de winkel voor Michel

Helaas waren alle kaartjes  voor het circus uitverkocht maar we konden wel eten in het tentrestaurant en genieten van de sfeer en niet te vergeten de crêpe die ter plekke gebakken werd, helemaal vers. Dat zijn de lekkerste maar helaas vind je die niet vaak meer, meestal zijn ze voorgebakken.

écht lekker

een soort Parade in Chalons

In Vitry-le François, niet erg interessant maar wel een leuke brocante/vide grenier gingen we linksaf met de bedoeling tot Toul te varen en vandaar met onze gasten weer terug.

Nou dat gaat dus mooi niet door.

Toen we goed en wel op het kanaal zaten, en dus voorlopig niet kunnen keren, werd ons gemeld dat een sluis vlak voor Bar-le-Duc sinds de vorige dag kapot was en het zou even duren voor hij weer functioneerde.

Geen probleem, wij hebben geen haast.

Dat even bleek twee dagen later ruim een week te worden. Geen probleem, gaan we niet naar Toul maar keren we vlak na Bar-le-Duc. Dat houdt onthaasten ook in, geen probleem.

De beschadiging was veroorzaakt doordat een peniche (niet die van de foto) had liggen heen en weer gaan in de sluis.

genoeg ruimte voor ons om heen en weer te gaan in de sluis, let op de dwarsbalken in de deuren

met zulk soort ankers tillen je die deuren wel uit hun voegen

Op de foto is te zien dat er voor ons nog ruimte zat is vóór, en ook achter, maar een peniche heeft nauwelijks speling in de lengte en breedte in deze sluizen. Héél belangrijk dus dat ze hun lijnen goed in de gaten houden, want door de kolking van het water ligt een schip niet stil in de sluis.

Blijkbaar was dat mis gegaan want de ankers, niet van het schip op de foto, waren onder de dwarsbalken van de deuren gekomen en hadden die bij het schutten mee omhoog genomen. Tja en dan werkt een sluis dus niet meer.

Het Canal du Marne au Rhin is weer heel andere omgeving, meer heuvels, meer bossen, meer vakwerkhuizen, duidelijk al richting Elzas.

Van het begin van het kanaal tot vlak voor Toul zijn er 70 sluizen (op een afstand van 85 km) de berg op.

Tot Bar-le-Duc zijn het er 30. Dat alleen al haalt het vaartempo omlaag.

meer goen, meer bomen en vooral méér sluizen

We kruipen nu door het kanaal en hebben meer dan genoeg tijd voor fietstochten, óók heuvel op en af!

Mooie dorpen met veel oude huizen en kerken en een waterput waar je de fles voor de hond kan vullen. 

mooie oude dorpen

handig zo'n waterput

Naast het kanaal stromen diverse riviertjes, er zijn dus veel Ponts Canal waar ze elkaar kruisen en een groot gebied er tussen wat een beetje moerassig is, een marais. Daar is veel natuurschoon en je kunt er fietsen maar moet wel af en toe pootje baden. Voor Panache zijn dit soort uitjes een groot feest.

wie Michel kent weet dat hij hier een heldendaad verricht, met blote voeten door het koude water, hij hááááát dat

De kanten in dit kanaal zijn erg glooiend waardoor wij niet goed tegen de kant kunnen afmeren, we lopen vast voor we er zijn (de weinige kades en steigers die er zijn laten we in principe vrij voor kleinere boten).

We zijn er inmiddels zeer bedreven in geworden om met de huijkraan de loopplank buiten boord te brengen en zodanig op ons trapje te bevestigen dat we makkelijk een meter uit de kant kunnen liggen.

Met een paar jaar ervaring zorgen we nu steeds beter dat we het juiste materiaal hebben en er ook gebruik van kunnen maken. Sommige dingen maken het leven dan ook beslist aangenamer.

bijna een meter uit de kant, geen probleem, genoeg ruimte ook voor ander verkeer (niet dat er veel anderen zijn)

Gisteren hebben we een prachtige fietstocht gemaakt naar de Abdij in Trois Fontaines, althans de ruïne van de abdij in een groot mooi park en de voormalige bijgebouwen en huizen rond de abdij en park zijn hersteld en nu bewoond.

