Groningen - Amersfoort

De planning voor werk aan het schip langs de kade bij Willem was een week, zaterdag zouden we vertrekken.

We wisten natuurlijk wel dat het langer zou duren en dat klopte, uiteindelijk zijn we de donderdag erna pas weggegaan, maar toen was er ook wel een heleboel gebeurd (de meeste en duurste werkzaamheden nu onzichtbaar).

terug op bekend terrein

Het was weer heel bekend om er te zijn, we hebben er bijna 2 jaar gelegen tijdens de verbouwing en daarvan 1 jaar wonend op het schip. Hoewel erg leuk om iedereen weer te zien en erg nuttig vanwege alle werk dat gedaan is waren we blij dat we, na korte tijd, weer weg konden en lekker gaan varen.

Via het Noord-Willemskanaal en de Drentsche Hoofdvaart weer naar het zuiden, het blijft een leuke vaarweg waar je wel de tijd voor met nemen.

Iedere keer weer vind ik de kleine draaibruggen, die geopend worden doordat de brugwachter over het halfronde ponton loopt en zo de brug draait, erg leuk om te zien.

een loopdraaibrug in de Drentsche Hoofdvaart

Ook deze keer weer het weekend in Dieverbrug en eindelijk de fietstocht naar de Hunebedden gemaakt.

Hoewel een Hunebed als je er naar kijkt natuurlijk niet meer is dan een berg stenen (weliswaar 2-20 duizend kilo per stuk) is het wel indrukwekkend als je je realiseert hoelang ze er al liggen (5000 jaar), waar ze toe dienden (grafheuvels) en hoe ze er kwamen ( met de hand er naar toe gerold en getrokken).

Vergeleken met de piramides in Egypte een peulenschil maar toch indrukwekkend.

het Hunnebed bij Diever

als de schilden van een gordeldier, deze constructie ligt aan beide zijden van het water

Op weg naar het noorden hadden we al gezien dat er een soort metalen gordeldier op de kant lag aan weerszijden van het Ramsdiep, een balgstuw.

Het is een opblaasbare dam van rubberdoek die automatisch vult met lucht en water als het waterpeil binnen een uur stijgt met (meer dan) 50cm. De barrière van 10m hoog is dan een bescherming tegen het opstuwende water uit het Ketelmeer.

achter de rubberflap ligt de opblaasdam

De grootste balgstuw ter wereld en de enige die is bedoeld als stormvloedkering.

De idee was dat de stuw minstens eenmaal per 

jaar in werking moest komen maar in januari 2012 was het voor het eerst weer aan de orde sinds 2007.

balgstuw instructiefilmpje

balgstuw in werking 

Dit keer zijn we niet via de polder maar via de Randmeren gevaren en dan over de Eem naar Amersfoort.

Gelukkig nog een paar dagen beter weer zodat we konden schilderen opdat we als we feest aan boord hebben er zo goed mogelijk bij liggen.

Eindelijk zijn de luiken geschilderd die al 3 jaar in de menie stonden en ook alle beschadigingen her en der zijn bijgewerkt.

We hebben al veel plezier gehad van de wind flap die we in Groningen lieten maken, met haken kunnen we die heel makkelijk ophangen aan de kant waar de wind vandaan komen en zo biedt het veel bescherming.

beschermd door de nieuwe windvanger is schilderen op het achterdek goed te doen

Nu liggen we dan tot half mei afgemeerd in de stadshaven van Amersfoort met zicht op de Koppelpoort.

Deze dagen staan geheel in het teken van de huwelijksceremonie van onze dochter en schoonzoon die volgende week aan boord plaats vindt: poetsen, boenen, taart maken, kleding verzorgen, schip versieren ……..etc.etc.

de Koppelpoort in Amersfoort

Het volgende blog zal ik voor één keer van mijn eigen regel afwijken en wel het verhaal en de foto’s posten die gaan over ons sociale leven en die niets te maken hebben met varen: dan het verslag van de feestdag.

Het droogdok

Na een week afzien in het droogdok liggen we nu weer in het water en het resultaat van een week hard werken mag er zijn.

