Amersfoort-Veurne

Hoewel er nog geen vier weken voorbij zijn na het laatste blog is er alweer heel veel gebeurd.

Onze planning dit jaar was tot nu toe wel erg overvol en druk, niet handig maar het liep nou eenmaal zo.

Droogdog - werk op de werf - trouwerij aan boord – Oostende voor Anker – DBA rally in Parijs (zonder boot) – Rebecca naar Amsterdam voor enkele dagen, achter elkaar en tussendoor varen van de ene plek naar de andere.

Allemaal leuke, nieuwe, nuttige, gezellige en bijzondere gebeurtenissen maar het geeft niet het gevoel van onthaasting waarover wij tot nu toe zo geroemd hebben.

Ook dit hoort erbij en de rest van het vaarseizoen gaan we heéééééél langzaam en echt wel onthaasten.

heel anders dan Malka maar ze zag er net zo gelukkig uit

Het vorige blog schreef ik over de trouwerij aan boord en daarbij wou ik niet onderstaande foto plaatsen maar nu toch nog wel.

Een paar dagen voor het feest werden bij ons aan boord  foto’s gemaakt van een andere bruid, ze stonden eerst op de kant maar op het schip was leuker. Deze jurk was ter gelegenheid van haar Hennafeest, het burgerlijk huwelijk had al eerder plaats gevonden en het echt grote feest is binnenkort in Turkije (en wij dachten dat 2 gebeurtenissen al veel was).

Na vertrek uit Amersfoort zijn we via Randmeren, de Amstel, het Aarkanaal en de Gouwe naar Gouda en vandaar naar Dordrecht gevaren.

De Gouwe was heel erg druk o.a. met veel, erg grote, commerciële vaart waardoor het konvooi varen werd omdat zij niet erg snel gaan en de hefbruggen alleen voor alle tegelijk omhoog gingen.

konvooi varen onder hefbrug en hopen dat deze niet valt

Eén van de bruggen was vervangen door een pontje, degene die vorig jaar vanuit geheven stand naar beneden viel en op een haar na een passerend jacht miste. Blijkbaar wordt er wel een nieuwe gebouwd, het geheel zag eruit als een kunstwerk van Cristo.

Cristo op de Gouwe

Net als met het rijden in een auto is ook op het water vaak gevaarlijker en bedreigender wat een ander doet dan hoe jezelf bezig bent. Vooral kleinere schepen nemen veel risico en brengen zo andere ook in de problemen, ze hebben vaak geen notie van de beperkte wendbaarheid en remvermogen van een groot zwaar schip en houden daar zeker geen rekening mee.

rakelings ervoor langs, je moet er niet aan denken wat kan gebeuren

Ons schip weegt 70 ton en dat leg je niet zomaar stil of slinger je de hoek om, nog afgezien van de lengte waardoor kop en kont niet gelijk dezelfde kant opgaan; kan je bedenken hoe dat is voor commerciële schepen die nog fors veel groter zijn dan wij.

Deze foto toont een fraai staaltje stupiditeit van het zeilschip, dat het goed afliep was niet dankzij hen.

Van de mensen die achter het grote schip voeren hoorden we later dat zij bedolven werden onder zwarte rook doordat het schip vol achteruit moest slaan, alleen maar omdat het zeilschip zo nodig even voor hem langs moest.

In Dordrecht kregen we gezelschap van vrienden, met hun eigen schip, vandaar gingen we gezamenlijk en op tempo door om op tijd in Oostende te komen.

Als ervaren schippers, ha ha, waren we lang niet zo onder de indruk van de enorme havens van Antwerpen als vorig jaar, in tegenstelling tot onze vrienden want voor hen was het de eerste keer.

 

Er was zelfs tijd en ontspanning om een beetje te spelen met het, nieuwe, fototoestel hoewel de andere foto dan wel weer toont wat een guppie wij zijn vergeleken met die enorme schuiten.

helemaal links zijn wij foto genomen vanaf de Twister, het schip van onze vrienden

 Bij Antwerpen gingen we door de sluis naar de Schelde, eerst wachten tot het tij goed is en tot alle schepen die van het goede tij gebruik willen maken aan de beurt komen in die ene, niet al te grote Royerssluis.

Je moet je aanmelden en krijgt dan een nummer waarmee je wordt opgeroepen. Niet noodzakelijkerwijs op volgorde want de sluismeester maakt een puzzel om zoveel mogelijk schepen tegelijk te kunnen schutten.

Met laag water de Schelde op en met stroom mee richting Gent, nou dat doet een boel voor je snelheid, 16,5 km per uur zonder volle toeren te hoeven draaien, het lijkt wel een speedbootJ

We (lees Rebecca) hadden, gezien de sterke stroming, nogal opgezien tegen de Schelde maar dat viel alleszins mee. Het ging prima, was rustig varen, vooral dankzij de goede schipper en er was genoeg rust en tijd om rond te kijken en te zien dat iemand een vliegtuig in de tuin had staan….

ik heb liever bloemen

Ter hoogte van Brugge kwamen er steeds meer boten bij die over het enige kanaal dat toegang geeft tot Oostende gingen, weer konvooi varen en allemaal tegelijk door bruggen en in sluizen.

