Nogmaals Amersfoort-Utrecht en door naar Gent

Hoewel het onze bedoeling was om een aantal dagen in Diemen te gaan liggen voor er plaats was in Utrecht, pakte het anders uit. We hoorden, vlak voor we de Vecht op zouden gaan dat er kermis was in Diemen, naast de kade. Niet iets waar we nou veel trek in hadden.
We hebben even vaart geminderd, overlegd met de havendienst van Amsterdam en we kregen toestemming om aan de Veemkade in Amsterdam af te meren.
Vroeger was dat een wat onveilige onaangename plek waar wij, als Amsterdammers, niet graag hadden afgemeerd maar in de laatste jaren is die buurt helemaal opgeknapt en steeds mooier geworden en we hebben het er prima naar de zin gehad. 

We hadden wel een probleem met onze vuilnis, die hadden we opgespaard wetende dat er in Diemen een container staat, zo niet op de Veemkade. Even babbelen met de vuilnisophalers van de cruiseschepen resulteerde echter in de ophaaldienst speciaal voor ons langszij.

We hebben een bezoek gebracht aan het museum van de Werf Kromhout, ook al zijn we Amsterdammers daar waren we nog niet geweest.
We hebben een geweldige rondleiding gehad en de ene na de andere motor werd puffend en steunend gestart. Het plezier en de inzet waarmee alle, vrijwillige, medewerkers bezig waren was minstens zo indrukwekkend als de motoren zelf.

Eén van de motoren maakte vooral indruk omdat die gestaan had in een schip dat dezelfde afmetingen had als ’t Majeur. Qua hoogte zou het er bij ons niet in kunnen en de oppervlakte is niet veel minder dan die van onze machinekamer, lang leve de moderne mogelijkheden.

geen erg goede foto maar in dit geval geldt alleen size that matters

Half mei konden we in de Veilinghaven in Utrecht afmeren, via het Amsterdam-Rijnkanaal een paar uren varen. Voor ons was het wel heel leuk om zo Utrecht binnen te komen, we voeren alsof we gingen afmeren op de ligplaats die we gekocht hebben, maar waar voorlopig nog de Gerritje ligt (zie vorige blog) en gingen nu rechtsaf in plaats van links af. 

Wat we al wel wisten bleek zo nog eens heel duidelijk, het is niet alleen een leuke plek vanaf de wal gezien maar ook vanaf het water en als uitvalsbasis om te varen.
We waren helemaal tevreden.

 

De Veilinghaven bleek een erg leuke plek, midden in het centrum van Utrecht vlakbij het station en dus makkelijk om nog regelmatig contact te hebben met vrienden en familie en vooral onze kleinzoon, die gelukkig ook bij ons op bezoek kwam.

We hadden zelfs het genoegen om hem te logeren te hebben, iets waar we alle drie veel plezier aan beleefd hebben. ’s Ochtends met z’n drieën in bed is erg gezellig.

 In de Veilinghaven lag ook, voor de winter, het Statenjacht de Utrecht afgemeerd. Een replica van een historisch zeilschip uit midden 18^e eeuw. Statenjachten werden in de 80-jarige oorlog ingezet voor het vervoer van de bevelhebbers.

Een imposant schip maar gezien afmetingen en zicht vanaf de stuurstand meer geschikt voor open water dan voor kanalen. ’s Zomers varen ze op het IJsselmeer maar om daar te komen moesten eerst de mast en de vlaggenstokken platgelegd worden en hiervoor was een kraan nodig. Wij zaten eerste rang om het allemaal te aanschouwen.

Tijdens de periode in Utrecht heeft Michel een bevriende schipper geholpen om zijn Luxemotor, groter dan ’t Majeur en zonder boegschroef, van Antwerpen naar Meerkerk te varen. 

Michel ging aan boord als matroos om de touwen te bedienen (ook een nieuwe ervaring voor hem) maar had al heel snel van rol gewisseld met de kaptein. De prijs was helaas wel (inmiddels zo goed als genezen) letsel aan een hand maar aan het roer, zoals hier in de haven van Antwerpen, was toch wel erg leuk.

  

Bij het verlaten van Utrecht heb ik toch nog even een foto gemaakt van deze twee woonarken, er liggen heel veel woonboten in Utrecht, die ik toch een beetje bizar vind. Het lijkt net of men de bovenste verdieping van het huis waar de bewoners eigenlijk wilden wonen op een drijvend onderstel heeft gezet.

 

Terwijl ik dit schrijf varen we op de Schelde richting Gent waar we vanavond aankomen en een paar dagen blijven voor we naar Oostende gaan.

Er wordt aan de oever van de Schelde druk geklust aan bootjes waarvan de eigenaren erg blij zijn dat ze zeker weten dat het ook weer hóóg water wordt.

Maar……, zoals ik vorige keer ook al schreef, over Oostende meer in het volgende blog.