Afzien voor Michel omdat hij heel erg hard gewerkt heeft als meewerkend ploegbaas en afzien voor mij omdat ik een paar dagen niet van het schip af kon (durfde) en dus binnen moest blijven. Voor mij viel het dus wel mee eigenlijk en ik heb allemaal nuttige dingen kunnen doen en ook voor de koffie, broodjes ed gezorgd.

Er waren drie jongens om te helpen en zij hebben in 2 dagen het hele schip kaal gehaald van iets onder de waterlijn tot aan het berghout.

goed ingepakt en beschermd, het was een vieze zware klus

Aan dat deel van het schip was nog niet eerder iets gedaan en de vele, vele lagen verf die er in de loop der jaren waren opgesmeerd begonnen onregelmatig los te laten, waardoor op sommige plaatsen ook roest kwam.

zo zag het er grotendeels uit en dit is niet de slechtste plek

De keus was telkens weer een laag er opsmeren of het één keer goed doen en kaal halen.
We hebben besloten tot kaal halen en tot ons genoegen werden nu ook de oorspronkelijke diepte merken naast het roer en op de boeg weer zichtbaar.

diepte merktekens naast het roer

nu duidelijk leesbaar waar ze eerst onzichtbaar waren

Het was zwaar en vies werk maar na 2 dagen was het helemaal kaal en glad en kon er eerst een laag primer op, daarvan wordt het schip zilver en ziet er heel raar uit, dan 2 lagen verf.

kaal gehaald en eerst in de zilverroze primer

en dan strak in de zwarte verf, voor de zekerheid maar voor anker, zo kan niemand dit mooie schip jatten

Nu liggen we weer aan de kade in Groningen waar de hele verbouwing indertijd heeft plaats gevonden en gaan we komende week nog wat buitenschilderwerk en andere klussen doen.  Maar eerst moet er heel veel zwart gruis weggewassen worden, ’t Majeur is erg smerig geworden.

Gelukkig kan ik me weer over het schip bewegen en nu meewerken (hoogtevrees is lastig).

Half april kunnen we dan weer “voor de lol” gaan varen.

Op weg naar Groningen kwamen we nog een bijzonder bootje tegen. Wij hebben indertijd besloten dat het stuurhuis op dons schip te klein was en het bestaande gesloopt om er een nieuw groter stuurhuis op te zetten.

Als je nou vindt dat je te weinig ruimte hebt kan je ook uitbreiden door er een 2^e stuurhuis bovenop te zetten,
maar of dat handig is …..?

Haarlem-Groningen

Haarlem-Groningen

19 maart zijn we vertrokken uit Haarlem voor een nieuw vaarseizoen. Eerder dan vorig jaar omdat we eerst naar Groningen varen, daar in het droogdok gaan en wat klussen doen aan de buitenkant.
Uitgezwaaid door de buren, we raken al thuis in Haarlem en in stralende zonnig lente weer gooiden we de trossenlos na 6 maanden stilliggen.

We waren van plan via de Randmeren naar het noorden te gaan maar hebben op het laatste moment, al op het Noordzeekanaal, besloten om via het Markermeer bij Almere de Flevopolder in te gaan.
De Randmeren doen we al op de terugweg als we naar Amersfoort gaan.
Het was zulk rustig mooi weer dat over het Markermeer varen geen enkel probleem was.

Maar eerst nog even over het IJ, langs het nieuwe filmmuseum en het Centraal Station, dan voelen we ons toch weer even erg Amsterdammers.




Het welkom in de Flevopolder was verwarrend want bij de eerste mogelijkheid om af te meren vonden we dit bord.


Geen probleem even doorvaren en we hebben de nacht in de Noorderplassen gelegen stikdonker heel stil en veel sterren, wat een verschil met Haarlem.




Tja wat kan je zeggen van de Flevopolder, het is wel heel erg polder, plat, kaal, windmolens en op de achtergrond steeds de A6

op de achtergrond de A6

Maar ook weidse vergezichten, prachtige luchten, de merkwaardige architectuur in Almere, een soort "paaseieren" op de kant en de natuurgebieden zoals de Oostvaardersplassen en het natuurpark bij Lelystad.

hunnebedden, paaseieren wat wil Almere uitdragen?