In 1118 gebouwd door en voor de cisterciënzer monniken die er tot de Franse revolutie woonden.

Dat is één van de dingen waar we hier steeds met veel plezier naar kijken al die dorpen met oude kerkjes en prachtige panden.

de entree en de bijgebouwen van het klooster

deze ruïne is groot, drie verdiepingen, dus wat denk je van de bomen

Wat een schrik toen we terug waren en bij de volgende sluis ineens de nieuwbouw zagen die er plomp verloren in weer zo’n mooi dorpje geplaatst was.

Het valt zo vreselijk uit de toon dat je het niet eens gewoon lelijk kunt noemen maar vooral ongelooflijk dat iemand dat zo heeft bedacht.

lief, loom en landelijk aan de ene kant

nog één leuk huis aan de andere kant en dan die rare metalen blokken.

Links het dorp aan de ene kant van de sluis en rechts de voormalige sluiswachterwoning en daarachter een stuk of 20  geschakelde dozen afgewerkt met glanzende metalen golfplaten.

We varen voorlopig nog even door op dit kanaal, volgende blog over het Canal de la Marne à la Saône.

Diemen naar Sillery

Tot nu toe hadden we vermeden om over het Amsterdam-Rijnkanaal te varen.
Lang geleden waren we eens met een bevriende schipper een eind over het kanaal gegaan en we herinnerden het ons als druk en heel erg klotsend met vervelende golven. Aangezien we dat ook van vrijwel alle andere schippers hoorden in de loop der jaren hebben we het altijd vermeden en voeren liever een eindje om via de Amstel (ook wel een leukere route).

We hadden nu echter geen keus omdat via de Amstel gestremd was, ook wachten tot de rustigere zondag was geen optie dus daar gingen we.

Zoals al vaker is gebleken je ziet vooral op tegen het onbekende, dat overkwam ons later weer een keer, in de praktijk valt het dan erg mee.

Het is geen leuke route, wel druk, behoorlijke golfslag af en toe maar toch prima te doen. We vergeten af en toe dat we geen klein bootje zijn en je schiet wel lekker op.

Na een kort verblijf in Meerkerk zijn we doorgestoomd naar de kade bij Thieu. We hadden afspraken om met verschillende opstappers tweemaal een rondje langs de Belgische kunstwerken te varen.

De route daarheen is inmiddels bekend terrein voor ons, niet meer opwindend maar daardoor niet minder leuk. Het eerste Belgische pintje, dit keer in Klein Willebroek, was ook weer erg smakelijk.

Dat Michel de tijd in de bak omhoog bij het Hellend vlak van Ronquières gebruikt om even de mail bij te werken is echter wel erg blasé.

in de bak omhoog, Hellend vlak van Ronquières

We waren ruimschoots op tijd in Thieu en hebben onze tijd daar goed gebruikt om het hele schip schoon te maken, van binnen en van buiten, en de plantenbakken weer te vullen en een nieuw tafelblad te maken.

Dat was er na de winter en het verblijf in Groningen nog niet van gekomen. Het was tot dan toe ook te koud en te nat, gelukkig hadden we daar, half april, een periode van goed weer.

Ook tijd voor een paar klussen, zoals het nu helemaal kaal halen van de wand naar onze slaapkamer. Al sinds de bouw blijken daar een akelig soort “houtwormen” te wonen, die alleen triplex lusten. We hebben al van alles gedaan, zie meerdere blogverslagen in afgelopen jaren, maar zonder succes. Nu pakken we het rigoureus aan, kaal halen en veel hele vieze troep erop smeren om ze te verdelgen. Wel frustrerend om alles wat je geschilderd hebt er weer af te schuren.

nog een eind te gaan maar nu is het kaal

Na alle werken mochten we weer gaan varen, ook de oude en nieuwe liften zijn niet nieuw voor ons maar wel weer elke keer imponerend. Wat het extra leuk maakt is dat het voor de opstappers nieuw was. We hebben ook weer andere plekken gevonden om te overnachten, nieuwe plekken bezocht en de route moeten aanpassen omdat niet alle liften werkten.

