Amersfoort-Veurne

Hoewel er nog geen vier weken voorbij zijn na het laatste blog is er alweer heel veel gebeurd.

Onze planning dit jaar was tot nu toe wel erg overvol en druk, niet handig maar het liep nou eenmaal zo.

Droogdog - werk op de werf - trouwerij aan boord – Oostende voor Anker – DBA rally in Parijs (zonder boot) – Rebecca naar Amsterdam voor enkele dagen, achter elkaar en tussendoor varen van de ene plek naar de andere.

Allemaal leuke, nieuwe, nuttige, gezellige en bijzondere gebeurtenissen maar het geeft niet het gevoel van onthaasting waarover wij tot nu toe zo geroemd hebben.

Ook dit hoort erbij en de rest van het vaarseizoen gaan we heéééééél langzaam en echt wel onthaasten.

heel anders dan Malka maar ze zag er net zo gelukkig uit

Het vorige blog schreef ik over de trouwerij aan boord en daarbij wou ik niet onderstaande foto plaatsen maar nu toch nog wel.

Een paar dagen voor het feest werden bij ons aan boord  foto’s gemaakt van een andere bruid, ze stonden eerst op de kant maar op het schip was leuker. Deze jurk was ter gelegenheid van haar Hennafeest, het burgerlijk huwelijk had al eerder plaats gevonden en het echt grote feest is binnenkort in Turkije (en wij dachten dat 2 gebeurtenissen al veel was).

Na vertrek uit Amersfoort zijn we via Randmeren, de Amstel, het Aarkanaal en de Gouwe naar Gouda en vandaar naar Dordrecht gevaren.

De Gouwe was heel erg druk o.a. met veel, erg grote, commerciële vaart waardoor het konvooi varen werd omdat zij niet erg snel gaan en de hefbruggen alleen voor alle tegelijk omhoog gingen.

konvooi varen onder hefbrug en hopen dat deze niet valt

Eén van de bruggen was vervangen door een pontje, degene die vorig jaar vanuit geheven stand naar beneden viel en op een haar na een passerend jacht miste. Blijkbaar wordt er wel een nieuwe gebouwd, het geheel zag eruit als een kunstwerk van Cristo.

Cristo op de Gouwe

Net als met het rijden in een auto is ook op het water vaak gevaarlijker en bedreigender wat een ander doet dan hoe jezelf bezig bent. Vooral kleinere schepen nemen veel risico en brengen zo andere ook in de problemen, ze hebben vaak geen notie van de beperkte wendbaarheid en remvermogen van een groot zwaar schip en houden daar zeker geen rekening mee.

rakelings ervoor langs, je moet er niet aan denken wat kan gebeuren

Ons schip weegt 70 ton en dat leg je niet zomaar stil of slinger je de hoek om, nog afgezien van de lengte waardoor kop en kont niet gelijk dezelfde kant opgaan; kan je bedenken hoe dat is voor commerciële schepen die nog fors veel groter zijn dan wij.

Deze foto toont een fraai staaltje stupiditeit van het zeilschip, dat het goed afliep was niet dankzij hen.

Van de mensen die achter het grote schip voeren hoorden we later dat zij bedolven werden onder zwarte rook doordat het schip vol achteruit moest slaan, alleen maar omdat het zeilschip zo nodig even voor hem langs moest.

In Dordrecht kregen we gezelschap van vrienden, met hun eigen schip, vandaar gingen we gezamenlijk en op tempo door om op tijd in Oostende te komen.

Als ervaren schippers, ha ha, waren we lang niet zo onder de indruk van de enorme havens van Antwerpen als vorig jaar, in tegenstelling tot onze vrienden want voor hen was het de eerste keer.

 

Er was zelfs tijd en ontspanning om een beetje te spelen met het, nieuwe, fototoestel hoewel de andere foto dan wel weer toont wat een guppie wij zijn vergeleken met die enorme schuiten.

helemaal links zijn wij foto genomen vanaf de Twister, het schip van onze vrienden

 Bij Antwerpen gingen we door de sluis naar de Schelde, eerst wachten tot het tij goed is en tot alle schepen die van het goede tij gebruik willen maken aan de beurt komen in die ene, niet al te grote Royerssluis.