Allemaal vrolijke mensen op weg naar een feestje, de stemming zat erin.

konvooi op de ringvaart bij Brugge

propvolle sluizen

In het kanaal rond Brugge waren ook een aantal opvallende kunstwerken (zo worden sluizen en bruggen genoemd), bruggen die openen volgens een systeem dat wij nog niet eerder gezien hebben.
Het zijn toch een soort hefbruggen dus bepaald geen staande mast route.
Alle zeilschepen moeten de mast strijken of over zee komen.

het gehele wegdek omhoog maar een kwartslag gedraaid ten opzichte van gebruikelijk

zwaaiend van links naar rechts en terug, als een kermisatractie

Om Oostende te kunnen binnenvaren moet je vanaf het kanaal de sluis door naar zee, althans een stuk water dat een open verbinding met zee is en dan weer een sluis door om in de binnenhaven te komen.

Voor ’t Majeur was dit de eerste keer in zout water en heel even konden we doen alsof we het zeegat uitvoeren maar toch maar liever niet, het schip is niet echt zeewaardig.

even rechtdoor en we zitten op open zee

Oostende voor Anker is een jaarlijks terug kerend schepenfestijn tijdens het laatste weekend van mei.

Alle zeiljachten die normaal gesproken in de binnenhaven liggen moeten gedurende die dagen de haven verlaten en de steigers worden grotendeels afgebroken, alleen die parallel aan de kades blijven liggen.

De binnenhaven wordt compleet gevuld met tjalkjes, sloepen, grote en kleine platbodems, motorboten (mooie) en diverse andere schepen die de moeite waard zijn om naar te kijken. Ze liggen een paar rijen dik.

In de buitenhaven, open verbinding met zee, liggen alle tall ships (enorme driemasters er waren er minstens 5), stoomschepen, kotters en marineschepen.

in het centrum van Oostende met uitzicht op het fraaie stationsgebouw

hutje mutje maar wel erg gezellig

De schippers worden onthaald en verwend door de gemeente Oostende en het publiek (jaarlijks zo’n 250.000 mensen) flaneert door de stad en over de kades, bekijkt de schepen en komt soms ook aanboord.

Er zijn stands met van alles en nog wat en overal wordt muziek gemaakt. Dit jaar waren het drie dagen i.v.m. Pinksteren en alle dagen was het stralend mooi weer.

Wij lagen als derde schip van de steiger, het voordeel was dat niet iedereen de moeite na om over de andere schepen te klimmen om bij ons aan boord te komen. Hoewel er genoeg waren die het wel deden.

Om toch de informatie over ’t Majeur te verstrekken hebben we, volgens voorbeeld van degenen die al vaker komen, snel een informatie bord gemaakt. Foto’s en uitleg over het schip en de geschiedenis, het zag er goed uit en werd veel gelezen.

er is heel wat te vertellen over 't Majeur

Zodra Oostende was afgelopen zijn we naar Veurne gevaren waar, in overleg met de havenmeester, we de boot konden laten liggen terwijl wij naar Parijs gingen (en arme Panache in een kennel achter lieten).

In Parijs was een rally van de DBA ( Dutch Barge Association) een Engelse vereniging van mensen met boten,  meest van het formaat als wij hebben of narrow boats.

Om hun 20 jarig bestaan te vieren was er, behalve feesten in Engeland, ook deze rally.

Ruim 30 barges, variërend in lengte van 15-30 meter, van mensen die maanden per jaar over de binnenwateren van het continent varen, waren samengekomen in het Bassin la Villette in Parijs.

alle barges in het Bassin

Het Bassin la Villette is een enorme bak met water in het noorden van Parijs waar het Canal St Martin, dat een bocht van de Seine afsnijdt, in uitkomt.

Volgens een speciale afspraak tussen de DBA en het gemeente bestuur was het 5 jaar geleden voor het eerst mogelijk om in het Bassin af te meren en dat werd, met name door de Parijsenaren, zeer gewaardeerd.

Tot dan toe was die enorm bak water, waar vroeger de schepen die vlees kwamen uitladen bij de abattoirs aan de ene kant afmeerden en schepen met hout aan de andere kant, een kale bedoening sinds  in 1974 de zakelijke bedrijvigheid stopte.

Nu, vijf jaar later, komt er langzaamaan meer levendigheid in het Bassin en kon de DBA er weer een rally organiseren.

Het waren drukke en gevulde dagen, we logeerden aan boord bij vrienden en hebben heel veel nieuwe mensen ontmoet. Deelgenomen aan vele activiteiten zoals een boot-hindernis-race in het Bassin en een grote lunch op de kade maar er was ook tijd om even echt Parijs op te snuiven.

een lunch voor ruim 100 mensen op de kade, iedereen had wat gemaakt

ontbijt met koffie en croissant in een café, dan ben je echt in Parijs

Op de laatste dag zijn we, op het schip van onze vrienden, meegevaren door het Canal St Martin tot de Seine daar afgestapt en terug gereisd naar ons eigen schip in België.

Dit kanaal is een prachtig oud stukje Parijs met mooie ijzeren voetbruggen. Het laatste stuk is een lange tunnel onder boulevard Richard Lenoir  die uitkomt in het Arsenal, de haven van Parijs aan de Seine, een bijzonder tochtje.

Canal St Martin, een bezoek waard ook om langs te wandelen

Nu nog een weekje klussen in Veurne, voor Michel, en een paar dagen Amsterdam, voor Rebecca, en dan gaan we België verder verkennen.