We lagen een nacht pal voor deze verlichte lift en er landde ineens vanuit een liftdeur een kreeft op het dek.

voor de lift

een onverwachte opstapper

We wilden van Thieu via het Spierekanaal naar Lille varen. We willen er nog een keer doorvaren omdat het een leuke route is maar ook omdat het openhouden van dit kanaal voor een proefperiode van vijf jaar is. Als er niet genoeg boten passeren laten ze het weer dichtslibben, zoals het tot 2011 het geval was (zie blog augustus 2011) en dat willen we graag helpen voorkomen.

Helaas ging het niet door omdat er aan de Belgische kant een, tijdelijke, stremming was waar we niet op wilden wachten. Nu gaan we in principe op de terugweg erdoor.

We hebben een paar dagen in Antoing gelegen, daar is een bunker boot waar we onze tanks gevuld hebben, 3000 liter diesel en 2000 liter water. Alles was leeg waardoor we, na het vullen, gelijk 10 cm dieper lagen.
We hadden zo weinig diesel dat we in Thieu 4 jerrycans moesten gaan vullen bij een pompstation.

De fietskar kraakte in zijn voegen bij het terug rijden.

Antoing op de foto

Antoing, artist's impression

Vanuit Antoing met de trein naar Tournai, daar waren we twee jaar geleden doorheen gevaren maar niet gestopt. Een mooie stad, de oudste van België, veel historie en prachtige gebouwen, een Belfroi met 276 treden om boven te kome

bovenop de Belfroi, niet slecht voor iemand met hoogtevrees

en een leuk museum waar dit gezellige nijlpaard hing boven een veld, op zonnepaneeltjes bewegende, zonnebloemen.

Hoewel het ook hier, net als elders in Europa, nog veel te koud is en er onwaarschijnlijk veel regen valt zijn er gelukkig ook veel tekenen van lente.

Er bereiken ons steeds meer berichten van wateroverlast en daardoor afsluitingen op de rivieren en kanalen zuidelijker in Frankrijk. Deels ook op de route die wij gaan varen, we zijn dus ook blij dat we geen haast hebben. We weten van vorige jaren dat het ook snel kan omslaan van wateroverlast naar problemen als gevolg van te lage waterstand.

We merken het wel, kunnen er toch geen invloed op uitoefenen en als onze plannen doorkruist worden passen we ze wel aan. 

bloesem in Tournai

familie zwaan

eindeloze velden knalgeel koolzaad

eendjes zonder moeder, maar ze waren wel op tijd weg

We zijn dus via Valenciennes gevaren, waar we niet gestopt zijn, dat bewaren we voor een volgende keer.

Wel hebben we een paar dagen in Cambrai gelegen, gefrustreerd wachtend op twee simkaarten die we bij SFR besteld hadden. De ene bleek achteraf in de verkeerde brievenbus beland te zijn en de ander hebben we nog niet in handen, maar alles gaat goed komen.

In Cambrai lagen meer bekenden en dat betekent dan gezellige afspraken en contacten onderhouden.

Het Canal Saint Quentin is een mooie route en er is weinig verkeer. Hier is het commerciële verkeer duidelijk sterk afgenomen in de laatste jaren.

We passeerden de begin-stromen van de Schelde en de Somme, beide rivieren hebben we bevaren, maar hier zijn het kleine lieve beekjes.

de Somme

de Schelde

En toen kwamen we in dit kanaal bij de Tunnel de Macquincourt, de langste tunnel in Frankrijk 5,67km. We zagen er nogal tegenop om hier doorheen te gaan omdat hij zolang is en je er niet op eigen kracht door gaat maar gesleept moet worden door een elektrische sleper. Er doen nogal wat indianen verhalen de ronde en het is moeilijk om je daardoor niet te laten beïnvloeden.

We moesten ’s morgens om 9.30 uur klaar liggen voor de ingang dus waren de nacht ervoor al vlakbij afgemeerd. We hadden zo goed zicht op de “tramlijn” die gespannen is van een kilometer voor tot een kilometer na de tunnel.