Je moet je aanmelden en krijgt dan een nummer waarmee je wordt opgeroepen. Niet noodzakelijkerwijs op volgorde want de sluismeester maakt een puzzel om zoveel mogelijk schepen tegelijk te kunnen schutten.

Met laag water de Schelde op en met stroom mee richting Gent, nou dat doet een boel voor je snelheid, 16,5 km per uur zonder volle toeren te hoeven draaien, het lijkt wel een speedbootJ

We (lees Rebecca) hadden, gezien de sterke stroming, nogal opgezien tegen de Schelde maar dat viel alleszins mee. Het ging prima, was rustig varen, vooral dankzij de goede schipper en er was genoeg rust en tijd om rond te kijken en te zien dat iemand een vliegtuig in de tuin had staan….

ik heb liever bloemen

Ter hoogte van Brugge kwamen er steeds meer boten bij die over het enige kanaal dat toegang geeft tot Oostende gingen, weer konvooi varen en allemaal tegelijk door bruggen en in sluizen.

Allemaal vrolijke mensen op weg naar een feestje, de stemming zat erin.

konvooi op de ringvaart bij Brugge

propvolle sluizen

In het kanaal rond Brugge waren ook een aantal opvallende kunstwerken (zo worden sluizen en bruggen genoemd), bruggen die openen volgens een systeem dat wij nog niet eerder gezien hebben.
Het zijn toch een soort hefbruggen dus bepaald geen staande mast route.
Alle zeilschepen moeten de mast strijken of over zee komen.

het gehele wegdek omhoog maar een kwartslag gedraaid ten opzichte van gebruikelijk

zwaaiend van links naar rechts en terug, als een kermisatractie

Om Oostende te kunnen binnenvaren moet je vanaf het kanaal de sluis door naar zee, althans een stuk water dat een open verbinding met zee is en dan weer een sluis door om in de binnenhaven te komen.

Voor ’t Majeur was dit de eerste keer in zout water en heel even konden we doen alsof we het zeegat uitvoeren maar toch maar liever niet, het schip is niet echt zeewaardig.

even rechtdoor en we zitten op open zee

Oostende voor Anker is een jaarlijks terug kerend schepenfestijn tijdens het laatste weekend van mei.

Alle zeiljachten die normaal gesproken in de binnenhaven liggen moeten gedurende die dagen de haven verlaten en de steigers worden grotendeels afgebroken, alleen die parallel aan de kades blijven liggen.

De binnenhaven wordt compleet gevuld met tjalkjes, sloepen, grote en kleine platbodems, motorboten (mooie) en diverse andere schepen die de moeite waard zijn om naar te kijken. Ze liggen een paar rijen dik.

In de buitenhaven, open verbinding met zee, liggen alle tall ships (enorme driemasters er waren er minstens 5), stoomschepen, kotters en marineschepen.

in het centrum van Oostende met uitzicht op het fraaie stationsgebouw

hutje mutje maar wel erg gezellig

De schippers worden onthaald en verwend door de gemeente Oostende en het publiek (jaarlijks zo’n 250.000 mensen) flaneert door de stad en over de kades, bekijkt de schepen en komt soms ook aanboord.

Er zijn stands met van alles en nog wat en overal wordt muziek gemaakt. Dit jaar waren het drie dagen i.v.m. Pinksteren en alle dagen was het stralend mooi weer.

Wij lagen als derde schip van de steiger, het voordeel was dat niet iedereen de moeite na om over de andere schepen te klimmen om bij ons aan boord te komen. Hoewel er genoeg waren die het wel deden.

Om toch de informatie over ’t Majeur te verstrekken hebben we, volgens voorbeeld van degenen die al vaker komen, snel een informatie bord gemaakt. Foto’s en uitleg over het schip en de geschiedenis, het zag er goed uit en werd veel gelezen.

er is heel wat te vertellen over 't Majeur

Zodra Oostende was afgelopen zijn we naar Veurne gevaren waar, in overleg met de havenmeester, we de boot konden laten liggen terwijl wij naar Parijs gingen (en arme Panache in een kennel achter lieten).

In Parijs was een rally van de DBA ( Dutch Barge Association) een Engelse vereniging van mensen met boten,  meest van het formaat als wij hebben of narrow boats.

Om hun 20 jarig bestaan te vieren was er, behalve feesten in Engeland, ook deze rally.