De natuurgebieden, aangelegd na de drooglegging zijn inmiddels dus bijna 6o jaar oud en zien er niet meer heel aangelegd uit. Hoewel nu alles nog erg kaal is kan ik me voorstellen dat het er met meer blad aan de bomen erg mooi is. Veel en diverse dieren, al dan niet binnen een omheining.


Op deze foto is te zien wat het waterpeil van de Zuiderzee was ten opzichte van het land nu, we gingen dan ook 6 meter naar beneden toen we de polder inkwamen.

Zoals de haven van Schokland midden in de weilanden ligt zagen we hier in het bos bij Lelystad de restanten van een scheepswrak, een vissersschip uit de 17e eeuw.

Na de drooglegging kwam het wrak door inklinken van de grond en zakken van het grondwaterpeil deels droog te liggen en al snel bleek dat het hout, eenmaal blootgesteld aan de lucht, begon te schimmelen.
Middels een ingenieuze constructie waarbij het wrak met aarde is bedekt en er aan de onderkant een laag plastic ligt wordt het hout nu nat gehouden door regen- en grondwater en zo geconserveerd in een soort grafheuvel.

Via de Ketelsluis de Flevopolder weer verlaten en dan over het Keteldiep, het Ramsdiep en het Zwarte Water via Zwartsluis naar Meppel. Daar kwamen we op bekend terrein omdat we in zomer 2010 de Drentsche Hoofdvaart van Groningen naar Meppel gevaren hadden. Dat maakte het er niet minder leuk op al was het alleen maar dat we precies wisten dat de patatjes in Smilde erg lekker zijn.

Gewoon even langszij blijven liggen en de patat wordt aan huis afgeleverd waarna je zo weer kunt doorvaren.
We waren het eerste schip van dit seizoen door de vaart, heerlijk rustig en nergens wachten want er gaat een sluis/brugwachter met ons mee langs het hele traject tot in Groningen.



Hier hebben bewoners langs de vaart zich al geprepareerd op een seizoen bootjes kijken.

Een nieuw seizoen

Na weer een leuke winter in Haarlem gaan we vandaag op reis, een nieuw seizoen en nieuwe avonturen.
We gaan beginnen met een stuk dat we niet kennen, tot nu toe zijn we Haarlem vanaf het zuiden ingekomen en ook weer die kant op vertrokken.
Nu gaan we richting noorden en via het Noordzeekanaal en de Oranje sluizen richting de Randmeren (al onze plannen kun je vinden op de website) en zo naar Groningen, maar daarover vast meer in volgende blogs.

We hebben uiteindelijk wel echt winter gehad en het Spaarne heeft volledig dicht gevroren gelegen waardoor er veel geschaatst kon worden en het beeld rond het schip een hoog Anton Pieck gehalte had, wel erg  leuk!

Hoewel de winter nu toch echt voorbij is heeft de Hermesvoet op het douche gebouwtje midden in Haarlem nog steeds de sok aan die een creatieve wild breier/ster hem heeft aangetrokken, het ziet er schattig uit.

Ook deze winter is er weer een heleboel werk verzet aan en in het schip. Het meest in het oogspringend is wel de afwerking van het stuurhuis en het nieuwe (opklapbare) plateau dat Michel gemaakt heeft als verhoging voor het  stuurwiel, we hebben in ieder geval goed uitzicht.

2012

Binnenkort wordt de nieuwe website geplaatst en gaan we weer op pad, dan zal ik op deze plek verslag doen van onze reis 2012.
Op de nieuwe site heel veel nieuwe foto's, prijzen en mogelijkheden (aangepast, zeker niet hoger en helder) en uiteraard onze vaarplannen voor de komende tijd.
Wie wil kan bericht krijgen als er een nieuw blog is geplaatst.


Hopelijk binnenkort tot ziens hier,

groet Rebecca