Zoals gezegd was er weinig ander verkeer en we waren dan ook de eerste en enige sleep, dat was prettig omdat we geen rekening hoefden te houden met een schip achter ons en de sleper heeft een zeer stabiele koers, die zwalkt niet. Er was een sleeplijn van 30m en met een slakkengang zijn we door de tunnel gegaan. Het duurt vooral lang, ruim 2 uur en is erg koud in de tunnel. Hoewel het dus zeker meeviel waren we toch erg blij toen we aan de andere kant waren, het blijft inspannend.

in afwachting van de sleep

de tramlijn

daar passen we vast niet in

valt reuze mee

gelukkig, licht aan het eind van de tunnel

Na deze tunnel hadden we een grote hobbel genomen maar er wachtte er ons nog één waar we tegenop zagen.

De tunnel de Braye-en-Laonnois waar we twee jaar geleden forse averij aan de zonnetent hadden opgelopen.  Die schade hebben we vorig jaar laten herstellen, die zonnetent zijn we vervolgens in september verloren door een windhoos en nu hebben we ons supersonische elektrische nieuwe dak.

Zoals al meermalen deze reis bleek weer hoe makkelijk en effectief de nieuwe constructie is, bovendien zijn wij inmiddels meer ervaren en hebben meer vertrouwen in het schip en onszelf.

Deze 2,3km tunnel ging dus ook zonder probleem, maar spannend was het wel.

Panache houdt helemaal niet van tunnels en staat bijna de hele tijd geplakt tegen het been van Michel die in het gangboord staat te sturen. Zoals Michel zegt: ‘het is akelig koud in die tunnels maar mijn been is warm’.

Panache past op Michel

Tot ons genoegen merkten we dat vanaf Saint Quentin er toch meer commercieel verkeer, spitsen, op het water was en zeker beduidend meer dan twee jaar geleden toen we hetzelfde traject voeren.

Dat is een goed teken als dat inderdaad betekent dat vervoer over het water weer toeneemt, het is ‘groener’ en leidt er toe dat kanalen beter onderhouden worden.

passerende peniche

We liggen nu afgemeerd in Sillery, iets ten zuiden van Reims. We laten het schip hier, in de stromende regen, achter terwijl wij een weekje naar Amsterdam gaan.

Hopelijk is het toch echt lekker weer als we terug komen en kunnen we doorvaren in de zon zonder problemen als gevolg van wateroverlast.

Wordt vervolgd!

Wat is er nu nieuw?

In Groningen is héél veel werk verzet.
Michel is in de bittere kou op het dak van het stuurhuis bezig geweest om zonnepanelen te installeren en Willem de Vries heeft een nieuw frame gemaakt voor de zonnetent.

eerste passing van het nieuwe frame

De nieuwe zonnetent kan elektrisch bediend worden, met een druk op de knop gaat hij op of neer, simpel, snel en heel makkelijk. Op onderstaand filmpje een demonstratie.

Op het frame uiteraard ook een geheel nieuw zeildoek, we konden nu alle mogelijke verbeteringen, die we bedacht hadden tijdens het gebruik van het vorige exemplaar, aanbrengen.

We hebben nu ook 4 zonnepanelen op het dak van het stuurhuis. Ze maken onze kruiplijn iets hoger, ongeveer 15cm, maar we hopen zeer dat dit nadeel wegvalt tegen het voordeel van de energie opbrengst en dus minder gebruik van de aggregaat.
We hopen op een goede opbrengst, de praktijk zal leren hoeveel het oplevert. Meer hierover aan het eind van het seizoen.

installatie van de zonnepanelen

Tenslotte hebben we nu ook een goede satellietschotel en voldoende koppen om lekker naar de radio te kunnen luisteren of tv te kijken, waar we ook zijn. Het geheel is gemonteerd op een voet die makkelijk is neer te klappen.

Platzak maar heel tevreden zijn we klaar voor vertrek. Morgen verlaten we Diemen, naar het zuiden en op zoek naar de zon!