Ruim 30 barges, variërend in lengte van 15-30 meter, van mensen die maanden per jaar over de binnenwateren van het continent varen, waren samengekomen in het Bassin la Villette in Parijs.

alle barges in het Bassin

Het Bassin la Villette is een enorme bak met water in het noorden van Parijs waar het Canal St Martin, dat een bocht van de Seine afsnijdt, in uitkomt.

Volgens een speciale afspraak tussen de DBA en het gemeente bestuur was het 5 jaar geleden voor het eerst mogelijk om in het Bassin af te meren en dat werd, met name door de Parijsenaren, zeer gewaardeerd.

Tot dan toe was die enorm bak water, waar vroeger de schepen die vlees kwamen uitladen bij de abattoirs aan de ene kant afmeerden en schepen met hout aan de andere kant, een kale bedoening sinds  in 1974 de zakelijke bedrijvigheid stopte.

Nu, vijf jaar later, komt er langzaamaan meer levendigheid in het Bassin en kon de DBA er weer een rally organiseren.

Het waren drukke en gevulde dagen, we logeerden aan boord bij vrienden en hebben heel veel nieuwe mensen ontmoet. Deelgenomen aan vele activiteiten zoals een boot-hindernis-race in het Bassin en een grote lunch op de kade maar er was ook tijd om even echt Parijs op te snuiven.

een lunch voor ruim 100 mensen op de kade, iedereen had wat gemaakt

ontbijt met koffie en croissant in een café, dan ben je echt in Parijs

Op de laatste dag zijn we, op het schip van onze vrienden, meegevaren door het Canal St Martin tot de Seine daar afgestapt en terug gereisd naar ons eigen schip in België.

Dit kanaal is een prachtig oud stukje Parijs met mooie ijzeren voetbruggen. Het laatste stuk is een lange tunnel onder boulevard Richard Lenoir  die uitkomt in het Arsenal, de haven van Parijs aan de Seine, een bijzonder tochtje.

Canal St Martin, een bezoek waard ook om langs te wandelen

Nu nog een weekje klussen in Veurne, voor Michel, en een paar dagen Amsterdam, voor Rebecca, en dan gaan we België verder verkennen.

De trouwdag

Na veel voor bereidingen zoals: proeftaarten bakken (en er niet teveel van eten), de definitieve taart maken met alles erop en eraan, het schip spic en span maken en versieren en vooral en heel belangrijk de zonnetent rondom helemaal wind en regendicht maken, want het weer dreigde ons in de steek te gaan laten, werd het dan toch de grote dag

René in vol ornaat op het, hier goed zichtbaar, afgesloten achterdek

Malka wou, heel traditioneel, de laatste nacht als ongetrouwde vrouw in haar ouderlijk huis doorbrengen. Hoewel zij nooit op het schip gewoond heeft gold dat toch als zodanig en voor de gezelligheid kwam ook Steven logeren dus ineens sliepen we weer als gezin onder één dak (hoewel, dek in dit geval).

Op de dag zelf moest iedereen mooi worden aangekleed en opgemaakt, Michel had zelfs een nieuw pak voor de gelegenheid, een pak dat Steven ook wel wou hebben.

Michel wordt door Steven in zijn jasje geholpen

Malka was een beeldschone en stralende bruid en hoewel Michel eerder toen hij haar zag had gezegd: “zonde om weg te geven” heeft hij deze taakgoed volbracht en haar vol vertrouwen overgedragen aan de, even stralende en zeer gedistingeerd uitziende, bruidegom.

vader en dochter

René is militair en droeg voor deze gelegenheid het speciale gala uniform van zijn eenheid compleet met een sabel, daarmee  werd later ook de bruidstaart aangesneden.

De officiële ceremonie vond plaats op ’t Majeur wat voor die gelegenheid, gedurende twee uur, een openbare ruimte was als uitbreiding van het gemeente huis. De trouwambtenaar kwam, met toga en al aan boord en had er zelf ook plezier in, weer eens wat anders.

de ambtenaar in toga

Hoewel  het weer ’s morgens vroeg nog somber leek, bleef het steeds droog en brak zelfs tijdens de ceremonie de zon door.

ze zeiden allebei IK WIL

Nou toen waren ze dus getrouwd en was het tijd voor champagne en taart, gelukkig voor mij vond iedereen de taart mooi en lekker want hoewel erg leuk om te doen was het ook heel veel werk geweest om te maken.

3 lagen taart met bovenop het bruidspaar en 2 katten

De taart werd, volgens voorgeschreven rituele handelingen, aangesneden met de sabel van René. Dat wil zeggen, ze bewogen de sabel door de snede die reeds met een mes gemaakt was want met de sabel kon je nog geen pakje zachte boter aansnijden.

de taart wordt aangesneden

En dan kan ik voor deze keer ook iet nalaten om deze foto te plaatsen van de ouders en broer van de bruid.

Terwijl iedereen champagne en taart had brak er een absolute wolkbreuk los, de regen spatte omhoog in het water en het gaf een oorverdovend lawaai op de zonnetent ( als dat tijdens de ceremonie was gebeurd was de ambtenaar onverstaanbaar geweest). Niemand had er problemen mee want we stonden allemaal droog.

een gigantische stortbui

Zoals al eerder gemeld werkte het weer eigenlijk de gehele dag goed mee en de zon begon weer te schijnen toen de taart op was zodat we toch nog een eindje konden gaan varen zoals we van plan waren.

Uit- en toe gezwaaid door brugwachters en passanten zijn we de haven uitgevaren en na ruim een uur weer binnengekomen.

met mooi weer konden we toch nog lekker even varen

Wij zijn nog een paar dagen in Amersfoort gebleven en werden meerdere malen aangesproken door voorbijgangers die het huwelijk, de boot en of het bruidspaar hadden gezien en iedereen was het erover eens dat het allemaal super romantisch was. Een bewoonster van de haven had zelfs tegen haar vriend gezegd dat ze zijn aanzoek zou accepteren als het op deze manier kon.

Ook het bruidspaar was tevreden over hoe de dag verlopen was en dat was het aller belangrijkste.

Dhr. en Mw. Lelieveld-de Lange

  

Nu zijn we vertrokken uit Amersfoort en op weg naar Oostende waar we deelnemen aan “Oostende voor Anker” een schepenfestival, hierover meer in het volgende blog.

Groningen - Amersfoort

De planning voor werk aan het schip langs de kade bij Willem was een week, zaterdag zouden we vertrekken.

We wisten natuurlijk wel dat het langer zou duren en dat klopte, uiteindelijk zijn we de donderdag erna pas weggegaan, maar toen was er ook wel een heleboel gebeurd (de meeste en duurste werkzaamheden nu onzichtbaar).

terug op bekend terrein

Het was weer heel bekend om er te zijn, we hebben er bijna 2 jaar gelegen tijdens de verbouwing en daarvan 1 jaar wonend op het schip. Hoewel erg leuk om iedereen weer te zien en erg nuttig vanwege alle werk dat gedaan is waren we blij dat we, na korte tijd, weer weg konden en lekker gaan varen.

Via het Noord-Willemskanaal en de Drentsche Hoofdvaart weer naar het zuiden, het blijft een leuke vaarweg waar je wel de tijd voor met nemen.

Iedere keer weer vind ik de kleine draaibruggen, die geopend worden doordat de brugwachter over het halfronde ponton loopt en zo de brug draait, erg leuk om te zien.

een loopdraaibrug in de Drentsche Hoofdvaart

Ook deze keer weer het weekend in Dieverbrug en eindelijk de fietstocht naar de Hunebedden gemaakt.

Hoewel een Hunebed als je er naar kijkt natuurlijk niet meer is dan een berg stenen (weliswaar 2-20 duizend kilo per stuk) is het wel indrukwekkend als je je realiseert hoelang ze er al liggen (5000 jaar), waar ze toe dienden (grafheuvels) en hoe ze er kwamen ( met de hand er naar toe gerold en getrokken).

Vergeleken met de piramides in Egypte een peulenschil maar toch indrukwekkend.

het Hunnebed bij Diever

als de schilden van een gordeldier, deze constructie ligt aan beide zijden van het water

Op weg naar het noorden hadden we al gezien dat er een soort metalen gordeldier op de kant lag aan weerszijden van het Ramsdiep, een balgstuw.

Het is een opblaasbare dam van rubberdoek die automatisch vult met lucht en water als het waterpeil binnen een uur stijgt met (meer dan) 50cm. De barrière van 10m hoog is dan een bescherming tegen het opstuwende water uit het Ketelmeer.

achter de rubberflap ligt de opblaasdam

De grootste balgstuw ter wereld en de enige die is bedoeld als stormvloedkering.

De idee was dat de stuw minstens eenmaal per 

jaar in werking moest komen maar in januari 2012 was het voor het eerst weer aan de orde sinds 2007.

balgstuw instructiefilmpje

balgstuw in werking 

Dit keer zijn we niet via de polder maar via de Randmeren gevaren en dan over de Eem naar Amersfoort.

Gelukkig nog een paar dagen beter weer zodat we konden schilderen opdat we als we feest aan boord hebben er zo goed mogelijk bij liggen.

Eindelijk zijn de luiken geschilderd die al 3 jaar in de menie stonden en ook alle beschadigingen her en der zijn bijgewerkt.

We hebben al veel plezier gehad van de wind flap die we in Groningen lieten maken, met haken kunnen we die heel makkelijk ophangen aan de kant waar de wind vandaan komen en zo biedt het veel bescherming.

beschermd door de nieuwe windvanger is schilderen op het achterdek goed te doen

Nu liggen we dan tot half mei afgemeerd in de stadshaven van Amersfoort met zicht op de Koppelpoort.

Deze dagen staan geheel in het teken van de huwelijksceremonie van onze dochter en schoonzoon die volgende week aan boord plaats vindt: poetsen, boenen, taart maken, kleding verzorgen, schip versieren ……..etc.etc.

de Koppelpoort in Amersfoort

Het volgende blog zal ik voor één keer van mijn eigen regel afwijken en wel het verhaal en de foto’s posten die gaan over ons sociale leven en die niets te maken hebben met varen: dan het verslag van de feestdag.

Het droogdok

Na een week afzien in het droogdok liggen we nu weer in het water en het resultaat van een week hard werken mag er zijn.

Afzien voor Michel omdat hij heel erg hard gewerkt heeft als meewerkend ploegbaas en afzien voor mij omdat ik een paar dagen niet van het schip af kon (durfde) en dus binnen moest blijven. Voor mij viel het dus wel mee eigenlijk en ik heb allemaal nuttige dingen kunnen doen en ook voor de koffie, broodjes ed gezorgd.

Er waren drie jongens om te helpen en zij hebben in 2 dagen het hele schip kaal gehaald van iets onder de waterlijn tot aan het berghout.

goed ingepakt en beschermd, het was een vieze zware klus

Aan dat deel van het schip was nog niet eerder iets gedaan en de vele, vele lagen verf die er in de loop der jaren waren opgesmeerd begonnen onregelmatig los te laten, waardoor op sommige plaatsen ook roest kwam.

zo zag het er grotendeels uit en dit is niet de slechtste plek

De keus was telkens weer een laag er opsmeren of het één keer goed doen en kaal halen.
We hebben besloten tot kaal halen en tot ons genoegen werden nu ook de oorspronkelijke diepte merken naast het roer en op de boeg weer zichtbaar.

diepte merktekens naast het roer

nu duidelijk leesbaar waar ze eerst onzichtbaar waren

Het was zwaar en vies werk maar na 2 dagen was het helemaal kaal en glad en kon er eerst een laag primer op, daarvan wordt het schip zilver en ziet er heel raar uit, dan 2 lagen verf.

kaal gehaald en eerst in de zilverroze primer

en dan strak in de zwarte verf, voor de zekerheid maar voor anker, zo kan niemand dit mooie schip jatten

Nu liggen we weer aan de kade in Groningen waar de hele verbouwing indertijd heeft plaats gevonden en gaan we komende week nog wat buitenschilderwerk en andere klussen doen.  Maar eerst moet er heel veel zwart gruis weggewassen worden, ’t Majeur is erg smerig geworden.

Gelukkig kan ik me weer over het schip bewegen en nu meewerken (hoogtevrees is lastig).

Half april kunnen we dan weer “voor de lol” gaan varen.

Op weg naar Groningen kwamen we nog een bijzonder bootje tegen. Wij hebben indertijd besloten dat het stuurhuis op dons schip te klein was en het bestaande gesloopt om er een nieuw groter stuurhuis op te zetten.

Als je nou vindt dat je te weinig ruimte hebt kan je ook uitbreiden door er een 2^e stuurhuis bovenop te zetten,
maar of dat handig is …..?